Σκέψεις… από μιαν εθελόντρια

Το μήνυμα ήρθε ηλεκτρονικά:
«Για δες αυτό», έγραφε. Και από κάτω με παρέπεμπε σε μιαν διαδικτυακή διεύθυνση.
Ξαφνιάστηκα. Ο φίλος που το έστελνε, συμμαθητής από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, δεν συνήθιζε να επικοινωνεί δι’ αλληλογραφίας. Φαίνεται πως είναι κάτι ιδιαίτερο, σκέφτηκα. Και επειδή εκείνη την στιγμή είχα βάλει άλλα πράγματα μπροστά, άφησα το μήνυμα στο κομπιούτερ να το εξετάσω με ηρεμία, αργότερα. Περάσανε κάμποσες μέρες ώσπου ένα ήσυχο βράδυ είπα να δω τι λέει αυτό το περίφημο μισοξεχασμένο «γράμμα».
Ένα φιλμάκι ήταν. Ένα βίντεο φτιαγμένο στο πλαίσιο των δράσεων και μαθημάτων του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων. Αφορούσε το πρώτο μας εκπαιδευτικό ίδρυμα. Το β’ δημοτικό Χανίων. Αυτό που λέμε ακόμα και σήμερα «της βασίλισσας». Μέσα από την ταινία αυτή, ξαναθυμήθηκα το παλιό μου σχολειό, τις αίθουσες, τους χώρους του. Την εξωτερική σκάλα όπου στηνόμαστε για τις ετήσιες ομαδικές φωτογραφίες. Έμαθα την ιστορία του. Νοσταλγία με πλημμύρισε για κείνα τα αθώα χρόνια και προσπάθησα να διακρίνω μέσα στα μικρά παιδιά που έπαιζαν στην ταινία, τον εαυτό μου ή κάποιο άλλο συμμαθητή.
Ξάφνου να και η φωτογραφία ενός παλιού δασκάλου. Ευθυτενής με άσπρο πουκάμισο με κοίταζε μέσα από την οθόνη.
-Ο κύριός μας, φώναξα χωρίς να το καταλάβω και έγινα πάλι η μαθήτρια της πέμπτης, που κρεμόταν από τα χείλη του.
Συνήθως όταν τελειώνουμε με τα σχολεία και τις σπουδές, οι περισσότεροι αφήνωμε πίσω μας περιστατικά, καταστάσεις, ανθρώπους. Γιατί βιαζόμαστε να μεγαλώσωμε. Γιατί βιαζόμαστε να συνεχίσομε τη ζωή μας. Ποτέ όμως δεν ξεχνάμε έναν καλό δάσκαλο. Είναι αυτός που με κάποιον τρόπο θα μας σημαδέψει, θα μας διαμορφώσει και θα βάλει το λιθαράκι του για να γίνουμε οι άνθρωποι που είμαστε σήμερα.
Ακούω και βλέπω έναν παλιό συμμαθητή στο βίντεο, να μιλάει για τον άνθρωπο αυτό, για τον Δάσκαλο (το Δ κεφαλαίο γιατί τέτοιοι Δάσκαλοι ανοίγουν κλειστά μυαλά και μάτια, διευρύνουν ορίζοντες, πλάθουν χαρακτήρες, κτίζουν προσωπικότητες). Τον κ. Βασίλη Παπαδομανωλάκη.
Σκέφτομαι: Και σένα, φίλε μου, σε σημάδεψε. Εγώ δεν θυμάμαι όλες αυτές τις λεπτομέρειες που αναφέρεις εσύ για το έργο του. Εμένα μου έχει μείνει περισσότερο ο άνθρωπος. Η καλωσύνη, η ευγένεια, το ήθος του.
Και πάντα όταν συλλογίζομαι αυτούς τους λίγους Δασκάλους που έβαλαν το στίγμα τους, πρώτα στην μαθητική και μετά στην ενήλικη ζωή μου, θυμάμαι τα λόγια του Μεγάλου Αλεξάνδρου: «Ο πατέρας μου μού έδωσε το ζείν και ο δάσκαλός μου το ευ ζήν». Έτσι είναι. Οι γονείς μας φέρνουν στον κόσμο . Οι δάσκαλοι-μαζί με την οικογένεια μην γελιόμαστε- μας διαμορφώνουν, φτιάχνουν χαρακτήρες, προσωπικότητες.
Τουλάχιστον αυτό γινόταν στην εποχή της νεότητός μου. Γιατί σήμερα μαζί με την οικογένεια και το σχολείο συνδιαμορφώνουν τους νέους και το διαδίκτυο και η τηλεόραση. Πηγή γνώσης μα και μεγάλη πληγή. Ωστόσο δεν παύω να πιστεύω ότι πάντα οι άνθρωποι κάνουν την διαφορά. Και ότι ακόμα και στην εποχή μας Δάσκαλοι σαν τον κ. Βασίλη δεν μπορούν να περάσουν από δίπλα σου απαρατήρητοι. Κάπου θα σε ακουμπήσουν, κάπου θα σε σημαδέψουν, κάπως θα σε πλάσουν.
Τυχεροί όσοι συναντήσουν πολλούς τέτοιους άξιους Δασκάλους στην ζωή τους!