Όταν τον δέκατο χρόνο του πολέμου στην Τροία, σκοτώθηκε ο Αχιλλέας από βέλος του Πάρη, όλοι οι συμπολεμιστές του συγκλονίστηκαν. Μια βοή συντάραξε το Αιγαίο. Μέσα από τα μανιασμένα κύματα αναδύθηκε η μητέρα του, η Θέτις. Μαζί με τις εννέα Μούσες και πολλές θαλάσσιες νύμφες, στάθηκαν γύρω από τον νεκρό και τον μοιρολόγησαν με ελεγεία και ωδές. Και όταν την δέκατη όγδοη μέρα των θρήνων, άναψε η νεκρική πυρά, την ώρα που καιγόταν η σωρός και οι Έλληνες διεξήγαν αθλητικούς αγώνες προς τιμήν του νεκρού, η Θέτις έκλεψε από την πυρά την ψυχή του μονάκριβού της και βούτηξε στην θάλασσα.
Πέρασε τον Ελλήσποντο, τον Βόσπορο, την Προποντίδα κι ακολουθώντας τα θαλάσσια ρεύματα μπήκε στην θάλασσα που την είπαν κατ ευφημισμόν Εύξεινο (φιλόξενο) Πόντο, την Μαύρη θάλασσα δηλ. κι έφτασε στο ακατοίκητο νησάκι Λεύκη απέναντι από τις εκβολές του Δούναβη. Εκεί στα λευκά βράχια απόθεσε την αθάνατη ψυχή του Αχιλλέα. «Οι λαοί που κατοικούν στις ακτές κοντά στην Λεύκη θα τιμούν αιώνια τον γιό σου» υποσχέθηκε στην Θέτιδα ο θαλασσοκράτορας Ποσειδώνας, όταν της παραχώρησε το νησί. Ακόμα και σήμερα ο βόρειος βραχίονας του δέλτα του Δούναβη στα σύνορα Ρουμανίας Ουκρανίας καλείται Κίλια (από το Αχίλλεια) ενώ απέναντί της κοντά στο ΒΔ άκρο της Κριμαίας μια μεγάλη αμμούδα ονομαζόταν Δρόμος Αχιλλέως.
Από τότε βέβαια, πέρασαν χιλιάδες χρόνια. Οι θεοί και οι ήρωες αποκαθηλώθηκαν στο διάβα του πανδαμάτορος χρόνου. Ωστόσο τα τοπωνύμια που επιβιώνουν σε όλη την έκταση της Μαύρης Θάλασσας, παραφθαρμένα από τα χρόνια και τις γλώσσες των λαών που πέρασαν και έζησαν σ αυτήν την περιοχή, φανερώνουν πολλά. Καθώς και τα αρχαιολογικά ευρήματα που είναι σπαρμένα σε όλη τον τόπο.
Η θάλασσα και η γύρω περιοχή, μας είναι γνωστά από παλιά. Από την μυθολογία και την ιστορία μας. Ο Ιάσονας αυτήν διέσχισε με την Αργώ και τους συντρόφους του κατά την αργοναυτική εκστρατεία, για να πάρει το χρυσόμαλλο δέρας. Στην χερσόνησο της Ταυρικής στον ναό της Αρτέμιδος ήταν ιέρεια η Ιφιγένεια, μετά την προσπάθεια του πατέρα της να την θυσιάσει για να φυσήξει ο ούριος άνεμος που θα έστελνε τον Ελληνικό στόλο στην Τροία. Ο Προμηθέας στα βουνά αυτού του τόπου αλυσοδέθηκε από τον Δία, όταν έδωσε στο ανθρώπινο γένος την απαγορευμένη φωτιά. Οι Αμαζόνες στις στέπες της ίππευαν, κυνηγούσαν και πολεμούσαν, ελεύθερες σαν άνδρες.
Κατά τους ιστορικούς, η Μαύρη θάλασσα, ο επονομαζόμενος Πόντος αποικίζεται από Έλληνες από το 800 π. Χ. περίπου. Ο Ελληνισμός ζει εποχές μεγάλης ανάπτυξης, ευημερίας, αλλά και εκδιώξεων στην πάροδο των χρόνων, μέχρι περίπου την αρχή του 20ου αιώνα.
Κάτι τέτοιες σκέψεις πέρασαν σαν αστραπή, μαζί με άλλες πιο πονετικές, από το μυαλό μου με το άκουσμα του πολέμου που μαίνεται αυτές τις ημέρες στην Ουκρανία. (Ακόμα και στο νησάκι του Αχιλλέα, την Λεύκη, έφτασε η μάχη.)
Βέβαια αυτά είναι όμορφες ιστορίες του παρελθόντος . Η πραγματικότητα σήμερα είναι δύσκολη, άσχημη και λυπητερή. Δεν παύω να σκέπτομαι πως όλα αυτά είναι παιχνίδια των ισχυρών της γης. Παιχνίδια εξουσίας και δύναμης που όμως έχουν αντίκτυπο στους αδύναμους. Στους ανθρώπους και τους λαούς.
Με προβληματίζει και με στεναχωρεί η υποκρισία που κρύβεται πίσω από τις πράξεις και τις κουβέντες που λένε οι ισχυροί, προσπαθώντας να πείσουν το ακροατήριό τους ότι έχουν δίκιο.
Με προβληματίζει και με στεναχωρεί που κάποιοι προσπαθούν να τους υπερασπισθούν, όχι επειδή τους πιστεύουν αλλά επειδή έτσι επιτάσσουν τα οικονομικά τους συμφέροντα.
Με προβληματίζει και με στεναχωρεί που οι δυνατοί «ανακαλύπτουν» την δικαιοσύνη και κόπτονται γι αυτήν, μόνο όταν τους βολεύει.
Με προβληματίζει και με στεναχωρεί που υπερασπίζονται, τάχα μου, την δημοκρατία και την ελευθερία των λαών. Και το μόνο για το οποίο μάχονται είναι τα οικονομικά και γεωπολιτικά τους συμφέροντα. Μας το έχει δείξει τόσα χρόνια η διχοτομημένη με την ανοχή των «φίλων» Κύπρος, ο πρώτος και ο δεύτερος πόλεμος ενάντια στο «κακό» Ιράκ, οι νατοϊκοί βομβαρδισμοί και οι σφαγές των αμάχων στην πρώην Γιουγκοσλαβία, η «απελευθέρωση» της Λιβύης από τον Καντάφι και της Συρίας από τον Άσαντ και τόσα άλλα. Και τόσα άλλα…
Με προβληματίζει και με στεναχωρεί που οι Έλληνες πολιτικοί πράττουν σαν τους επαναστάτες του 1821. Ανήκουν άλλοι στο φιλοαγγλικό, άλλοι στο φιλογαλλικό και άλλοι στο φιλορωσικό κόμμα. Θα ήθελα να υπήρχε και ένα φιλοελληνικό κόμμα και να είναι ταγμένοι εκεί όλοι τους, ψυχή τε και σώματι. Θαρρώ όμως πως αυτό το κόμμα, δεν έχει εφευρεθεί ακόμα.
Με προβληματίζει και με στεναχωρεί που όλα αυτά που συμβαίνουν τόσα χρόνια μέχρι και σήμερα, έχουν πάντα τα ίδια θύματα. Τους ανθρώπους και την αλήθεια.
ΥΓ. Η ιστορία της ταφής του Αχιλλέα καθώς και οι γεωγραφικές πληροφορίες, είναι από το βιβλίο της Μαριάννας Κορομηλά: Οι Έλληνες στην Μαύρη Θάλασσα από την εποχή του χαλκού ως τις αρχές του 20ου αιώνα.
