Σκέψεις… από μιαν εθελόντρια

Νόμισα πως ο κύκλος που είχε αρχίσει με τόσο παράξενο και τυχαίο τρόπο, τέλειωσε  με την αναγγελία της αναστολής της λειτουργίας του πολυϊατρείου των Γιατρών Του Κόσμου στα Χανιά. Ενός κύκλου που είχε ξεκινήσει τόσο περίεργα. Με μια προστακτική: «γράψε» από ένα πολύ κοντινό μου πρόσωπο. Τη φιλενάδα των γραψιμάτων, των ταξιδιωτικών περιπετειών, του εθελοντισμού  και της καρδιάς. Μια προστακτική που έγινε αιτία να ανακαλύψω σε ώριμη ηλικία μια δυνατότητα που δεν την ήξερα-που δεν την υποπτευόμουν καν- μέχρι τότε.
Λοιπόν ένας κύκλος έκλεισε. Αυτός των Γιατρών Του Κόσμου. Και ένας άλλος ξεκινά. Βλέπετε με το που πήρα φόρα, η δουλειά αυτή -το γράψιμο- άρχισε να μου αρέσει. Και τώρα, την επόμενη μέρα δεν μπορώ να δεχθώ ότι όλο αυτό θα τέλειωνε.
Όμως όχι. Δεν τέλειωσε. Μια καινούργια ευκαιρία μου δόθηκε να συνεχίσω αυτήν την επικοινωνία κάμποσων χρόνων. Που είναι λίγο τυφλή μιας και ελάχιστα γνωρίζω την γνώμη και τα αισθήματά σας γι αυτά που σας απευθύνω. Όμως, εισπράττω κατά καιρούς μια κουβέντα «σε διαβάζω», ένα συνωμοτικό χαμόγελο σαν κλείσιμο ματιού. Και θα σας το ομολογήσω. Μου αρέσει αυτό το κρυφό. Αυτή  η συνωμοτική σχέση. Θέλω να συνεχιστεί.
Το επόμενο βήμα τώρα. Πώς να την ονοματίσω αυτή την στήλη; «Σκέψεις;» «Σκέψεις μιας συμπολίτισσας;». Μα εσείς με γνωρίσατε με ένα όνομα που παρέπεμπε σε μια οργάνωση-τους Γιατρούς του Κόσμου Χανίων-που άφηνε φανερά, καθαρά και διακριτά τα ίχνη της στην πόλη μας. Τώρα όμως αλλάζει, μεταμορφώνεται, αναστέλλει την λειτουργία της. Κι εγώ δεν έχω πια έργο να κάνω γι αυτήν. Όμως δηλώνω -μόνο γεροί να είμαστε- εσαεί εθελόντρια σε δράσεις που έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο, τα προβλήματα και τις ανάγκες του.
Οπότε λοιπόν ο τίτλος παραμένει: «Σκέψεις.. από μιαν εθελόντρια». Ελπίζω να βρίσκετε σ αυτές, ιδέες που σας αρέσουν. Που σας προβληματίζουν. Ελπίζω τούτα δω τα κείμενα να τα βλέπετε σαν μια κουβέντα που κάνετε με έναν από την παρέα σας.
Και μένα με βοηθούν. Με κάνουν να ψάξω στοιχεία, να μάθω, να εμβαθύνω. Με κάνουν να έχω μια συνεχή υποθετική συζήτηση και επαφή μαζί σας. Κι ας μην βλεπόμαστε. Κι ας μην είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο. Η επικοινωνία υπάρχει.
Ευχαριστώ την εφημερίδα για τούτη δω την ευκαιρία.
Και μετά σκέφτομαι: Με τα σωστά σου είσαι; Καλά δεν ήσουν ανέμελη; Θέλεις να αρχίσεις πάλι να ψάχνεις για  προβλήματα και πληροφορίες; Να σπας το κεφάλι σου για το τι να γράψεις και πώς να το γράψεις; Ξεχνάς το άγχος του να βρεις το επόμενο θέμα; Τις  ξοδεμένες ώρες αλιεύοντας  πληροφορίες στο διαδίκτυο και  χτίζοντας λέξεις;
Αλλά όπως είπε κάποιος  που ξέρει καλά από τέτοια, αυτό είναι ένα δημιουργικό άγχος. Και αυτό δεν το αποφεύγεις, αλλά το αποζητάς.
Μπεμπλιδάκη Αγγελική