Σιωπηλός παρατηρητής

Κάθοµαι ένα φθινοπωριάτικο ηλιόλουστο µεσηµέρι στο παγκάκι της δυτικής προκυµαίας του λιµανιού, εκεί που βρίσκεται το µνηµείο του ναυαγίου, και παρατηρώ τα περιστέρια και τους µελαµψούς πρόσφυγες.
Οι πρόσφυγες ταΐζουν µε κανναβούρι τα πουλιά κι αυτά πεταρίζουν στα πόδια τους.
Παραδίπλα οι άσπροι υποστηρικτές των προσφύγων. Είναι χλωµοί, βάφουνε τα µαλλιά τους µε χένα, δεν πιστεύουνε σ’ έναν κόσµο όµορφο κι αγγελικά πλασµένο, παρά θέλουν όλα ν’ αλλάξουνε και γι’ αυτό περνάνε κρίκους στα χείλη, τ’ αυτιά ή τη µύτη τους.
Οι πρόσφυγες πάλι θέλουν να µπουν έστω µια φορά σ’ αυτό που στα δικά τους µάτια φαίνεται αρκετά πειστικά σαν ένας κόσµος όµορφος κι αγγελικά πλασµένος.
Εδώ στον µόλο διασταυρώνονται τα δύο είδη της επιθυµίας και της ελπίδας, υπάρχει µια τοµή συνόλων, αλλά σαν σιωπηλός παρατηρητής αµφιβάλλω ότι είναι πολύ µεγάλη.
Η πλειονότητά µας σιωπούµε µπρος στη βιαιότητα της καθηµερινότητας, των πολέµων που φέρνουν θάνατο και προσφυγιά.
Πόσο βολικό είναι να σιωπάς; Και πόσο δειλό.
Ή όπως άλλοτε έλεγε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ: «Στο τέλος δεν θα θυµόµαστε τα λόγια των εχθρών µας, αλλά τη σιωπή των φίλων µας».