Σκανδαλοποίηση της πολιτικής

Μετά από μια εκλογική αναμέτρηση, που φέρνει πολιτική αλλαγή, οι νέοι κυβερνήτες απογράφουν ό,τι βρίσκουν απ’ την προηγούμενη κυβέρνηση. Αν ανακαλύψουν σκευωρίες ή σκάνδαλα, τα κρατούν και όταν αρχίζει να μειώνεται η δημοτικότητα τους, τα βγάζουν στην επιφάνεια. Οσα άπτονται με θέματα δικαιοσύνης τους δίδεται ερμηνεία πολιτικής χροιάς για να ανακτήσουν τυχών απώλεια της δημοτικότητάς των.
Σε περίπτωση που υπάρχουν υπόνοιες για σκάνδαλα πολιτικών προσώπων από δημοσιεύματα στον Τύπο ή από ιστοσελίδες, εξαντλούν κάθε δικαιοδοσία, που προβλέπεται από το Σ/μα (άρθρο 86) και την ισχύουσα νομοθεσία, προκειμένου να γίνει παραπομπή στο Ειδικό Δικαστήριο. Προηγούνται, βέβαια, οι εξεταστικές ή προανακριτικές επιτροπές της Βουλής. Ανάλογα, λοιπόν, με το πώς εξελίσσονται οι ανακρίσεις, οι υποθέσεις προχωρούν ή μπαίνουν στο αρχείο, αλλά οι εντυπώσεις παραμένουν, για να χρησιμοποιηθούν, αν χρειασθεί, προς πολιτική εκμετάλλευση.
Το ίδιο μπορεί να συμβεί όχι επειδή προϊόντος του χρόνου δημιουργείται πολιτικό κόστος, αλλά και σε περιπτώσεις παντοειδούς οικονομικής αστάθειας ή προβλημάτων υγείας, όπως η ενσκύψασα πανδημία. Συμβαίνει, επίσης, από αστάθμητους παράγοντες εξωτερικής πολιτικής και από διαφαινόμενες γεωπολιτικές καταστάσεις.
Οι αόριστες κατηγορίες δίχως να αποκαλύπτονται συγκεκριμένα ονόματα, αλλά πρόσωπα, που έχουν ενοχλήσει στο παρελθόν, δυναμιτίζουν το πολιτικό κλίμα και απομακρύνουν την αναγκαιότητα συνεργασίας κυβέρνησης και αντιπολίτευσης σε μείζονα και κρίσιμα εθνικά ζητήματα πολιτικοστρατιωτικού επιπέδου. Οσα βλέπουμε τελευταίως στο φως της δημοσιότητος, μας δημιουργούν καχυποψίες, ότι κάτι δεν πάει καλά στο “Βασίλειο της Δανιμαρκίας” και πρέπει το γρηγορότερο να διερευνηθεί.
Η ανάγνωση των εξελίξεων από νομικούς και ακαδημαϊκούς δείχνει να συγκλίνουν τα πνεύματα στη δηλητηρίαση του πολιτικού σκηνικού, την ώρα που απαιτείται δημόσιος διάλογος σε μια περίοδο ανοιχτών θεμάτων στην υγεία, στην οικονομία και στα οξυμμένα θέματα επί εθνικών θεμάτων.
Υπάρχει διαφθορά; Αν ναι, ας αποκαλυφθεί. Η συγκάλυψη αποδεικνύει “πολιτική σκευωρία”. Να μην ακολουθηθεί ό,τι έγινε σε παλαιότερα σκάνδαλα, ένα εκ των οποίων είναι της Ζίμενς. Επιχειρείται να ματαιωθεί κάθε προσπάθεια καταπολέμησης της διαφθοράς και τούτο επειδή σκανδαλοποιείται η πολιτική.
Αλλάζει η ομαλή λειτουργία των κομμάτων με τα “κουκουλώματα” των αποδεικτικών στοιχείων, κατασκευάζονται ένοχοι και διασύρονται ονόματα με τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, οργιάζουν ιδεολογικές αντιπαραθέσεις των αντιπάλων και το σκάνδαλο, αν υπάρχει, δεν τιμωρείται απ’ τους φυσικούς δικαστές, αλλά από τους ψηφοφόρους στην κάλπη!