Σίγουρα θα έχει συμβεί και σε σας. Να κάνετε κάτι «εν βρασμώ ψυχής». Κάποια στιγμή πολύ φορτισμένη από φόβο, από θυμό, από λύπη. Κυριευμένη από όλα αυτά τα συναισθήματα καθώς και από την ανασφάλεια που από τον Μάρτιο εγκαταστάθηκε για τα καλά στις ζωές μας, σε μια ώρα περίσκεψης, έγραψα ένα κείμενο όχι σαν τα γνωστά που γνωρίζετε και με τα οποία επικοινωνούμε τόσα χρόνια τώρα. Το έγραψα και έμεινε σε κάποιο αρχείο του κομπιούτερ, αφημένο, γιατί μετά από την αποτύπωσή του στο χαρτί. το ξέχασα. Ήταν σαν να έβγαλα όλο τον καημό μου στο κείμενο και μετά παρηγορημένη πια, το άφησα πίσω μου. Δεν του έριξα άλλη ματιά. Το ξέχασα.
Ώσπου προχθές σκαλίζοντας αρχεία και φακέλλους νάτο πάλι μπροστά μου. Το διάβασα με περιέργεια, γιατί είχα λησμονήσει τις σκέψεις και τις ιδέες που είχα αποτυπώσει σ’ αυτό. Θυμήθηκα και πάλι τα αισθήματα που μου είχε προκαλέσει η όλη κατάσταση. Αισθήματα που ακόμα με βασανίζουν. Ο φόβος της αρρώστιας, η απομάκρυνση από τους οικείους ανθρώπους. Τα πρακτικά προβλήματα της κατάστασης, τα μειωμένα έσοδα, η ανεργία, Το τέλος της καθημερινότητας που ξέραμε. Η αναστολή της ζωής μας για καιρό.
Σήμερα είμαστε πια στην επόμενη μέρα. Καινούργια ερωτηματικά και ανασφάλειες μας ταλανίζουν. Επιστροφή στην κανονικότητα μάς λένε, μα ούτε επιστροφή, ούτε κανονικότητα, είναι τούτη η νέα κατάσταση. Παραθέτω αυτές τις ξεχασμένες σκέψεις μου από τις πρώτες ημέρες της καραντίνας. Θέλω να πιστεύω πως είναι χρήσιμες. Για να μην ξεχνάμε. Για να γίνονται συγκρίσεις. Για να προκαλούνται συζητήσεις για το πώς έβλεπε και βίωνε ο κάθε ένας μας την πραγματικότητα του. Όλοι ζήσαμε τις ίδιες πάνω κάτω καταστάσεις. Μα ο καθείς από μας αντιδρά αλλιώτικα, ανάλογα τον χαρακτήρα και την ψυχοσύνθεσή του. Ανάλογα με το πώς αντιλαμβάνεται τη ζωή.
Ι
Και να αδελφέ μου που φτάσαμε ως εδώ.
Στον τρίτο που λένε πόλεμο.
Μόνο που τούτος δω δεν έχει όπλα και βόμβες
Ο απέναντί σου έχει το όπλο
Ο απέναντι σου είναι το όπλο
Αυτός που επιθυμείς να αγκαλιάσεις, να φιλήσεις, σου λένε πως είναι το όπλο
Και πως θα συνεχίσωμε τώρα έτσι;
Χωρίς ασπασμούς, χωρίς χαϊδέματα κι αγγίγματα. Χωρίς επαφή;
Με τούτη δω την βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια της ύπαρξής: Και της ανθρωπιάς μας;
ΙΙ
Να και ένα καλό μέσα στον ζόφο του καιρού.
Η φύσις αποδόθηκε στα πλάσματά της.
Τα δελφίνια κι οι κύκνοι επέστρεψαν στα παλιά περάσματα.
Τα πουλιά καθίσανε πάλι στα σύρματα.
Όλα επανήλθαν στην πρώτη τους την φυσική κατάσταση
Ο άνθρωπος; δεν είναι τούτος πλάσμα της φύσης;
Κι όμως. Αυτός που ήταν η αιτία με τις αλόγιστες πράξεις του
για τούτη δω την αναστροφή
Αυτός βρέθηκε εκτός του κόσμου της.
Μόνος, μες στο καβούκι του το έξω μα και το έσω.
Έρμαιο των φημών, του φόβου
Για έναν γιό που μπορεί να τον κάνει υπάνθρωπο κι απάνθρωπο
Ή να τον σηκώσει ως τα ύψη της μεγαλοσύνης.
ΙΙΙ
Επειδή απαγορευτήκανε τα ταξίδια
Δεν σημαίνει πως πρέπει να σταματήσουμε να ονειρευόμαστε
Εξωτικούς προορισμούς και λιμάνια πρωτοείδοτα.
Κι αν όλα μάς τα στερήσανε και τίποτα άλλο δεν μένει,
Μάς μένει το όνειρο.
Σταμάτησε η ζωή, μας λένε.
-‘Όχι, δεν σταμάτησε, λέω εγώ, μόνο που πήρε αναστολή
Και μείναμε φυλακισμένοι μες στα σπίτια μας. Προσωρινά.
Πόσο μου μοιάζει γνώριμο τώρα το κλουβί του, έξω από τον ουρανό, πουλιού
κι η γυάλα του, μακριά από τον ωκεανό, ψαριού.
