Εποχές κορωνογιού είναι αυτές που διανύουμε τα τελευταία χρόνια. Αυτός ο άτιμος ο ιός τα κατάφερε να γίνει το κέντρο του σύμπαντός μας και να αλλάξει τον τρόπο της ζωής μας.
‘Όλα γύρω από αυτόν περιστρέφονται και όλοι γι αυτόν συζητούν. Για τις συνέπειές του, για τους τρόπους προφύλαξης, τα εμβόλια και για την κατά το δυνατόν συντομώτερη επιστροφή μας στην κανονικότητα. Ήταν επόμενο λοιπόν, ότι τα προγνωστικά για το Νομπέλ ιατρικής που απονέμεται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, εθεωρούντο δεδομένα. Όλοι πίστευαν ότι το νέο εμβόλιο mRNA είχε εξασφαλισμένη την πολυπόθητη πρωτιά.
Η Σουηδική επιτροπή απονομής των βραβείων όμως, έκανε την έκπληξη. Το έπαθλο το πήραν δυό επιστήμονες οι Ντέιβιντ Τζούλιους και Αρντεμ Παταπουτιάν που ανακάλυψαν τους υποδοχείς που μας χαρίζουν την αίσθηση της αφής, της πίεσης και της θερμοκρασίας.
«Οι ανακαλύψεις τους ξεκλείδωσαν ένα από τα μυστικά της φύσης εξηγώντας τη μοριακή βάση για την αίσθηση της ζέστης, του κρύου και των μηχανικών δυνάμεων, η οποία είναι θεμελιώδης για την ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε, να ερμηνεύουμε και να αλληλεπιδρούμε με το εσωτερικό και εξωτερικό περιβάλλον. Οι γνώσεις αυτές χρησιμοποιούνται στην ανάπτυξη θεραπειών για μια ευρεία γκάμα ασθενειών όπως ο χρόνιος πόνος», εξηγεί η ανακοίνωση της επιτροπής.
Εγώ, ο απλός άσχετος με αυτά τα θέματα αναγνώστης, διαβάζω τα πιο πάνω λόγια και μου φαίνονται ….. κινέζικα. Λίγο μετά όμως η κουβέντα δευτερώνει: «Φαντάσου» εξηγεί κάποιος σχετικός με το θέμα «να περπατάς ξυπόλυτος στην θάλασσα μια καλοκαιρινή μέρα. Αισθάνεσαι το αεράκι να σε χαϊδεύει, τη ζέστη του ήλιου να σε διαπερνά και κάτω από τα πόδια την άμμο και το νερό να σε αγγίζουν». Οι αισθήσεις υπάρχουν. Ανέκαθεν υπήρχαν.
Όμως πως θα τα καταφέρουν να γίνουν σήματα αντιληπτά από τον εγκέφαλο; Αυτό είναι που ανακάλυψαν οι δυό βραβευθέντες επιστήμονες. Τον τρόπο που οι αισθήσεις της θερμότητας και της αφής φτάνουν στο μυαλό μας. Και όπως λένε οι ειδικοί είναι πολύ σπουδαία η ανακάλυψή τους γιατί «χωρίς τους αισθητήρες που εντόπισαν οι δύο νέοι νομπελίστες θα ήμασταν ανίκανοι να νιώσουμε τον κόσμο γύρω μας, να τραβήξουμε το χέρι μας από μια φλόγα ή ακόμη και να σταθούμε όρθιοι. Οι επιστημονικές διαπιστώσεις τους μετέβαλαν ριζικά τις γνώσεις μας για τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον μας».
Και λίγο πιο κάτω: «Τη χρονιά που πέρασε αναγκαστήκαμε εξαιτίας του κορωνοϊού να διατηρήσουμε αποστάσεις ο ένας από τον άλλον,. Μας έλειψε η αίσθηση της αφής, της χειραψίας, του αγγίγματος, η ζεστασιά που νιώθουμε όταν αγκαλιαζόμαστε. Κατά τη διάρκεια αυτής της αγκαλιάς, οι αισθητήρες του δέρματός μας είναι εκείνοι που μας επιτρέπουν να νιώσουμε τη θέρμη και την εγγύτητα προς τον συνάνθρωπό μας».
Τα διαβάζω όλα αυτά καθώς και κάποιες περισσότερες λεπτομέρειες και αναλογίζομαι:
Λοιπόν δεν είναι μόνο δική μου η αίσθηση της έλλειψης του αγγίγματος με συνανθρώπους τούτον δω τον αμείλικτο και απάνθρωπο καιρό της πανδημίας. Εξ άλλου έρευνες έχουν αποδείξει προ πολλού, τις ιαματικές συνέπειες στο σώμα αλλά και στο μυαλό μιας αγκαλιάς ακόμα και ολίγων δευτερολέπτων. Φαίνεται πως αυτή η ανέξοδη αγκαλιά είναι πιο χρήσιμη και χρειαζούμενη από άλλες ακριβές και δυσεύρετες θεραπείες..
Οι ανακαλύψεις αυτές μας βοηθούν να αντιλαμβανόμαστε και να επικοινωνούμε με το εσωτερικό και εξωτερικό περιβάλλον. Πράγμα που με κάνει να σκέπτομαι ότι ολοένα και περισσότερο αποδεικνύεται ότι ο άνθρωπος είναι ένα σύνολο αδιαίρετο και σώμα και πνεύμα και ψυχή (ακόμα κι αν δεν μπορούμε να δούμε παρά μόνο το υλικό σώμα).
Ο Ντέιβιντ Τζούλιους αυτός που ερεύνησε το θέμα της θερμότητας έκανε πειράματα με τσίλι, τις κόκκινες δηλ. καυτερές πιπερίτσες. Του ήρθε λέει η σκέψη μια μέρα στο μανάβικο. Πόσοι άνθρωποι κάθε μέρα κοιτάζωμε αλλά δεν βλέπωμε. Πόσοι άλλοι κοίταξαν τις πιπεριές και είδαν σ αυτές μόνο ένα λαχανικό. Αυτός όμως τις κοίταξε και είδε το μέσον για να προάγει την δουλειά του και να καταφέρει να κάνει την επιστήμη του πιο αποτελεσματική. Σκέφτομαι πόσες ευκαιρίες βρίσκονται δίπλα από όλους μας. Διαθέτωμε όμως περίσκεψη και συλλογή για να τις δούμε; Ή μήπως τις αφήνωμε αδιάφορα να περάσουν ανεκμετάλλευτες; Δεν είναι κρίμα;
Ο Αρντεμ Παταπουτιάν που ανακάλυψε τους δύο νευροδιαβιβαστές οι οποίοι ενεργοποιούνται από την αφή και τη μηχανική πίεση στο δέρμα τους έδωσε τα ονόματα Piezo1 και Piezo2, από το ελληνικό ρήμα πιέζω και το παράγωγό του, την πίεση.
Οι δυο φετινοί Νομπελίστες εργάζονταν ξεχωριστά. Στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια ο ένας και στο ερευνητικό κέντρο Scripps ο άλλος. Χαίρομαι που είδα ότι κάπου σε ένα τμήμα του κόσμου μας επιτέλους αυτός ο κορώνας γιός δεν είχε προτεραιότητα και ότι κάποιοι εξακολουθούν να θεωρούν και άλλα πράγματα , έξω από αυτόν, σημαντικά.
