Θεέ μου ανώτατε άρχοντα εξουσιαστή και κυβερνήτη του κόσμου, άφθαρτε και ακατάλυτε ρυθμιστή των νόμων του Σύμπαντος, αιθέριε και άυλε, πνευματικέ αδιαίρετε, Θεέ μου αχώρητε, δε μπορώ να σχηματίσω τη μορφή σου. Δε ξέρω πώς να σε φανταστώ. Η λυπημένη ψυχή μου θέλω να ανέβει ψηλά στον κόσμο των Αγίων Σου για να λύσω τις απορίες μου. Σε παρακαλώ άφησε με να σε πλησιάσω. Το ξέρω πως κάποιος στόλισε και διακόσμησε τη γη με λουλούδια που το άνθος τους έχει πάλλευκο χρώμα και με το κύμα που σκάει στους βράχους. Όλα που βλέπω γύρω μου είναι τόσο ζωντανά και θαρρώ σαν να μου μιλούν τάχα. Σιγώ για να τα βλέπω και να τα ακούω. Είναι ανέκφραστα και απερίγραπτα αυτά που διαπιστώνω και μου προξενεί θάμπος, με συγκλονίζει και με συνεπαίρνει η τάξη και η εντέλειά τους.
Θέλω να κάμω δέηση, να προσευχηθώ στο Δημιουργό. Καταλαβαίνω πόσο μικρός και αδύναμος είμαι, ότι δεν ξέρω πολλά και δε βλέπω πολλά, δεν εξουσιάζω τίποτα, δε μπορώ να μεριμνώ και να σχεδιάζω τίποτα. Η σοφία μου δε φτάνει για τα μεγάλα και τα μακρινά, υπάρχουν απροσπέλαστα για μένα. Ο Προμηθέας εγνώριζε τις αδυναμίες και τις ελλείψεις των ανθρώπων και για να τους ενισχύσει μια μέρα μπήκε κρυφά στο εργαστήρι του Ηφαίστου και της Αθηνάς, έκλεψε τέχνες και τις έφερε στους ανθρώπους.
Με αυτά τα εφόδια εδυνάμωσαν και μπορούσαν να επιβιώσουν καλύτερα γιατί είχαν πάρει μερίδιο από τον κλήρο των Θεών. Τους αφάνιζαν όμως τα θηρία που ήταν πιο δυνατά από αυτούς γιατί δε μπορούσαν να συμβιώσουν επειδή αδικούσε ο ένας τον άλλο και η διχόνοια δεν τους άφηνε να προκόψουν και να προοδεύσουν. Τότε ο Δίας ανησύχησε πολύ για τη ράτσα των ανθρώπων και έστειλε τον Ερμή και τους έφερε την Αιδώ και τη Δικαιοσύνη και τις μοίρασε σε όλους για να είναι μεταξύ τους μονιασμένοι και δεμένοι με τη φιλία. Έτσι θα μπορούσαν να επιβιώσουν, να δημιουργήσουν πολιτισμό και να χτίζουν πολιτείες. Οι άνθρωποι για τις αδυναμίες τους και για τις δυσκολίες τους κατέφευγαν πάντα στους Θεούς τους για να τους βοηθήσουν, έχτιζαν βωμούς, έκαναν θυσίες και επειθαρχούσαν στα θελήματά τους. Η συμπαράσταση των Θεών τους ήταν δεδομένη γιατί ποτέ δεν τους άφηναν αβοήθητους. Τους πρόσφεραν πνευματική διαύγεια, τους χάριζαν ικανότητες και αρετές και έβρισκαν διέξοδο και έδιναν λύσεις στα ζητήματα που τους απασχολούσαν.
Πως ήταν θνητοί και δεν ήταν θεοί το ήξεραν και τους απασχολούσε, με τις δωρεές όμως των θεών, οπλιζόταν με τόλμη και δεν τους τρόμαζαν οι αδυναμίες και ο ξεπεσμός τους, ακόμα και το κάλεσμα του ουρανού. Ερευνούσαν όμως με εμμονή και έψαχναν να βρουν εκείνα που θα μπορούσαν να τους ανεβάσουν από τη Γη, εκείνα που θα τους έκαναν ισχυρούς και ψύχραιμους για να μη λυγίσουν με τη σκέψη πως θα φύγουν και θα χαθούν στο ανεξακρίβωτο. Μελετούσαν εκείνα που τους έδιναν ελπίδα, ήθελαν να αποκτήσουν αρετές να γλυκαίνει ο πόνος τους στα άσχημα της ζωής. Είχαν την τάση και την ροπή να αναζητούν το φως και να γέρνουν προς το φωτοδότη τον ζωντανό “Ήλιο” κατά που μας λέει και ο ποιητής: Σαν τα ηλιοτρόπια που θωρούν κατάματα τον Ήλιο/ όμοια κι εμείς βλασταίνοντας στης χάρης το βασίλειο,/ σε Σένα υψώνουμε ψυχή και νου και χέρια/ μες στους χειμώνες της ζωής και μες στα καλοκαίρια.
Με την υψηλή διόρασή τους μπορούσαν να έχουν γνώμη και άποψη, για τη βιολογική τους ύπαρξη, αλλά και για την πνευματική τους φύση. Οι Έλληνες μάλιστα, με τον καθαρό τους νου είχαν σχηματίσει γνώμη και αντίληψη για τον Θεό και για τον άνθρωπο που ήταν πλούσια και πολυδιάστατη. Παρακαλούσαν όμως και προσεύχονταν συνεχώς να σηκώσει λίγο ο Θεός τον ουρανό για να δουν μακρύτερα. Ήθελαν να δουν πιο ψηλά από εκεί που έβλεπαν, να ακούσουν πιο πολλά από όσα άκουγαν και άνοιγε ο Θεός τους ορίζοντες της ψυχής τους και έβλεπαν μακρύτερα και άκουγαν και μάθαιναν περισσότερα και όσα έβλεπαν και όσα μάθαιναν τα κατέθεταν στο βωμό της διαφώτισης των εθνών, για την οικουμένη. Το πνευματικό κέρδος και το ιδεώδες ήταν πάντα η ακριβή τους αμοιβή. Η ολοκληρωμένη διάνοια, τους απασχολούσε περισσότερο και όχι τα φθαρτά αποκτήματά τους. Την ευρύτητα της σκέψης και τη σπουδή της ψυχής θεωρούσαν ωφέλεια και επίτευγμα που τους έδινε τη μεγάλη νίκη και όχι το υλικό κέρδος και το όφελος. Αυτή η αρετή ανέδειξε τους σοφούς επιστήμονες στον τόπο μας που για αυτήν θυσιάστηκε ο ενάρετος Σωκράτης.
Η γνώση και η άσκηση της αρετής και της ηθικής τελειότητας τον συνέπαιρνε γιατί διαισθανόταν την ύπαρξη του Θείου μέσα του και πίστευε στην αθανασία της ψυχής. Ο σοφός Σωκράτης είχε κάμει ένα βήμα πιο μπροστά, είχε ξεπεράσει τα εσκαμμένα της εποχής του, με οξεία την αντίληψη για το χρέος του ανθρώπου σε σχέση με το πνεύμα του.
Σ’ αυτό το χρέος και το καθήκον στη ζωή τους, θα ήταν καλό να απέβλεπαν οι άνθρωποι, όπως σε άλλες εποχές, και σήμερα, στον αναστατωμένο και ταραγμένο κόσμο. Θα ήταν καλύτερα να θέλουν οι άνθρωποι και να έχουν τη διάθεση να αποκτούν θεία χαρίσματα που οπλίζονται με αυτά. Γιατί τότε έχουν μέσα τους το φως άπλετο και κατανοούν την αληθινή πρόοδο και τον πολιτισμό, τους νόμους και την εφαρμογή τους, τους κοινωνικούς θεσμούς, μα προπαντός κατανοούν την πορεία τους, το πρόγραμμα και τους στόχους της ζωής τους. Θα ήταν καλύτερα οι άνθρωποι να προσπαθούν να είναι ενωμένοι με τη Μήτη, την προσωποποίηση της σοφίας του Θεού, για να μην αισθάνονται πως είναι μεταξύ τους ξένοι, κρύοι, κενοί. Θα ήταν προτιμότερο πιστεύω οι άνθρωποι να μπορούν να συμβιώνουν και να χτίζουν τις δικές τους πολιτείες. Νομίζω πως θα ‘πρεπε να πλάθουν με τη φαντασία τους ένα άλλο κόσμο που τους χάρισαν οι Θεοί από τον κλήρο με τις χάρες και τις αρετές τους, που δε θα παίρνει διάσταση και αντίστροφη πορεία από τις μεγάλες και αληθινές αξίες.
Σήμερα που η ζωή στη γη είναι θλιμμένη, θα ήταν καλύτερα να προσπαθήσουν οι άνθρωποι να αλλάξουν πορεία και με αυτοκυριαρχία και ψυχραιμία, με πίστη, να παρακαλέσουν το Θεό να στείλει τον άγγελό του να επαναφέρει την πρέπουσα τάξη και να μοιράσει την αγάπη που χάθηκε. Να παρακαλέσουν το Θεό, να μη συνεχίσουν να υπάρχουν υποκριτές, να μην έχουν κλειστά τα μάτια της ψυχής τους, σκοτισμένη τη διάνοιά τους και πωρωμένη την συνείδησή τους. Σήμερα νομίζω πως οι άνθρωποι έχουν αισθανθεί την ανάγκη μιας άλλης κοινωνίας, μιας ομόδοξης και ομόθυμης κοινωνίας χωρίς πληγές και τραύματα, χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Και οι Έλληνες θα πρέπει να συνεχίσουν να ταξιδεύουν στα όνειρά τους με την Εθνική και οικουμενική τους συνείδηση, με την ιδέα του ανθρωπισμού, του πολιτισμού και της φιλοξενίας, με στάση αποδοχής και όχι ξενηλασίας στους περάτες, που τους κάνει πάντα προσιτούς στους λαούς της γης και αποδέχονται εκείνοι ενεργά την Ελληνική παιδεία, όπως την αποδέχτηκε και εξελληνίστηκε το αρχαίο Λάτιο και ας ανήκουν σε άλλη εθνότητα, ώστε να θεωρούν οι ίδιοι και να θεωρούνται από τους άλλους πως είναι Έλληνες.
Πιστεύουμε πως θα συνεχίσουν να πορεύονται οι Έλληνες με θάματα και οράματα όπως έχουν μάθει, να ζουν και προσηλωμένοι στις αρχές τους να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα με όσους τους ακολουθούν για μία άλλη ποιότητα ζωής.
Ο Θεός, πιστεύουμε, πως θέλει τώρα να κάνουμε με πιο σωστούς χειρισμούς και με νέες δυνάμεις επανεκκίνηση, σύμφωνα και με τις αλάνθαστες βουλές του.
*Ο Δημήτρης Παυλάκης είναι π. ανώτερος Υπάλληλος & Συνδικαλιστής
