Διάβαζα τούτες τις ημέρες μιαν ιστορία. Μιαν ιστορία πραγματική, που όμως μοιάζει λίγο με παραμύθι. Πριν εκατό χρόνια τέτοια εποχή, ένας αρχαιολόγος έπεφτε τυχαία σε ένα εύρημα που το αναζητούσε για καιρό, αλλά που είχε απελπιστεί να το περιμένει. Αναφέρομαι στον Άγγλο αρχαιολόγο Χάουαρντ Κάρτερ και τις ανασκαφές που έκανε στην Αίγυπτο.
Ο Κάρτερ έσκαβε καιρό, χρόνια ατέλειωτα, χωρίς αποτέλεσμα. Δεν είχε καταφέρει να ανακαλύψει κάτι αξιόλογο. Το μέρος που δούλευε, η κοιλάδα των βασιλέων ήταν ο τόπος που για πάνω από πεντακόσια έτη θάβονταν Φαραώ και υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι σε μεγάλους, πλούσιους και γεμάτους εικονογραφήσεις και κείμενα προσευχών, χώρους. Μέχρι τότε, όσοι τάφοι είχαν βρεθεί, ήταν όλοι συλημένοι. Το 1922 ο άνθρωπος που στήριζε εμπράκτως τον Κάρτερ, ο λόρδος Κάρναβον τον ειδοποιεί ότι θα διακόψει την χρηματοδότηση. Ο αρχαιολόγος τον πείθει να παραμείνει χορηγός του για λίγο ακόμα και διπλασιάζει τις προσπάθειές του. Η ανασκαφική χρονιά τελειώνει και η βρετανική αποστολή μετρά μέρες για να σταματήσει το έργο της. Την ώρα που οι εργάτες μαζεύουν εργαλεία και μπαγκάζια έτοιμοι να φύγουν, ένα παιδί από αυτά που περιφέρονταν τριγύρω και πουλούσε νερό σκοντάφτει κάπου. Αυτό που αρχικά μοιάζει με πέτρα, είναι ένα σκαλοπάτι από την αρχή μιας αθέατης σκάλας που οδηγεί σε μια κρυφή είσοδο. Ο Κάρτερ σκεπάζει την τρύπα που έχει εμφανιστεί στα ξαφνικά και τηλεγραφεί στην Αγγλία. Ο λόρδος Κάρναβον καταφτάνει σύντομα. Τα σκαλοπάτια ξεθάβονται, η κρυφή δίοδος αποκαλύπτεται και η κλειστή για 3,000 χρόνια πόρτα, που είναι φτιαγμένη από λάσπη, ανοίγει. Πίσω της κάτι αναπάντεχο προσμένει τους ανασκαφείς. Ο τάφος ενός άσημου Φαραώ. Που βασίλεψε από τα εννέα μέχρι τα δέκα οκτώ του χρόνια, οπότε και πέθανε από άγνωστη αιτία. Ένας τάφος πολύ μικρότερος από ότι συνήθως. Εικάζεται, ότι μάλλον ο θάνατος του βασιλιά ήταν ξαφνικός. Γι αυτό δεν πρόλαβαν να του φτιάξουν μια δική του τελευταία κατοικία.
Χρησιμοποίησαν μια που ήταν ήδη έτοιμη. Που προφανώς αφορούσε κάποιον άλλο αξιωματούχο μικρότερου διαμετρήματος. Όμως το εξαιρετικό ήταν αλλού. Επιτέλους ένας τάφος ασύλητος! Σαν από θαύμα, οι τυμβωρύχοι δεν τον είχαν αγγίξει. Το τι περιείχε εκείνος ο «μικρός» τάφος των τεσσάρων δωματίων ήταν πέρα από κάθε φαντασία. Η θρησκεία των αρχαίων Αιγυπτίων περιστρεφόταν γύρω από τον θάνατο. Ο νεκρός λοιπόν προετοιμάζεται για να ζήσει στον άλλο κόσμο και μέσα στον τάφο βάζουν όλα αυτά τα πράγματα που του χρειάζονται για την μετέπειτα ζωή. Ο τάφος του Φαραώ είναι γεμάτος αντικείμενα χρηστικά και θρησκευτικά. Από το κρεβάτι, μέχρι το άρμα και την πολυθρόνα του. Από τα μπαστούνια μέχρι τα σανδάλια του. Ακόμα και ένα είδος προφυλακτικών βρέθηκε (είχαν προβλέψει κάθε παράμετρο της επόμενης ζωής). Οι επιστήμονες έκαναν μήνες, μόνο για να καταγράψουν τα ευρήματα. Λέγεται ότι τα χρυσά αντικείμενα που βρέθηκαν, ήταν πάνω από 5,000. Η μούμια του νεκρού Φαραώ βρισκόταν μέσα σε σαρκοφάγο με τρία φέρετρα, το ένα μέσα στο άλλο.
Το τελευταίο από ατόφιο χρυσάφι. Το παιδάκι που βασίλεψε για δέκα χρόνια και που όπως φαίνεται οι συγκαιρινοί του το είχαν σύντομα ξεχάσει, έγινε διάσημο τριάντα τρείς αιώνες μετά την εποχή του. Σήμερα όλοι αναγνωρίζουν το όνομα Τουταγχαμών. Στο αρχαιολογικό μουσείο της Αιγύπτου, όταν το επισκέφτηκα προ πολλών ετών, ήταν ένας μεγάλος σταρ.
Νομίζω και στο καινούργιο μουσείο του Καΐρου θα εξακολουθήσει να είναι. Τον ξέρουν ακόμα και αυτοί που δεν ασχολούνται με τα αρχαία ή την Αίγυπτο. Η νεκρική του μάσκα είναι αναγνωρίσιμη σε όλον τον κόσμο. Και πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού γυρίζει μια σκέψη: Πόσα πράγματα πολύτιμα και θαυμαστά θα περιείχαν όλοι αυτοί οι συλημένοι τάφοι που έχουν ανακαλυφθεί άδειοι. Μόνο να τα φανταστούμε μπορούμε.
Μετά από τον θόρυβο για την μυθιστορηματική και τυχαία εύρεση του ασύλητου τάφου, σύντομα μια δεύτερη ιστορία κυκλοφορούσε. Η κατάρα των θαμμένων Φαραώ. Στην είσοδο του τάφου οι ειδικοί διάβασαν κατάρες για τους ιερόσυλους που θα τον βεβήλωναν και θα τάραζαν την ηρεμία του νεκρού. Ο θάνατος του λόρδου Κάρναβον επτά μήνες μετά την μεγαλειώδη εύρεση ,από το τσίμπημα ενός μολυσμένου κουνουπιού σε ηλικία 56 ετών, καθώς και οι θάνατοι μελών της αποστολής, διόγκωσαν τον θρύλο. Ο ίδιος ο Κάρτερ πέθανε από καρκίνο αλλά μετά από 16 χρόνια.
Η ζωή γράφει τα πιο ενδιαφέροντα και ευφάνταστα σενάρια, σκέφτομαι. Σαν την ιστορία του μικρού Τουταγχαμών που στις μέρες μας θεωρείται μέγιστος. Σαν την ιστορία του Λόρδου Κάρναβον που την μια μέρα τον θεωρούσαν τον πιο τυχερό και σπουδαίο άνθρωπο στον κόσμο και την άλλη ένα κουνούπι τον έστειλε να κάνει παρέα στον Φαραώ που αυτός ο ίδιος τον έκανε γνωστό και διάσημο.
