Σκέψεις… από μιαν εθελόντρια

Σε ένα ταξίδι μου προ πολλών ετών, βρέθηκα σε μια πόλη που αποτελεί επιθυμία και πόθο πολλών. Στην Νέα Υόρκη. Εμένα, βέβαια, οι προτιμήσεις μου είναι λιγώτερο κοσμοπολίτικες αλλά ήταν ένα ταξίδι ανάγκης. Τότε πριν τους δίδυμους πύργους-στην εποχή της αθωότητας- θυμάμαι τον εαυτό μου να περπατά στα δρομάκια του Σέντραλ Παρκ και να αφρουγκάζεται τον απόηχο της πόλης. Είχα, πολύ έντονα, την αίσθηση πως βρίσκομαι στο κέντρο του κόσμου. Εκεί λοιπόν στο Μεγάλο Μήλο, την τελευταία Κυριακή πριν αναχωρήσωμε, εγώ και η παρέα μου είχαμε την έμπνευση να επισκεφτούμε ένα μουσείο. Αφού περάσαμε αρκετές απολαυστικές ώρες τριγυρίζοντας τους ορόφους και τις αίθουσες με τα εκθέματα αποφασίσαμε να φάμε στο εστιατόριο του μουσείου. Θέλαμε να μείνουμε λίγη ώρα ακόμα μέσα σ’ αυτόν τον χώρο να αναπολήσωμε και να συζητήσωμε για το τι είδαμε και τι αποκομίσαμε από την επίσκεψή μας αυτή.
Το μουσείο είχε δυό εστιατόρια. Ένα απλό σελφ σέρβις με σάντουιτς, τοστ και σαλάτες και ένα άλλο επίσημο. Με σερβιτόρους, λευκά τραπεζομάντηλα, ασημένια μαχαιροπήρουνα και κολονάτα κρυστάλλινα ποτήρια. Και ένα γκαρσόνι πάνω από το κεφάλι των πελατών να προλαβαίνει την παραμικρή τους επιθυμία. Αποφασίσαμε ότι δικαιούμαστε να κάνουμε ένα αποχαιρετιστήριο δώρο στον εαυτό μας και να έχουμε ένα κυριλέ γεύμα. Καθίσαμε λοιπόν και μετά από αρκετή συζήτηση παραγγείλαμε. Με το που τέλειωσε η παραγγελία και πριν να έρθει το κυρίως φαγητό πλησιάζει ο σερβιτόρος και μας φέρνει ένα φραντζολάκι λευκό ψωμί και ένα μπουκαλάκι λευκό, κλειστό. Δεν φαινόταν τι είχε μέσα και όταν το ανοίξαμε δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι ήταν. Μύριζε σαν λάδι, αλλά αποκλείσαμε αυτήν την ιδέα γιατί τι δουλειά μπορεί να είχε το μεσογειακό μας ελαιόλαδο στο τραπέζι ενός γκουρμέ νεοϋορκέζου εστιατορίου; Και μετά τι θα το κάναμε εκεί το λάδι; Κοιτάξαμε γύρω μας στα άλλα τραπέζια μήπως καταλάβουμε από τους συνδαιτυμόνες τι ακριβώς παίζει με το περιεχόμενο αυτού του λευκού μπουκαλιού. Δεν μπορείτε να φανταστείτε την έκπληξή μας όταν είδαμε τους κοσμοπολίτες κυριλέ επισκέπτες του μουσείου να βάζουν μέσα στο πιάτο τους λάδι –γιατί ναι τελικά ήταν λάδι αυτό που είχε το μπουκαλάκι- να ρίχνουν από πάνω αλάτι και πιπέρι και μετά να κόβουν κομμάτια από το ψωμάκι, να το βουτούν μέσα και να το απολαμβάνουν με βουλιμία. Μείναμε άναυδοι.
-Καλέ κάνουν παπάρα και στην Νέα Υόρκη; Και σε κοσμοπολίτικα εστιατόρια; Το ίδιο σαν κάθε συμπολίτη ή επισκέπτη μας στην Κρήτη;
Η σκηνή αυτή μου ήρθε στο μυαλό σήμερα που άκουσα τον κοντοχωριανό-από το Ρέθυμνο- εθνικό μας μάγειρα τον Ηλία Μαμαλάκη να μιλά για την μεσογειακή, λάθος κρητική, διατροφή και για τον Ελληνικό Χρυσό: το λάδι μας. Για το αμερικάνικο πανεπιστήμιο Γέηλ μιλούσε και τον Έλληνα πρύτανη του τμήματος Δημόσιας Υγείας εκεί τον κ. Βασιλείου. Μετά από έρευνες, έλεγε, που έχουν γίνει από το πανεπιστήμιο έβγαλαν το συμπέρασμα ότι αν η κατανάλωση λαδιού μπει στην ζωή του καθημερινού ανθρώπου σε όλη τη γη τα συμπτώματα επιδημιών θα μειωθούν παγκοσμίως. Και εξηγούσε πως ο ανθυγιεινός τρόπος ζωής μας κι η μόλυνση της ατμόσφαιρας βοηθούν στην ανάπτυξη των ελεύθερων ριζών μέσα στον οργανισμό μας, που μας κάνουν να γερνάμε και να πεθαίνουμε. Εχθρός των ελεύθερων ριζών είναι τα αντιοξειδωτικά που τις καταπολεμούν και τις μειώνουν. Το ελαιόλαδο είναι σημαντική πηγή αντιοξειδωτικών, ένα κλειδί για να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Και ότι αν καταφέρουμε να αυξήσουμε την κατανάλωση ελαιολάδου σε όλο τον κόσμο θα μειωθούν αντίστοιχα οι ασθένειες της καρδιάς παγκοσμίως. Αυτή, έλεγε, είναι η επιδίωξη του Γέηλ. Γι αυτό θα διοργανώσει ένα παγκόσμιο συνέδριο στους Δελφούς, προκειμένου να αναδείξει την σημασία του ελαιολάδου.
Μιας και η συνέντευξη ήταν παλιά, αναζήτησα στο διαδίκτυο τα σχετικά με το συνέδριο. Πραγματικά διάβασα πως πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 2019 εκεί στον ομφαλό της Γής, στο μέσον ενός από τους μεγαλύτερους ενιαίους ελαιώνες της Ελλάδος, στους αρχαίους Δελφούς, παγκόσμιο συνέδριο οργανωμένο από το αμερικάνικο πανεπιστήμιο του Γέηλ. Θέμα του το χρυσάφι της ελληνικής φύσης το ελαιόλαδο.
Μόνο που αδίκως έψαξα για τις λεπτομέρειες του συνεδρίου. Οι ανταποκρίσεις που βρήκα αναφέρονταν περισσότερο στα πολιτικά πρόσωπα που πήραν μέρος. Τους πολιτικούς, δημάρχους και πολιτευτές που παραβρέθηκαν. Και πολύ λιγώτερο στην ουσία του συνεδρίου. Στο τι ειπώθηκε, στο τι συμπεράσματα εξήχθησαν και ποιες θα είναι οι μελλοντικές ενέργειες.
Καλά το ότι το λάδι είναι η βάση της διατροφής μας και το ότι είναι τόσο σπουδαίο το ήξερα. Όλοι μας, λίγο πολύ το γνωρίζουμε. Όμως αυτή του την διάσταση την παγκόσμια δεν την είχα καν υποπτευθεί και πολύ χάρηκα που την πληροφορήθηκα.
Έμαθα επίσης κι ένα σωρό άλλα ενδιαφέροντα πράγματα για το ελαιόλαδο (πράγματα που υποψιάζομαι πως δεν είναι και πολύ γνωστά στο ευρύ κοινό και που νομίζω πως χρειάζονται προσωπικό ψάξιμο από τον κάθε ένα, γιατί το λάδι μας είναι πολύτιμο και δεν πρέπει να το αφήσωμε στην τύχη του). Τόσο πολύ μάλιστα έχει φτάσει να αναγνωρίζεται η σημασία του που έχει καθιερωθεί η 25η Νοεμβρίου ως παγκόσμια ημέρα ελιάς και ελαιολάδου.
Επειδή τώρα τελευταία διαβάζω διάφορα ανησυχητικά σχετικά με το πολύτιμο αυτό στοιχείο της ζωής και της παράδοσής μας (για ξεριζώματα, για αλλαγές ποικιλιών για εισαγόμενες αρρώστιες και ένα σωρό δυσάρεστα που έχουν να κάνουν με κοντόφθαλμη εφήμερη πολιτική και όχι με θέσεις ουσίας) κι επειδή τίποτα το σοβαρό και αποτελεσματικό βλέπω να γίνεται από το κράτος μας, σκέφτομαι πως πρέπει εμείς οι ίδιοι να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα και να αγρυπνούμε. Ώστε να είμαστε έτοιμοι και σε κάθε ευκαιρία να υπερασπιστούμε το πολύτιμο αυτό προϊόν αλλά και να το προωθήσουμε ώστε να πάρει την θέση που του αξίζει παγκοσμίως.