Συννεφούλα, Συνεφούλα

Όταν ήμουν μικρή κοιτούσα τα σύννεφα και προσπαθούσα να καταλάβω τι θέλουν να μου πουν. Έφτιαχνα σχέδια και λίγο μεγαλύτερη ολόκληρες ιστορίες. Τη μία έβλεπα άγρια ζώα να παλεύουν, την άλλη παιδάκια να πηγαίνουν στο σχολείο, όμως τις περισσότερες φορές έβλεπα θρόνους και σκεφτόμουν ότι σε έναν τέτοιο κάθεται και ο Θεός. Τώρα βέβαια περνάω πολύ χρόνο μέσα γιατί υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν. Υποθέτω ότι μεγάλωσα και δεν έχω τόσο χρόνο για ζωγραφιές στον ουρανό.
Αργότερα όταν άρχισα να ταξιδεύω, συνειδητοποίησα ότι από ψηλά τα σύννεφα γινόντουσαν έδαφος. Ένα έδαφος που μόνο οι άγγελοι μπορούσαν να περπατήσουν. Την πρώτη φορά που έκανα αυτό τον συνειρμό κάπως ζήλεψα γιατί ήθελα κι εγώ να μπορώ να πηγαίνω από σύννεφο σε σύννεφο και να παίζω, όμως μετά μου πέρασε. Υποθέτω ότι μεγάλωσα. Δηλαδή έτσι μου δείχνουν τα σημάδια. Υποχρεώσεις, τρεχάματα και που καιρός για σύννεφα. Οπότε κάπως τα άφησα να υπάρχουν, χωρίς να τους δίνω σημασία.
Υπάρχουν φυσικά και οι στιγμές που με αναγκάζουν να τα προσέξω. Είναι εκείνες οι μέρες που μαυρίζουν και μαζεύονται όλα μαζί. Έτσι λοιπόν όταν έβρεχε, έβγαινα έξω και χαιρόμουν. Ήταν οι καλύτερες μέρες γιατί ένιωθα ότι έπεφτε κάτι από τον ουρανό στη γη. Κάτι θεϊκό στους γήινους. Ακόμα το πιστεύω, αλλά οι βόλτες μου στη βροχή ελαττώθηκαν. Υποθέτω ότι μεγάλωσα και γι’ αυτό.
Γενικά τώρα που το παρατηρώ, μεγάλωσα! Δεν κατάλαβα η αλήθεια είναι πότε μεγάλωσα, αλλά μεγάλωσα! Μήπως ήταν πριν δέκα χρόνια που με είδε ένας φίλος του μπαμπά μου και μου είπε: “Πω πω πώς μεγάλωσες εσύ;” Ή όχι.. Νομίζω ήταν πριν πέντε χρόνια που με είδε μια γνωστή της μαμάς μου στο δρόμο και μου είπε χαρακτηριστικά: “Ολόκληρη κοπέλα έγινες!” Βέβαια πάλι μπορεί να ήταν όταν πήγα στον γάμο της ξαδέλφης μου και μου είπαν: “Άντε σιγά σιγά και στα δικά σου!”
Εγώ πάντως αρχίζω να πιστεύω ότι μεγάλωσα όταν σταμάτησα να κοιτάω τα σύννεφα. Όταν σταμάτησα να κοιμάμαι με αρκουδάκια, να ζωγραφίζω, να πηγαίνω σε λούνα παρκ, να γελάω συνέχεια, να μη με νοιάζει τι κάνει ο διπλανός μου αλλά να του ζητάω να παίξουμε, να στολίζω το χριστουγεννιάτικο δέντρο και να γεμίζω χρυσόσκονες, να παίζω με το χώμα, να κάνω κατασκευές, ζαβολιές και όνειρα. Τότε μεγάλωσα.
Το πρόβλημά μου είναι ότι δεν μου αρέσει. Γι’ αυτό και σταμάτησα το χρόνο. Αποφάσισα ότι δεν θα μεγαλώσω άλλο. Όσο μεγάλωσα μεγάλωσα. Και πολύ μου ήταν! Εντάξει καταλαβαίνω ότι το σώμα μου θα αλλάζει, η καθημερινότητά μου θα είναι πιο απαιτητική, η ζωή μου γεμάτη ανατροπές, αλλά δεν έχει σημασία. Γιατί στο τέλος της ημέρας αυτό που μετράει είναι αυτό που σε κάνει χαρούμενο. Κι εμένα με κάνουν χαρούμενη τα σύννεφα. Γιατί να τα αρνηθώ;
Σκεφτόμουν πόσα πράγματα έχουμε αρνηθεί σε αυτή την υποτιθέμενη ωρίμανσή μας. Πόσα έχουμε αφήσει πίσω, πόσα βάλαμε στο κουτάκι του χρόνου ως ανάμνηση και σταματήσαμε να τους δίνουμε σημασία. Πόσα όνειρα παραμελήσαμε και πόσες χαρούμενες στιγμές απορρίψαμε. Μήπως τελικά είναι όντως απάτη το να μεγαλώνουμε;
Τις καλύτερες ευχές μου!

* www.meaformhtagegonota.com