Ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων από αν-αρμόδιους φορείς αλλά και από την επίσημη ελληνική Πολιτεία που αδιαφορεί πλήρως να παράσχει την παραμικρή βοήθεια τόσο για την παραμονή των Σύρων προσφύγων όσο και για τη σίτισή τους… Αυτό συμβαίνει εδώ στην πόλη μας. Το αποτέλεσμα: 54 άνθρωποι συνεχίζουν να παραμένουν εγκλωβισμένοι σε ξενοδοχείο στη Νέα Χώρα από τον περασμένο Απρίλιο!
Δηλαδή, περίπου μισό έτος και ακόμη η επίσημη πολιτεία δεν έχει καταφέρει να δώσει λύση ή έστω μια σοβαρή απάντηση στον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου ο οποίος έχει επωμιστεί όλο το βάρος της ανευθυνότητας ενός κράτους που θέλει να ονομάζεται ευρωπαϊκό, μια χώρας μέλους της μεγάλης οικογένειας της Ε.Ε..
Κι ο καθένας μπορεί να συμπεράνει ότι αφού οι αρμόδιοι δεν μπορούν να δώσουν λύση και όλοι “νίπτουν τας χείρας τους”, μοιραία τα βάρη και πάλι πέφτουν στον λαό· στη συγκεκριμένη περίπτωση στον ιδιώτη-ιδιοκτήτη ενός ξενοδοχείου ο οποίος σύμφωνα με τα τοπικά και όχι μόνο Μ.Μ.Ε. είναι εξίσου εγκλωβισμένος μη μπορώντας να λειτουργήσει την επιχείρησή του.
Ο πολίτης λοιπόν και πάλι καλείται να μπαλώσει τις τρύπες και την ασυνενοησία όλων εκείνων των ανευθυνο-υπεύθυνων… Αυτό καταλαβαίνουμε όλοι εμείς οι απ’ έξω! Ή μήπως δεν είναι έτσι;
Από την άλλη -κυρίως- υπάρχει το συνεχιζόμενο δράμα, η απίστευτη κατάσταση που βιώνουν οι Σύροι πρόσφυγες (ανάμεσα σε αυτούς μικρά παιδιά) οι οποίοι αναγκάστηκαν λόγω του πολέμου να δραπετεύσουν από τη χώρα τους! Από μια όμορφη χώρα, με μεγάλη ιστορία που οι δεσμοί της με μας κρατούν από την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου, συνεχίζονται στα χρόνια του Βυζαντίου αλλά κι ως τις μέρες μας! Πάμπολλα εξάλλου είναι τα μνημεία που μαρτυρούν αυτούς τους δεσμούς…
Στη Συρία είχαν εγκατασταθεί και πολλοί Τουρκοκρητικοί, φεύγοντας από την Κρήτη το 1897. Εκεί υπάρχει ακόμη το χωριό Χαμιντιέ του οποίου οι κάτοικοι μιλούν την κρητική διάλεκτο.
Πολλοί Ελληνες κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους στη Συρία έχουν επισκευθεί το συγκεκριμένο χωριό και ένιωσαν… εθνικά υπερήφανοι μιλώντας μαζί τους ή από την φιλοξενία των κατοίκων!
«Φτάνοντας στο χωριό […] καταλήξαμε στο παντοπωλείο του Ζαφείρη[…]. Εκεί η μια έκπληξη διαδέχτηκε την άλλη. Ο Ζαφείρης και δυο φίλοι του μας καλωσόρισαν σε άπταιστα ελληνικά. Σε λίγο το νέο του ερχομού μας έκανε το γύρο του χωριού κι έτσι ήρθαν κι άλλοι να μας γνωρίσουν από κοντά. Πρόσωπα γνωστά ρωμέικα δεν έκρυβαν τη χαρά τους για τον απρόσμενο ερχομό μας. Ενας μάλιστα μας τραγούδησε και κρητικές μαντινάδες[…]. “Είμαι 82 χρονών και θα ’θελα πολύ πριν κλείσω τα μάτια μου να δω από κοντά την Κρήτη” μας είπε ένας παππούς με κρητική βράκα».
Τα παραπάνω διαβάζουμε στο περιοδικό “ΓΕΩ” της Ελευθεροτυπίας από ένα οδοιπορικό στη Συρία των Αλέξανδρου Λεβεντόπουλου και Μαρίνας Λιάπη, στα τέλη της δεκαετίας του ’90.
Εξάλλου από άλλα “Οδοιπορικά” που κατά καιρούς έχουν δημοσιευθεί και στα “Χ.Ν.”, η αίσθηση που αποκομίζει κάποιος είναι ότι η Συρία και οι κάτοικοί της
-όπως και κάθε λαός εξάλλου- δεν θα επιθυμούσε να εγκαταλείψει τον τόπο του.
Σε περιόδους όμως πολέμων ή διωγμών που αυτός ανυπεράσπιστος, “μικρός”, αθώος, απεγνωσμένος προσπαθεί να σώσει τα μικρά παιδιά του έχοντας αφήσει το βιος του πίσω, οφείλουμε όλοι εμείς οι… πολιτισμένοι να τον περιθάλπουμε, να συμπαραστεκόμαστε στο πρόβλημά του και όχι αφ υψηλού να τον εγκαταλείπουμε στο… έλεος.
Κι εγώ αναρωτιέμαι ακόμη και τώρα: τόσο δύσκολο είναι η “Πολιτεία” να απλώσει το χέρι της σε 54 ψυχές; Αδυνατώ να το κατανοήσω όπως και πολλοί άλλοι!
