Οι ιδέες χρεοκοπούν όσο οι φορείς τους αλλοιώνονται και η πόρευσή τους αλλάζει μονομιάς ρότα. Δεν είναι βέβαια τόσο ότι χάνονται οριστικά αυτές οι ιδέες, αλλά το ότι πρέπει να βρεθούν νέοι κήρυκες, με δεδομένο ότι και αυτοί κάποια στιγμή δεν αποκλείεται να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους.
Η συνέπεια απέναντι σε αυτά που πρεσβεύει κανείς, η στάση του απέναντι στην κοινωνία και την εξέλιξή της, η γενικότερη τοποθέτησή του απέναντι στα εκάστοτε δρώμενα χαρακτηρίζει την πορεία του, τις επιλογές και τα πιστεύω του.
Ολοι αυτοί που επιλέγουν να αποστασιοποιούνται από τα δρώμενα με πρόσχημα τη διάσωση του οικιακού τους χώρου, όλοι εκείνοι που θεωρούν εαυτούς υπηρέτες ενός νέου κοινωνικο-οικονομικού στάτους, μακριά από διαμαρτυρίες και ενστάσεις, απλά διεκπεραιώνουν επιβραβεύοντας το συμβόλαιο – προβοκάτσια μεταξύ της κοινωνίας και του κράτους από κάποιο χρονικό σημείο και μετά, την ίδια στιγμή που ουκ ολίγες φορές βρίσκονται σε ευθεία αντιπαράθεση, είτε υπάρχουν μνημόνια είτε όχι.
Συνήθως τα πράγματα κάποτε ξεκαθαρίζουν. Και με αυτό, ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Ο καθένας με τον εαυτό του, το παρόν και το μέλλον του. Μόνο που οι συνοδοιπόροι του χθες, γίνονται οι αντίπαλοι του τώρα, λόγω των διαφορετικών συμφερόντων ή ιδεών που υπηρετούν.
