Οι πολεμικές συγκρούσεις στη Συρία συνεχίζονται ακατάπαυστα και η διεθνής κοινότητα περιορίζεται απλά στην καταστροφή των χημικών όπλων του Ασαντ. Λες και το μοναδικό θέμα στη Συρία είναι μόνο η αποφυγή χρήσης χημικών όπλων και όχι ο τερματισμός της γενοκτονίας που συνεχίζεται χωρίς διακοπή. Ετσι απλά, μπήκε πριν από λίγο καιρό η Ρωσία στη μέση, έκαναν πίσω οι Αμερικανοί, παίχθηκε η επικίνδυνη παρτίδα στο σκάκι των σφαιρών επιρροής και μετά από αυτό οι αντιμαχόμενοι στη Συρία απλά συνέχισαν το καταστροφικό τους έργο.
Η τραγωδία της Συρίας αφορά κυρίως τους άμαχους και ιδιαίτερα τα παιδιά. Το δράμα συνεχίζεται χωρίς σταματημό, την ίδια στιγμή που οι ευρωπαίοι εταίροι σφραγίζουν τα σύνορά τους για να μην περνούν πρόσφυγες και οι λοιποί «σύμμαχοι» έχουν αλλού το νου τους.
Η UNICEF, η Υπατη Αρμοστία του Ο.Η.Ε. για τους Πρόσφυγες (Υ.Α.), η Save the Children, η World Vision και άλλοι συνεργαζόμενοι φορείς ζήτησαν από τις κυβερνήσεις, τις ανθρωπιστικές οργανώσεις και το κοινό να στηρίξουν τα παιδιά της Συρίας και να υποστηρίξουν το πρόγραμμα «Καμιά γενιά να μην πάει χαμένη» (“No lost generation”), για να προστατεύσουν μια γενιά παιδιών από τη Συρία, από μια ζωή απελπισίας, χαμένων ευκαιριών και μειωμένων προοπτικών.
Για σχεδόν τρία χρόνια, τα παιδιά της Συρίας αποτελούν την πιο ευάλωτη ομάδα από όλα τα θύματα της σύγκρουσης, όπως υποστηρίζουν οι τέσσερις οργανώσεις καθώς βλέπουν τις οικογένειες και τους αγαπημένους τους να σκοτώνονται, τα σχολεία τους να καταστρέφονται και τις ελπίδες τους να διαψεύδονται. Φέρουν τραύματα είτε σωματικά είτε ψυχικά ή και τα δύο.
Πάνω από ένα εκατομμύριο πρόσφυγες από τη Συρία είναι παιδιά, εκ των οποίων περισσότερα από 425.000 είναι κάτω των πέντε ετών. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των προσφύγων έχουν καταφύγει στο Λίβανο, την Ιορδανία, την Τουρκία, την Αίγυπτο και το Ιράκ. Μεταξύ αυτών, έχουν καταγραφεί σχεδόν 8.000 παιδιά που έχουν χωριστεί από τις οικογένειές τους.
Η κατάσταση για τα περισσότερα από τρία εκατομμύρια εκτοπισμένα παιδιά στο εσωτερικό της Συρίας είναι ακόμα πιο δύσκολη. Εκεί βρίσκονται αντιμέτωπα με θανάσιμους κινδύνους λόγω της συνέχισης του εμφυλίου. Όμως, όπως προανέφερα, για την «πολιτισμένη» Δύση, η εν λόγω ανθρωπιστική τραγωδία δεν αποτελεί πρώτης τάξεως προτεραιότητα. Εξάλλου έχουν όλοι τους συνηθίσει στις εικόνες από τους βομβαρδισμού και τη θανάτωση γυναικόπαιδων.
Γιατί, λοιπόν, να τους ενδιαφέρει η τύχη των υπολοίπων; Είναι τόσο υποκριτική η στάση όλων των κυβερνήσεων που ασχολήθηκαν προσωρινά με το συριακό δράμα, που θάλεγε κανείς πως προκαλούν χωρίς ενδοιασμούς. Τα παιδιά όμως της Συρίας συνεχίζουν να αποτελούν τη χαμένη γενιά που μεγάλωσε μέσα στις βομβαρδισμούς και την καταστροφή.
Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις δεν παύουν να τονίζουν το μέγεθος του προβλήματος, όταν ο τηλεοπτικός φακός εστιάζεται στη χώρα μονάχα αν συμβεί κάποια μαζική τραγωδία. Κοινώς, μόνο στην περίπτωση των μαζικών σφαγών και θανάτων. Τα παιδιά όμως έχουν να πουν πολλά.
Οι εμπειρίες είναι δραματικές. Η ειδική ιστοσελίδα www.championthechildrenofsyria.org αφηγείται τις ιστορίες των παιδιών που πλήττονται από τη σύγκρουση και δείχνει πώς οι επενδύσεις σε παιδιά μπορεί να έχουν σημαντικά αποτελέσματα, όχι μόνο για τα τρέχοντα θύματα του πολέμου, αλλά και για το μακροπρόθεσμο μέλλον της Συρίας και της ευρύτερης περιοχής. Το βλέπουν όλα αυτά, λέτε, οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο;
Ενδιαφέρονται να δώσουν μια οριστική λύση στο δράμα που δεν έχει τελειωμό; Και σε τελική ανάλυση, ποιος ή ποιοι θα απολογηθούν αργότερα για αυτή την παρατεταμένη σύγχρονη τραγωδία;
«Καμία γενιά να μην πάει χαμένη», λέει το πρόγραμμα υποστήριξης των χιλιάδων εκτοπισμένων παιδιών στη Συρία. Κάποια γενιά όμως έχει ήδη ανατραφεί σε συνθήκες πολέμου, πείνας και καταστροφής. Αρκούν, λέτε τα υποστηρικτικά προγράμματα των όποιων οργανώσεων, προκειμένου να διασωθούν τα γυναικόπαιδα; Όχι φυσικά. Είναι όμως κάτι. Μια φωνή στην όαση της γενικευμένης αδιαφορίας. Το προανάκρουσμα μιας διαφορετικής μεταχείρισης όλων αυτών των παιδιών που έχουν τραυματιστεί σωματικά και ψυχικά, όταν οι κυβερνήσεις κωφεύουν στο όνομα των εκάστοτε στρατηγικών κινήσεων. Όταν απλά δεν μετρά το πώς θα διασωθούν παιδιά, αλλά το πότε θα αποφασιστεί. Μέχρι τότε όμως μια ολόκληρη γενιά κινδυνεύει να χαθεί, γιατί ακριβώς οι εικόνες των εγκλημάτων μεγιστοποιούνται στη μνήμη του αθώου παιδικού μυαλού.
