Ζούμε σαν πολύπλοκες μηχανές ή ακούμε τη συνείδησή μας; Χρειαζόμαστε λοιπόν να γνωρίζουμε μηχανική για να λειτουργήσουμε σωστά ή να ακούμε τα μηνύματα της συνείδησής μας οπότε φαινόμαστε στους πολλούς ως τρελοί; Ασ’ τον τρελό στην τρέλα του, ασ’ τονε στο όνειρό του, τον κόσμο αυτό σιχάθηκε κι έφτιαξε ένα δικό του. Αυτά μας λέει ο Μητσιάς τραγουδιστά. Μήπως ο στιχουργός προσπαθεί να μας αφυπνίσει; Μήπως τα λόγια έχουν βάθος πολύ μεγάλο; Μήπως πράγματι ζούμε σ’ ένα κόσμο της φαντασίας μας, ονειρικό; Κι αν ναι, είναι επιλογή μας ή άλλοι μας τον δημιούργησαν σαν ιδανική φυλακή μας; Πόσο συνειδητοί της πραγματικότητας είμαστε; Πόσο μακριά νυχτωμένοι ίσως «ονειρευόμαστε»; Μήπως τα πράγματα “απλά συμβαίνουν”; Μην διαμαρτυρηθείτε απερίσκεπτα, λέγοντας ότι εσείς ζείτε σε συνειδητό τόπο και χρόνο. Εκτός κι αν έχετε σαν μοναδικό κριτήριο τον φόβο, οπότε μεγαλώνοντας ο φόβος αλλάζει και η «συνειδητή» επιλογή σας, ή αλλάζοντας πηγή προέλευσης ο φόβος σας πάλι αλλάζετε και στενεύετε τα όριά σας. Αυτό όμως είναι συνειδητότητα ή μηχανικότητα; Διότι πώς δικαιολογείτε στον εαυτό σας, τον μέχρι χθες αγώνα σας για δημοκρατία και ελευθερία και τη σημερινή ικανοποίηση σας να ζείτε μέσα σε περιοριστικά και απειλητικά μέτρα; Βαφτίσαμε την ηρεμία, τη γαλήνη, τη συναισθηματική απόλαυση της ζωής, ρομαντισμό και πεισθήκαμε ότι είναι demoted.
Και σήμερα ζούμε στην ταχύτητα που κατάντησε «τρέξιμο», έλλειψη ελεύθερου χρόνου, η συναισθηματική απόλαυση υπάρχει μόνο στην τηλεόραση, στο φαγητό για κάποιους και στιγμιαία στο σεξ για τους περισσότερους. Χάθηκαν οι ερωτευμένοι, χάθηκαν τα ιδανικά, χάθηκε η ανθρωπιά και ο άνθρωπος οδηγείται στη μηχανικότητα, στη ρομποτοποίηση. Ο άνθρωπος δεν έχει να φοβηθεί την παγκοσμιοποίηση, αλλά το σταμάτημα επικοινωνίας με βασικά τμήματα του εαυτού του, ανώτερου και κατώτερου. Ποιος ακούει τη συνείδησή του; Πολλοί μάλιστα ίσως αναρωτηθούν, “τι είναι αυτό;”. Άντε τώρα να τους πείσεις ότι είναι το θεϊκό μέτρο του σωστού, της αλήθειας. Από την άλλη, έχουμε τους διοικούντες που ότι αποφασίζουν, κι ότι κάνουν, δηλώνουν ότι είναι για το καλό μας, για το καλό του λαού. Άντε τώρα να πιστέψει κανείς, ότι όλα είναι για την προστασία και το καλό των πολιτών. Βλέπουμε τα λεφτά μας να «εξανεμίζονται» χωρίς να πιάνουν τόπο και εμείς συνεχίζουμε τον ύπνο του δικαίου. Που πηγαίνει ο κόπος μας; Που πηγαίνει η προσπάθεια του λαού (του κάθε λαού) για έναν καλύτερο κόσμο; Μήπως γίνεται ότι και ο αποταμιευμένος χρόνος στο μυθιστόρημα «Μόμο». Μήπως δουλεύουμε περισσότερο, χάνουμε ιδανικά, ελευθερίες, δημοκρατικά δικαιώματα για να έχουμε καλύτερες συνθήκες αύριο; Μα το αύριο δεν έρχεται ποτέ. Το σήμερα ζούμε. Το τώρα, μόνο αυτό. Συμβαίνουν τόσα, μα τόσα γύρω μας, μέσα κι έξω από την χώρα μας και εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα λες και όλα συμβαίνουν μόνο στην τηλεόραση. Αντιδρούμε σαν να συμβαίνουν όλα στο όνειρό μας και περιμένουμε να ξυπνήσουμε και να έχουν αλλάξει όλα.
Δεν είναι αυτό μηχανική αντίδραση ρομποτοποιημένων οντοτήτων; Ν’ αφήσουμε τον τρελό στην τρέλα του και στ’ όνειρό του, σύμφωνα με τους στίχους του τραγουδιού ή να γίνουμε τρελοί αλλά ωραίοι τρελοί σύμφωνα με τους στίχους άλλου τραγουδιού; Ο ωραίος τρελός, ο συνειδητός άνθρωπος, δεν έχει φόβο. Άρα δεν έχει όρια, ούτε περιορισμούς διανοητικούς λόγω φοβίας. Μήπως τοιουτοτρόπως αρχίσουμε να βλέπουμε καθαρότερα τα πράγματα; Μήπως είναι ένας τρόπος να ξεκαθαρίζει το τοπίο και να βλέπουμε την πραγματικότητα όπως είναι κι όχι όπως μας παρουσιάζεται;. Μήπως έτσι ξεφύγουμε από την κατάσταση να είμαστε νυχτωμένοι και τα πράγματα απλά να συμβαίνουν; «Τσαγανό» χρειάζεται και μια δόση συνειδητότητας, για να δούμε την πραγματικότητα και να κάνουμε θαύματα. Ο ωραίος τρελός ή κατ’ άλλους “συνειδητός άνθρωπος” είναι απρόβλεπτος, άρα μη ελεγχόμενος εύκολα. Ζει την κάθε στιγμή του, την απολαμβάνει και δεν του την χαλάει κανένας και τίποτα. Θέατρο η ζωή και όλοι μας ηθοποιοί σε κάποια παράσταση της. Κλείνει η αυλαία και τι μένει; Έ, αυτό που μένει δεν δημιουργεί φόβο, ούτε σκιάζεται από τον φόβο. Απλά ζει την πραγματικότητα.
