«Με τη δύναμη της θέλησης ο άνθρωπος αλλάζει τον εαυτό του. Με τη δύναμη της αγάπης αλλάζει τους άλλους. Με τη δύναμη της σκέψης αλλάζει τον κόσμο».
ΤΑΓΚΟΡ
Ο πατέρας της σύγχρονης φιλοσοφίας Καρτέσιος είπε ότι ο «άνθρωπος ανακαλύπτει τον εαυτό του κατά την πράξη της αμφιβολίας». Αμφιβάλω άρα σκέπτομαι, σκέπτομαι άρα υπάρχω. Ζούμε σε ένα κόσμο στον οποίο καθαγιάζονται ο άνθρωπος και το πλάσμα, τα οποία νοίωθουν υποτελή σκοτεινών νόμων, τους οποίους νόμους δεν κατανοούν. Η κοινωνία μας είναι μια σκηνή στην οποία παίζεται ένα θανάσιμο, αναπόδραστο παιχνίδι με παράξενους και πολύπλοκους κανόνες. Κανόνες οι οποίοι δεν μπορούν να γίνουν κατανοητοί μέσα σε μια ανθρώπινη ζωή και των οποίων η δύναμη κυμαίνεται συνεχώς, ανάλογα με τις διαθέσεις των άγνωστων, κυρίαρχων δυνάμεων. Οι άνθρωποι μιλούν μεταξύ τους χωρίς όμως ο λόγος τους να αγγίζει τον άλλον. Ο θεμελιώδης νόμος του κόσμου τους φαίνεται να είναι η παρανόηση. Θέλουν να υπακούσουν, όμως δεν ξέρουν σε ποιόν. Θέλουν να κάνουν το καλό και βρίσκουν κλειστό δρόμο, αισθάνονται να τους καλεί ένας κρυμμένος Θεός, ωστόσο, πάρα πολύ δύσκολα καταφέρνουν να τον βρούν. Αυτός ο κόσμος συγκροτείται από παρανόηση και φόβο. Είναι πλούσιος σε μορφές, σε συμβάντα κι όμως είναι τόσο φτωχός, τόσο αδιανόητα φτωχός. Για το μεγαλύτερο μέρος του πολιτισμένου κόσμου καταστράφηκαν και χάθηκαν προπάντων τα δύο θεμέλια της οργανωμένης ζωής, η θρησκεία και τα ήθη. Από τη ζωή μας λείπουν τα ήθη, μια από γενεών παραδομένη, ιερή, άγραφη συμφωνία για εκείνο που είναι πρέπον και αρμόζων μεταξύ των ανθρώπων. Αγύρτες και τσαρλατάνοι συγχέονται με αγίους, φιλαρέσκεια και απληστία κρατάνε τα σκήπτρα. Ζούμε σε ένα αφανιζόμενο και διαλυόμενο κόσμο ο οποίος για πολλούς έγινε κόλαση, για όλους σχεδόν δυσάρεστος και στον οποίο οι κίνδυνοι συνεχώς μεγαλώνουν. Αδιάφορο αν η ολοκλήρωση κρατήσει ακόμα αιώνες, χρόνια η δεκαετίες, αν η τελική καταστροφή διαδραματιστεί ως αυτοκτονία της ανθρωπότητας σε ένα πυρηνικό πόλεμο, σαν ναυάγιο ηθικής και πολιτικής σαν πλήρη έλεγχος και νίκη του ανθρώπου από τις μηχανές, είμαστε καθοδόν προς εκείνη την ώρα που ο Θεός δημιουργεί χώρο για μια νέα πλάση.
