Συνομιλία μ’ έναν ήρωα…

Καλημέρα κυρία μου και Χρόνια μας Πολλά!
Eδώ και μέρες διαπιστώνω πως κοιτάτε φωτογραφίες μου σε παλιά, σκονισμένα βιβλία του συζύγου σας  που ήταν στρατιωτικός, ότι αναζητάτε έξτρα πληροφορίες και ποικίλες μαρτυρίες στο διαδίκτυο, ότι διαβάζετε και ξαναδιαβάζετε την ιστορία μου…
Και συγκινείστε βλέπω…
Γράφτηκαν πολλά και διάφορα για μένα είν’ αλήθεια!
Πάνε τόσα χρόνια από τότε, μα το σύντομο πέρασμά μου απ’ τη πατρογονική μας γη, ως  φαίνεται ακόμα συγκινεί…
Δεν με ξέχασαν!
Εστησαν την προτομή μου όπου καταθέτουν δάφνινα στεφάνια, ένα στρατόπεδο όπως και κάποια τάξη της Σχολής Ευελπίδων με την αποφοίτησή της πήρε το όνομά μου, με μνημονεύουν τακτικά σε επετείους…
Μα εγώ -όταν ήμουν στον κόσμο ετούτο-  απλώς έκανα το καθήκον μου κι οι Εύφημες Μνείες των ανωτέρων για τον αγώνα μου στη Μικρασιατική Εκστρατεία, αλλά και σ’ κείνο του 1940 δυνάμωναν μόνο την επιθυμία μου να βοηθήσω την πατρίδα…
Τίποτ’ άλλο…
Σας βλέπω και δακρύζετε…
Μα δεν έκανα τίποτα σπουδαίο και δεν είμαι ο μόνος Έλληνας στρατιώτης που έδωσε τη ζωή του για τα ιερά μας χώματα!!
Ξέρω ότι τώρα δα σκέφτεστε ότι κάπως διαφέρω απ’ τους υπολοίπους. Γι’ αυτό να σας συστηθώ και να επαναλάβω την ιστορία μου, κυρίως για όσους δεν τη ξέρουν!
Ταγματάρχης Πυροβολικού Κωνσταντίνος Βερσής!
Γεννηθείς το 1901 στην Αθήνα, αποθανών τον Απρίλιο του 1941. Λίγο αφότου έφθασε η διαταγή της παράδοσης της πυροβολαρχίας μου στον Γερμανό κατακτητή, μάζεψα τους άνδρες, ψάλαμε τον Εθνικό Υμνο, απέδωσα τιμές στα κανόνια μου, τ’ αχρήστεψα με δυναμίτες,  έβαλα το περίστροφο στον κρόταφο και πίεσα τη σκανδάλη…
Κλαίτε τώρα…
Ήταν ο όρκος μου βλέπετε!
Να μην παραδώσω τον οπλισμό μου στον εχθρό.
Τον τήρησα όπως και πολλοί άλλοι των καιρών μου!
Σειρά σας τώρα να στηρίξετε την άμοιρη πατρίδα…