Είναι μυστηριωδώς ανεξιχνίαστο το πώς μια συζήτηση στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, προσλαμβάνει πολιτικά χαρακτηριστικά. Ίσως ακόμη και αυτό είναι χαρακτηριστικό κομμάτι της περιρρέουσας λαϊκίστικης πολιτικής ατμόσφαιρας, όπου κάποιοι μπαίνουν στο «θυσιαστήριο και εξέρχονται ξεπουπουλιασμένοι».
Η Ελληνική κοινή γνώμη -έστω και με έναν ανοίκειο τρόπο- αντελήφθη ότι η Εκκλησία μας είναι Συνοδική και ο αρχιεπίσκοπος προεδρεύει σε συλλογικές αποφάσεις.
Επίσης η κοινή γνώμη κατανόησε (έστω και αγχωμένη…) ότι η προετοιμασία που έγινε για την πολυθρύλητη συμφωνία Εκκλησίας – κυβέρνησης ήταν και είναι ελλειμματική, ετεροβαρής, που προσέκρουσε στον “Ιερό βράχο” μερίδας Μητροπολιτών και των απλών κληρικών. Τζίφος, δηλαδή, η συμφωνία.
Το μόνο που κατορθώθηκε μετά την Ιερά Σύνοδο είναι… όλα ν’ αρχίσουν ξανά από την αρχή.
Και για να τελειώσουν απαιτείται πολύς χρόνος και δεν προλαβαίνουν το εκλογικό ορόσημο. Ετσι ανοίγουν θέματα, χωρίς να κλείνουν ποτέ…
Είναι τόσο νομικά ανεπαρκής η μισθοδοσία του απλού κλήρου, που πολιτικά αγγίζει τα όρια της καταδολίευσης.
Στο θέμα, όμως, της αξιοποίησης της Εκκλησιαστικής περιουσίας είναι τω όντι μια “Συνθήκη των Σεβρών” για τον Αρχιεπίσκοπο.
Θα εγγυάται, όμως, την μισθοδοσία η αξιοποίηση της περιουσίας; Κι αν δεν συγκεντρωθεί ετησίως το απαιτούμενο ποσό; Και αν ο απλός παπάς κάποια στιγμή τσακωθεί με τον Μητροπολίτη; Τι “ποινή” μπορεί να του επιβάλλει; Ισως στέρηση μισθού; Ποιές οι νομικές εγγυήσεις; Και οι 10.000 προσλήψεις του κ. Τζανακόπουλου “σοσιαλδημοκρατία” είναι και αυτό;
Δύσκολα τα πράγματα…
