Επειδή η ζωή μας
μοιάζει να φυραίνει
μέρα τη μέρα,
δε θα πει πως η ζωή
δεν αξίζει τον κόπο.
Γράφει ο ποιητής Μιχάλης Γκανάς. Κοιτάζω το ποίημα στοχαστικά, ώρα πολύ. Αλήθεια η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει μέρα με την ημέρα του εγκλεισμού. Ώρα με την ώρα της απομόνωσης. Αυτόματα, μες στο μυαλό μου συμπληρώνω τους στίχους με μια δική μου πρόταση:
Επειδή μας απαγορεύτηκε να ταξιδεύουμε
δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε
να ονειρευόμαστε ταξίδια.
Άραγε τι μας μένει πια αυτήν την δύσκολη εποχή; Να κυκλοφορούμε έξω, μακριά από το σπίτι μας, στην ανοιξιάτικη αναγεννημένη φύση, απαγορεύεται. Να επικοινωνούμε διά ζώσης με αγαπημένους, απαγορεύεται. Να ζήσωμε την ζωή μας όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα αυτό κι αν είναι , παντελώς, απαγορευμένο. Το χαζοκούτι κάθε μέρα, όλη μέρα μας βομβαρδίζει με νέα θανάτου και συμφοράς. Αν επιζήσωμε από την σωματική ασθένεια, θα επιβιώσουμε άραγε και από την ψυχική;
Λοιπόν το όνειρο είναι ακόμα ελεύθερο. Κι εγώ για αντίδοτο στην κατήφεια των καιρών, αντί να αναμασώ φόβους και ζοφερές σκέψεις για το παρόν και το μέλλον, επιλέγω να ξαναφέρνω στην μνήμη μου εποχές καλύτερες και στιγμές ευτυχέστερες. Ξαναβρίσκομαι νοερά σε μακρινούς τόπους. Σε μέρη αλλιώτικα. Σε « λιμένας πρωτοειδωμένους».
Σε ένα από τα ταξίδια μου στην Ν. Αμερική, εγώ και η παρέα μου επισκεφθήκαμε το Εκουαδόρ. Τον Ισημερινό όπως αποκαλούμε αυτό το κράτος, στην γλώσσα μας. Γιατί η νοητή γεωγραφική γραμμή ( του Ισημερινού ) που χωρίζει την γήϊνη σφαίρα σε βόρειο και νότιο ημισφαίριο περνά μέσα από την πρωτεύουσα της χώρας, το Κίτο, και χαρίζει το όνομά της σε όλη την επικράτεια. Είναι ένα από τα αξιοθέατα της πόλης, το mitad del mundo η μέση δηλ του κόσμου. Εκεί βάζοντας το ένα πόδι στα δεξιά και το άλλο στα αριστερά μιας κίτρινης ζωγραφισμένης ευθείας, μπορείς να υπερηφανευτείς ότι πατάς τα πόδια σου συγχρόνως και στα δύο ημισφαίρια της γης. Παρ όλο που το μέρος αυτό δεν μας είναι ιδιαίτερα γνωστό, έχει πολλά καλούδια να επιδείξει. Ένα κομμάτι της μυστηριακής ζούγκλας του Αμαζονίου βρίσκεται εντός των συνόρων του και καλύπτει την ανατολική πλευρά του. Και στην αντίθετη πλευρά την δυτική, μια ώρα δρόμο με το αεροπλάνο πέρα από τις ακτές της ηπειρωτικής χώρας, στον Ειρηνικό ωκεανό, κείτονται τα νησιά Γκαλάπαγκος. Τα νησιά του αρχιπελάγους όπως λένε οι ντόπιοι. Ή τα μαγεμένα όπως τα αποκάλεσε ένας επίσκοπος όταν τα πρωτόειδε πεντακόσια χρόνια πριν. Τα νησιά που ο Δαρβίνος ονόμασε «ζωντανό εργαστήρι» και «παράδεισο των ερπετών». Που τα έκανε διάσημα με τις παρατηρήσεις του, αφού εκεί στο έδαφος τους, στήριξε την θεωρία του για την εξέλιξη των ειδών.
Τα νησάκια , μια συστάδα από 6 μεγάλα, 6 μικρά, μαζί με άλλες 107 βραχονησίδες, γέννημα των ηφαιστείων, κατά τον 18ο και 19ο αιώνα υπήρξαν ορμητήριο και καταφύγιο πειρατών, κουρσάρων, φαλαινοθηρών. Ένας τόπος μαγικός και ιδιαίτερος. Που θυμίζει την μυθική Εδέμ, όπου όλα τα μοναδικά στο είδος τους ζώα, ερπετά, πτηνά και φυτά της περιοχής συμβιώνουν σε αρμονία με τον άνθρωπο. Κηρυγμένα ως παγκόσμια κληρονομιά και υπό το καθεστώς προστασίας ήδη από το 1934, αποτελούν σήμερα ένα τεράστιο παρατηρητήριο της εξέλιξης της φύσης. Γι αυτό τα δικαιώματα των ζώων είναι απολύτως σεβαστά και απαραβίαστα. Εκεί όταν στον δρόμο διασταυρωθείς π χ. με ένα ιγκουάνα, πρέπει να ξέρεις ότι θα παραμερίσεις εσύ και όχι το ζώο. Εσύ έχεις την ευθύνη να μην διαταράξεις την παραμικρή λεπτομέρεια από την ισορροπία της φύσης. Και είναι ένας τόπος όπου τα ζώα είναι άφοβα. Μιας και οι άνθρωποι δεν μπορούν από τον Νόμο να τα κυνηγήσουν, είναι τελείως αδιάφορα για την παρουσία μας. Στην ουσία στα νησιά Γκαλάπαγκος, στον παράδεισο των ζώων, ο άνθρωπος περνά σχεδόν απαρατήρητος.
Σ ένα από τα νησάκια αυτά υπάρχει το πιο πρωτότυπο ταχυδρομείο παγκοσμίως. Έχει διατηρηθεί μέχρι και σήμερα και αποτελεί μεγάλη τουριστική ατραξιόν. Εκεί λοιπόν λίγο πιο μέσα από ένα κολπίσκο, εκατό μέτρα από το κύμα, σε ένα ξέφωτο, βρίσκεται ένα καρφωμένο σε πάσαλο, ξύλινο βαρέλι. Από αυτά τα βαρελάκια που βλέπουμε στις πειρατικές ταινίες να περιφέρονται γεμάτα με ρούμι. Εδώ όμως χρησιμεύει σαν γραμματοκιβώτιο. Εκεί άφηναν οι διερχόμενοι, ως επί το πλείστον φαλαινοθήρες, την αλληλογραφία τους. Ο επόμενος που θα επισκεπτόταν το μέρος αυτό, είχε την υποχρέωση να ψάξει το περιεχόμενο του βαρελιού και αν εύρισκε ένα γράμμα που απευθυνόταν σε τόπο κοντά στην διεύθυνση προορισμού του να το πάρει και να το δώσει ο ίδιος, στον παραλήπτη του..
Το ίδιο κάνουν και οι σημερινοί τουρίστες. Μόνο που σήμερα διακινούνται κάρτες και φωτογραφίες, όχι νέα και επιστολές. Με το που φτάνει κανείς εκεί στο νησί Φλορεάνα του αρχιπελάγους και στον κόλπο του ταχυδρομείου (post office bay) παίρνει την αλληλογραφία που πηγαίνει στην χώρα του για να την παραδώσει, και αφήνει την δική του, ελπίζοντας ότι κάποιος επόμενος επισκέπτης θα στείλει την κάρτα του πίσω.
Αφήσαμε κι εμείς ένα ταχυδρομικό δελτάριο εκεί με το ονοματεπώνυμο και την διεύθυνσή μας. Αν και έχουν περάσει κάμποσα χρόνια δεν το έχω λάβει ακόμα πίσω. Έναν τόπο τόσο μακρινό, δύσκολο να τον επισκεφτούν συμπατριώτες μας, μέσα στα χρόνια της κρίσης. Ωστόσο δεν παύω να ελπίζω ότι κάποια στιγμή ο ταχυδρόμος θα μου αφήσει στο κουτί αλληλογραφίας την κάρτα που θα συνδέσει το δύσκολο τώρα, με το ξέγνοιαστο τότε.
Φίλοι μου, επέλεξα σήμερα να ξεφύγω από την συνηθισμένη μου θεματολογία και να αφήσω τις σκέψεις, τις κρίσεις και τις επικρίσεις. Η καθημερινότητά όλων μας είναι αρκετά επιβαρυμένη. Ετούτο που μας χρειάζεται είναι θαρρώ λίγο φως, μια ελπίδα, ένα όνειρο. Και αυτό θέλω να σας προσφέρω με τούτη δω την ανάμνηση.
Ένα ταξίδι σε ένα όνειρο.
Ας έχωμε όλοι δύναμη και κουράγιο να αγωνιζόμαστε.
