Συντροφικότητα, σχέσεις και κρίση

1 από 2

«…Η οικονομική κατάσταση του συντρόφου και η ερωτική ζωή έρχονται σε δεύτερη μοίρα καθώς η Ελληνίδα αναζητά πρωτίστως τη συναισθηματική πληρότητα και οικογενειακή ηρεμία, ενώ η μέση Ελληνίδα βιώνει ισχυρό αίσθημα ανασφάλειας που αγγίζει το 53%, με την κατάθλιψη και τη βία να έχουν φωλιάσει ή να απειλούν είτε την οικογενειακή συνοχή είτε τη σταθερή της σχέση» (Συμπεράσματα από μελέτη της ALCO, 29-10-13) (1)
ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ με γυναίκες και άντρες κάθε ηλικίας, που ζουν βαθιά στο πετσί τους την κρίση, διαπιστώνει κανείς πως, εκτός από την αλλαγή στον τρόπο ζωής, έχει μεταβληθεί επίσης η ιεράρχηση των βασικών παραμέτρων στη διαμόρφωση σχέσεων ανάμεσά τους.
ΣΥΜΦΩΝΑ με τα αποτελέσματα της έρευνας της ALCO (σημείωση 1), πάνω από το 53% των γυναικών που ρωτήθηκαν ηλικίας 18 έως 54 ετών, αναγκάζονται να βάλουν σε δεύτερη μοίρα -ή και να θυσιάσουν- την ερωτική και κοινωνική ζωή τους. Στην πρώτη θέση βρίσκεται το αίσθημα/αίτημα για ασφάλεια και τρυφερότητα, τόσο στην οικογένεια όσο και με τους άλλους.
ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ μας η σημασία της «οικονομικής επιφάνειας» του άλλου καθώς και η (άλλοτε, προ κρίσης) κοινωνική ζωή χαρακτηρίζονται ως στοιχεία «μη απαραίτητα» σε μια  σχέση. Η ερωτική επιθυμία «σημαντικός πυλώνας» στη διατήρηση ενός δεσμού, έστω κι αν υπάρχει έλλειμμα ικανοποίησης που οφείλεται στην κακή ψυχική διάθεση και των δυο λόγω κρίσης. Μόνο το 1/3 των Ελληνίδων δηλώνουν ότι σε μια σχέση τον πρώτο λόγο έχει η ερωτική επιθυμία. Αυτό που ενδιαφέρει κυρίως είναι η μονιμότητα της σχέσης. Γι’ αυτό και σήμερα το αίσθημα της ασφάλειας έχει τον πρώτο λόγο στην επιλογή συντρόφου!
ΜΑΣ εξομολογείται μια νεαρή «αδέσμευτη» ακόμη κοπέλα (η 34χρονη Χρύσπα Π.) που εργάζεται part time όπου βρει:
«- Πού καιρός για «το άλλο μισό του ουρανού» που έλεγαν τέτοιες μέρες πιο παλιά οι πολιτικοί μας! Μπούρδες! Ξέρεις πόσα παίρνω σε σχέση με τους άνδρες εργαζόμενους;    Ποτέ μου δεν φανταζόμουν ότι θα είχα μηνιάτικο λιγότερο από το χαρτονόμισμα των 500 ευρώ! Ας αφήσουμε, λοιπόν, τους «ουρανούς», τα «μισά» τους και τις ημέρες των γυναικών, κι ας προσγειωθούμε στα γήινα. Πρωτίστως στο άγχος για επιβίωση των νέων ανθρώπων. Όσο για σχέσεις, κοινωνικότητες, έρωτες και τα τέτοια, ε, αν μου λάχει κάτι, καλώς… Δεν το απορρίπτω, αλλά δεν θα το κυνηγήσω κιόλας. Ούτε και θα προσκολληθώ, όπως πιο παλιά, αν δεν καλοσιγουρευθώ για το μέλλον…».
ΟΙ ΝΕΟΙ άνθρωποι πιθανόν να φοβούνται να μοιρασθούν τα  άγχη και τα προβλήματα των συντρόφων ή μελλοντικών συζύγων τους, αφού και τα δυο φύλα των πιο ακμαίων ηλικιών έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα από την κρίση. Όχι μόνον οικονομικά. Πού καιρός για δημιουργία, φαντασία, όνειρο.
ΕΙΝΑΙ, άραγε, έτσι; Φαινομενικά ναι, αφού η αναβολή δημιουργίας σοβαρών δεσμών αποτελεί άλλοθι στο να μη πράττουμε τίποτε. Καλυπτόμαστε πίσω από την κρίση. Η αναμονή όμως για δήθεν καλύτερες μέρες (που δεν έρχονται) είναι χειρότερη, αφού μας αδρανοποιεί και δεν μας επιτρέπει να απολαύσουμε το παρόν. Όποιο κι αν είναι αυτό. Επακόλουθο μιας τέτοιας χαμηλής αυτοεκτίμησης που καλλιεργούμε στον εαυτό μας, είναι η έλλειψη ενθουσιασμού για ό,τι πραγματικά ωραίο μας προσφέρει η ζωή. Στο τέλος, αυτή η χαμηλή αυτοεικόνα που προβάλλουμε θα μας οδηγήσει στο να είμαστε λιγότερο διεκδικητικοί στον επαγγελματικό και οικονομικό τομέα, αλλά και στον συναισθηματικό.
ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ δεν χαρακτηρίζουν μόνο τη γυναίκα  της κρίσης αλλά και τον άνδρα. Τα ισχνά οικονομικά δεδομένα που βιώνουν και τα δυο φύλα έχουν σαν αποτέλεσμα να υιοθετείται μια «στάση αναμονής» στις (οποιεσδήποτε) προσωπικές αποφάσεις. Το «πάγωμα» των αποφάσεων δεν είναι διόλου ευχάριστη κατάσταση για τη δομή της κοινωνίας μας. Μου λέει η Χρύσπα δικαιολογώντας την τακτική της: «Γάμος; Παιδιά; Αστεία πράγματα… Εγώ, ίσα – ίσα που θρέφω τον εαυτό μου… Για οικογένεια είμαστε, τώρα;».
Η ΜΗ λήψη σημαντικών αποφάσεων από μεγάλη μερίδα Ελληνίδων και Ελλήνων, χωρίς να διαφαίνεται πουθενά κάποιο ελπιδοφόρο «φως στο τούνελ» της κρίσης ώστε να βελτιωθεί η ψυχολογική διάθεσή τους, είναι μια απόλυτα διαβρωτική κατασταση για την υπόσταση της κοινωνίας μας. Διότι, αν διαμορφωθεί μια τέτοια κατάσταση αυτοεγκλωβισμού και μοναχισμού, δεν θα υπάρχει συνέχεια της κοινωνίας, όπως την ξέρουμε.
Ο ΜΟΝΟΣ τρόπος αντιμετώπισης της κρίσης συντροφικότητας- κατά την άποψή μας- είναι να αντιληφθούμε ότι η ζωή συνεχίζεται. Με ή χωρίς εμάς. Η ζωή δεν… αναβάλλεται σε καμιά περίπτωση, με ή χωρίς ευνοϊκά κοινωνικοοικονομικά δεδομένα. Κι εμείς, οι υπόλοιποι μεγάλοι που φτιάξαμε τις ζωές μας, ξεκινήσαμε από πολύ χαμηλές προσδοκίες και κάκιστες οικονομικές συνθήκες.
ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ δυστυχώς δεν αλλάζει από μόνα τους, όπως στη φύση. Τα ζούμε κάθε μέρα. Με τα γεγονότα και τις συγκρούσεις ανάμεσα στην οικονομία και την πολιτική, παντού σε όλον τον κόσμο. Η ζωή όμως είναι δυναμική. Δεν είναι στατική. Όλα τα ανθρώπινα μπορούν να αλλάξουν γύρω μας μόνο μέσα από συλλογικούς αγώνες. Κι όταν εμείς γίνουμε εξωστρεφείς.
Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ αποτελεί μια θεμελιώδη ανθρώπινη ανάγκη. Μεγαλύτερη θα λέγαμε και από αυτήν την… ασφάλεια που επιδιώκουμε σήμερα. Επειδή, η ανάγκη για συντροφικότητα, η ψυχική/συναισθηματική επαφή με τους συνανθρώπους μας είναι αυτή  που γέννησε τις «κοινωνίες ανθρώπων».  Κι όταν όλα πάνε στραβά γύρω μας, πάλι η «συντροφικότητα» μπορεί να μας οδηγήσει σε άλλες διεξόδους: στην αλληλεγγύη ή στην  αλληλοβοήθεια (2)
ΕΝΤΑΞΕΙ! Όλοι περνάμε μια μεταβατική περίοδο προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Αλλά είναι σφάλμα να διαμορφώνουμε την πορεία της ζωής μας με βάση μόνο τα αρνητικά που, στο κάτω – κάτω, εξωγενείς παράγοντες μάς επιβάλλουν. Όμως, οι βίαιες αλλαγές στη ζωή μας κάποτε ισορροπούν. Αλίμονο δε, αν η επόμενη μέρα μάς βρει ως μίζερα, εγωκεντρικά, εσωστρεφή και μοναχικά όντα που δεν θέλησαν να «ρισκάρουν» μια συντροφικότητα, επειδή φοβήθηκαν τη ζωή στα σκαμπανεβάσματά της.
ΓΙΑ κείνη τη μιζέρια μας, οι μόνοι υπεύθυνοι θα είμαστε εμείς και μόνον εμείς.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
– (1) Από συμπεράσματα σχετικής μελέτης που εκπονήθηκε από την ALCO, για λογαριασμό του Ανδρολογικού Ινστιτούτου και της Εταιρείας Μελέτης Ανθρώπινης Σεξουαλικότητας. («Ημερησία», 29-10-13).
– (2) «Νοικοκυρές «εν τη ενώσει» ιδρύουν συνεταιρισμό: Άνεργες, κλεισμένες στο σπίτι, οκτώ γυναίκες από το Ανατολικό της Χαλάστρας Θεσσαλονίκης, όλες άνω των -άντα, άρχισαν να φοβούνται πως θα πέσουν σε κατάθλιψη και ότι «θα κατέληγαν να παίρνουν χάπια», όπως είπαν οι ίδιες, αστειευόμενες. Τελικά, βρήκαν διέξοδο. Αποφάσισαν να ιδρύσουν μια μικρή, δική τους επιχείρηση, αξιοποιώντας τις δεξιότητές τους στη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική».