Στην Κίσσαμο και κάτω από τους μικρούς ορεινούς όγκους του Κουτρούλη 1.070 μ., και της Ασλακοκεφάλας 922 μ., μέσα σε ένα κατάφυτο πανέμορφο τοπίο και σε υψόμετρο 500 μ., κουρνιάζει το χωριό Σηρικάρι.
Aποτελείται από δέκα οικισμούς, που οι περισσότεροι έχουν λάβει την ονομασία τους από τα επίθετα των επικρατέστερων οικογενειών που διαμένουν σε αυτούς: Κατσικαταριανά, Κοντοκριθιανά, Μιχελιανά, Τζωρτζιανά, Κωστογιάννηδω, Στρατηγιαννά, Τσιχλιανά, Συνενιανά, Κιολιανά, Μεγάλο Χωριό με τους περισσότερους κατοίκους και νομίζω και Μπολιανά.
Η ονομασία του χωριού μάλλον οφείλεται στο Σηρικάριος ή Σηρικάρης, επαγγελματικό όνομα, εκείνου που υφαίνει μεταξωτά υφάσματα. Έχει αναγραφεί και σαν Σειρικάρι ή Συρικάρι.
Είναι από τα παλαιότερα χωριά της Κισσάμου και αναφέρεται το έτος 1577 στην επαρχία αυτή από τον Fr. Barozzi και το 1583 από τον Καστροφύλακα με 238 κατοίκους. Ακόμη, τον περιηγητή Πάσλεϊ το 1834 με 60 χριστιανικές οικογένειες και στην απογραφή του 1900 στον δήμο Καστελίου με 395 κατοίκους. Το 1920, σαν ίδιος δήμος, με 264 κατοίκους και 1934 με 317. Στην απογραφή του 1961 με 97 κατοίκους και του 1972 με 72, αλλά σήμερα δεν πληροφορήθηκα πόσοι έχουν μείνει.
Υπάρχουν αμέτρητα ενδιαφέροντα για φυσιολάτρες και περιπατητές, όπως τα βουνά που ανάφερα στην αρχή, το Τσιχλιανό φαράγγι και η από εκεί προσέγγιση στο φαράγγι της Πολυρρήνιας. Πλησίον υπάρχει και το παλαιό Μοναστηράκι του Τιμίου Σταυρού με ιστορίες και παραδόσεις για τους κτήτορές του καλογέρους. Την τελευταία όμως περίοδο το χωριό ευλογήθηκε και αναδείχθηκε περισσότερο με την αγιοποίηση, και μέσα σε χρόνο ρεκόρ, οικοδόμηση του ναού του οσίου Νικηφόρου του Λεπρού, που η μνήμη του τιμάται την 4η Ιανουαρίου κάθε χρόνου και που σχεδόν κάθε εβδομάδα πραγματοποιούνται ιερουργίες στη χάρη Του.
Υπάρχουν επίσης αμέτρητες άλλες εκκλησίες αλλά ο περισσότεροι επισκέπτες του χωριού ίσως δεν γνωρίζουν ότι τέσσερα χιλιόμετρα από το κεντρικό χωριό συναντούμε τον οικισμό Τζωρτζιανά που ίσως έλαβε την ονομασία του από την ωραία εκκλησία του Αγίου Γεωργίου όπου και εικόνα του οσίου Ιωάννη του Ερημίτη. Δεν γνωρίζω αν σήμερα υπάρχουν κάτοικοι ακόμη εκεί, γιατί μέχρι πριν λίγα χρόνια διέμενε μόνο το ζεύγος Μοτάκη.
Τριακόσια μέτρα και λίγο υψηλότερα είναι κτισμένο σε άγνωστο χρόνο, κάτω από μια σπηλαιώδη βραχοσκεπή το εκκλησάκι του οσίου Ιωάννη του Ερημίτη, αφού σύμφωνα με την παράδοση πέρασε και από εκεί ο Ιωάννης κατά την πορεία του προς το Ακρωτήρι. Τελευταία έχει πραγματοποιηθεί μια ωραία αναστήλωση και δίπλα έχουν κατασκευασθεί από μπετόν μεγάλα τραπέζια και αυτό μαρτυρεί ότι μετά την θεία Λειτουργία του την 7η Οκτωβρίου επακολουθεί μεγάλο κέρασμα.
Σε παλαιότερο σύγγραμμα, αναφέρεται ότι στο χωριό υπήρχε εκκλησία των Αγίων Αποστόλων με υπολείμματα τοιχογραφιών και στον νότιο τοίχο ίχνη από επιγραφή που διαβάζουμε: «…συμβίου και τέκνων αυτών – Νικηφόρου του Πετίχη και της συμβίου και των τέκνων αυτών επί έτους 1427». Επίσης ότι το επίθετο Πετυχάκης υπήρχε την περίοδο εκείνη. Μήπως το όνομα Νικηφόρος δεν αναφερόταν μόνο στον Οσιο αλλά ήταν και παλαιότερα σύνηθες;
