Τα τελευταία δυο χρόνια του κορωνογιού, πολλά μάθαμε. Γίναμε ειδικοί σε ένα σωρό θέματα. Αποκτήσαμε άποψη πάνω σε ότι τον αφορά. Εκφέρoυμε γνώμη, δίκην ειδικών για ό,τιδήποτε περιστρέφεται γύρω του. Ωστόσο αυτές τις τελευταίες ημέρες που ακούστηκε η καινούργια μετάλλαξη του, μια αμηχανία κυριάρχησε στους περισσότερους. Τι όνομα ήταν αυτό που είχε; Της Μποτσουάνα; Και τι ήταν αυτή η Μποτσουάνα; Ποια ήταν; Που βρισκόταν; Γρήγορα οι απαντήσεις δόθηκαν. Γκουγκλάροντας στο διαδίκτυο ανακαλύψαμε μια χώρα στα νότια της Αφρικής με το όνομα αυτό.
Μόνο που για μένα αυτή το μέρος δεν ήταν άγνωστο. Με το που άκουσα το όνομά του ένα χαμόγελο ήρθε και καρφώθηκε στο πρόσωπό μου. Γιατί βλέπετε την έχω επισκεφτεί αυτήν την χώρα μαζί με την εκδρομική μου παρέα. Πριν μερικά χρόνια, τότε, στις εποχές που τα ταξίδια ήταν ακόμα θέμα μόνο απόφασης, χρόνου και χρημάτων. Στο ταξίδι αυτό λοιπόν, γνωρίσαμε μια χώρα μαγευτική, όπου είδαμε πράμματα και θάματα.
Η Μποτσουάνα κατέχει μια επίπεδη έκταση, περιτριγυρισμένη από τις γειτονικές της χώρες, χωρίς να βλέπει θάλασσα. Όμως όλο της το βόρειο μέρος κυριαρχείται από ένα θαύμα της φύσης. Ο ποταμός Οκαβάνγκο, ο ποταμός που δεν φτάνει ποτέ στην θάλασσα, γεννιέται σε βουνά, μίλια μακριά . Τα νερά του διασχίζουν την Αγκόλα ακολουθούν τα σύνορα της Ναμίμπια και μετά από έξη μήνες καταλήγουν να πλημμυρίζουν εκτάσεις της ερήμου Καλαχάρι δημιουργώντας ένα ποτάμιο δέλτα μοναδικό στον κόσμο. Γιατί το δέλτα αυτό αρχίζει και τελειώνει εκεί, στην μέση του πουθενά στον βορρά της Μποτσουάνα, χιλιάδες χιλιόμέτρα, μακριά από την θάλασσα. Το θέαμα από ψηλά, μια και ο πιο συνηθισμένος τρόπος να το προσεγγίσεις είναι τα μικρά αεροπλάνα είναι ιδιαίτερο. Φανταστείτε μια έκταση ολοπράσινη που διακόπτεται από μαιάνδρους ποταμών και λιμνών. Και μέσα σ αυτό το πράσινο, να βλέπεις κοπάδια ζώων να μετακινούνται. Στο έδαφος υπάρχει ακατάπαυστα μια αέναη κίνηση. Ελέφαντες, αντιλόπες, ζέβρες, στρουθοκάμηλοι περπατούν βόσκοντας.
Κάποτε βλέπεις και κοπάδια να τρέχουν, ακολουθώντας πανάρχαια μονοπάτια και ένστικτα . Μα και το νερό το βλέπεις να κινείται, να αφρίζει. Μαντεύεις μέσα του ιπποπόταμους, κροκοδείλους και ένα σωρό άλλα γνωστά και άγνωστα υδρόβια όντα. Η υψηλή θερμοκρασία στο δέλτα δημιουργεί τρείς ετήσιους κύκλους ανόδου και πτώσης της στάθμης του νερού.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι νησάκια εμφανίζονται ή εξαφανίζονται κατά περίπτωση. Όπως επίσης και ότι την εποχή της πλημμύρας το δέλτα τριπλασιάζει το μέγεθός του ενώ συγχρόνως αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις ζώων άγριας ζωής.
Αυτή ήταν η πρώτη μας και διαρκής έκπληξη: ο τόπος και η φύση του. Ένα σύμπαν που δεν το έβαζε το μυαλό σου. Που αν δεν το έβλεπες θα έλεγες πως είναι αδύνατον να υπάρχει.
Μετά ταξιδεύοντας με αυτοκίνητα και πλεούμενα γνωρίσαμε και τα έμβια όντα που το περιβάλλουν και το εμπλουτίζουν. Άλλο θαύμα κι αυτά. Εκεί σ αυτά τα λεγόμενα σαφάρι, ανακαλύπτεις έναν κόσμο καινούργιο. Αυτόν που περιμένεις και που λίγο πολύ τον ξέρεις από διαβάσματα και ντοκυμαντέρ. Μα και έναν άλλο άγνωστο. Πουλιά περίεργα, δέντρα παράξενα . μια φύση μεγαλειώδης. Απρόσμενη, αλλιώτικη από ότι ξέρωμε. Και θαυμαστή.
Η δεύτερη έκπληξη ήρθε όταν προσγειωθήκαμε και πήγαμε στο κατάλυμά μας. Το αρχικό μας σχέδιο ήταν διαφορετικό, αλλά κάποιοι ντόπιοι που αγαπούσαν τον τόπο τους και τους άρεσε να τον δείχνουν, μας υπέδειξαν μια αλλαγή που έκανε την εκδρομή μας πιο ενδιαφέρουσα. Γι αυτό όλη τούτη η διαμονή που ήταν κάπως στα τυφλά, υπήρξε μια έκπληξη. Το ξενοδοχείο που μείναμε ήταν στην μέση του δέλτα φτιαγμένο με ξύλα και με απίστευτη προσοχή και σεβασμό για το περιβάλλον. Από την άλλη τα δωμάτιά μας-όχι παραπάνω από δέκα σε όλο το συγκρότημα-ήταν τεράστια και απίστευτης χλιδής και ομορφιάς. Θαρρώ πως αυτό το δωμάτιο το περιτριγυρισμένο με σίτες για να μην μπαίνουν έντομα και παντός είδους ζωύφια, που για να φτάσωμε παίρναμε το ίδιο μονοπάτι που έπαιρναν κάθε βράδυ τα άγρια ζώα που περιφέρονταν ελεύθερα, ήταν από τα ωραιότερα και πολυτελέστερα που έχω μείνει στα ταξίδια μου.
Άλλη μια έκπληξη της χώρας αυτής είναι και η έρημος Καλαχάρι, που καλύπτει το 70% της εκτάσεώς της. Έρημος λένε τα λεξικά είναι ο γεωλογικός σχηματισμός που δέχεται πολύ μικρές βροχοπτώσεις. Και τούτη δω η Καλαχάρι, η δεύτερη μεγαλύτερη της Αφρικής μετά την Σαχάρα, είναι μια περιοχή αμμώδης, χωρίς οάσεις, με αραιή χλωρίδα από θάμνους και ακακίες που πρασινίζουν μόνο την εποχή των βροχών.
Ενώ λοιπόν οι περισσότεροι ακούτε Μποτσουάνα και θορυβείστε και ανησυχείτε για το μέλλον, εγώ χαμογελάω και θυμάμαι ενδιαφέρουσες, όμορφες ημέρες. Αναρωτιέμαι ενδόμυχα αν θα μπορέσωμε να είμαστε ξανά τόσο ανέμελοι, όσο παλιότερα. Από την άλλη πάλι, σκέφτομαι ότι αυτά που ζήσαμε παλιά, είναι πάντα ένα κεφάλαιο μέσα μας που δεν μπορεί να μας το πάρει κανείς.
