Κυριακή βράδυ. Της Τυρινής λέει το ημερολόγιο. Τελευταία Κυριακή της Αποκριάς.
Όμως φέτος οι απόκριες μάς τέλειωσαν νωρίς. Ένας «γιός» με κορώνα έγινε αιτία να ακυρωθούν οι επίσημες εορταστικές εκδηλώσεις. Όμως ευτυχώς δεν κατάφερε να μειώσει την επιμονή πολλών καρναβαλιστών να αψηφήσουν τις γρίπες, την συνήθη και την άλλη την καινούργια και να βγουν σε όλη την επικράτεια να διασκεδάσουν. Στην διπλανή μας πόλη μάλιστα, έκαναν και το μνημόσυνο του καρναβαλιού του 2020.
Φαίνεται πως η προηγούμενη μέρα της 29ης Φεβρουαρίου, η κατά παράδοση γρουσούζικη μέρα του χρόνου, έκανε το θαύμα της. Φόβος και πανικός σε πολύ κόσμο για τον ιό που έχει πάρει σβάρνα την υφήλιο και κάνει βόλτα σημειώνοντας ζημιές και κρίσεις από όπου περάσει. Τα μέσα λένε, πως χρηματιστήρια παγκοσμίως πέφτουνε, οι δείκτες τους κάνουνε βουτιές και σημειώνουν ολοένα καινούργια ρεκόρ πτώσης. Σκέφτομαι τις μέρες που έρχονται και αναρωτιέμαι πώς θα επηρεάσει την χώρα μας, μια χώρα που εξαρτάται εν πολλοίς από τους επισκέπτες της, όλο αυτό το θέμα. Ευτυχώς, λένε πως η ζέστη περιορίζει την αρρώστια. Προς το παρόν πάντως, όλες οι μάσκες έχουν εξαφανιστεί από τα φαρμακεία ακόμα και από τα καταστήματα χρωμάτων. Μαζί αρχίζουν να εξαφανίζονται αντισηπτικά και υγρά μαντηλάκια. Στα σούπερ μάρκετ τα είδη τροφίμων δέχονται γενναίες επιθέσεις από τον κόσμο που φοβάται μην τυχόν και πεινάσει. Την προηγούμενη φορά, αν θυμάμαι καλά τον καιρό των capital controls, τρώγαμε για κανένα χρόνο μετά τις προμήθειες του τότε πανικού. Και όλο και κάποια τρόφιμα, που δεν μπορούσαν να συντηρηθούν όπως έπρεπε, πεταχτήκανε. Μάλλον τα παθήματα της τότε εποχής δεν μας έχουν γίνει μαθήματα. Οι ανασφάλειες μας, η καχυποψία και η έλλειψη εμπιστοσύνης στην αποτελεσματικότητα του κράτους, μάς προτρέπουν να λειτουργήσουμε εν θερμώ και όχι με σύνεση και ηρεμία.
Από την άλλη μεριά στα σύνορά μας μαίνεται, όπως γράφεται, ένας ακήρυκτος πόλεμος. Δεν είναι ένοπλη αντιπαράθεση μα έχει όλες τις συνέπειες μιας τέτοιας. Από την μια ο «καλός» μας γείτονας που χρησιμοποιεί θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να πετύχει τους σκοπούς του. Από την άλλη το «αποτελεσματικό» μας κράτος που εθελοτυφλεί και περιμένει λύσεις από τους άλλους . Και τέλος οι «αγαπημένοι» μας φίλοι και σύμμαχοι, που ξεχνάνε ότι τα δικά μας είναι και δικά τους και σφυρίζουν αδιάφορα.
Στη μέση άνθρωποι. Οι πρόσφυγες. Εμείς. Και οι δυό στην δίνη των καιρών και των καταστάσεων. Ερήμην των θέλω και των αναγκών μας. Πιόνια σε μια σκακιέρα που άλλοι ορίζουν τις κινήσεις και όπου το κάθε κομμάτι είναι ανά πάσα στιγμή αναλώσιμο. Ο κάθε ένας με το μερτικό του σε πόνους, πάθη και καημούς.
Γύρω μας μαυρίλα και σκοτεινιά.
Μετά κοιτώ το ημερολόγιο. 1η του Μάρτη γράφει. Η πρώτη μέρα της άνοιξης. Κι αλήθεια η φύση μπουμπουκιάζει, στην καλύτερη της ώρα.
Μέσα στο ζόφο, μια ελπίδα φωτός!
