Σκέψεις… από μιαν εθελόντρια

Κατά την συνηθισμένη καθημερινή μου βόλτα προς την θάλασσα σήμερα, συνάντησα ένα ζευγάρι. Ντυμένοι και οι δύο με νεανικά ρούχα παρ ότι δεν βρίσκονταν στην πρώτη τους νεότητα- μεσήλικες και παραπάνω έμοιαζαν- κρατούσαν ο ένας το χέρι του άλλου τρυφερά και προχωρούσαν.
Γλύκαναν τα μέσα μου όταν τους είδα. Τι ωραίο που είναι να βλέπεις ανθρώπους, ειδικά μεγαλύτερης ηλικίας, συν-ταιριασμένους. Ανθρώπους που αντιλαμβάνεσαι ότι έχουν διασχίσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής μαζί και τα σκαμπανεβάσματα που τους τύχανε αντί να διαλύσουν την σχέση τους την κάνανε πιο δυνατή, πιο ουσιαστική, πιο γερή.
Μου ήρθαν στο νου όλα αυτά που είχα ακούσει για τις σχέσεις ζευγαριών, τόσο μέσα στην καραντίνα όσο και μετά. Για πόσες βιαιοπραγίες, πόση βία υπέστησαν κάποιοι με τον υποχρεωτικό εγκλεισμό. Τότε που η κάθε οικογένεια σταμάτησε τις συνηθισμένες δραστηριότητες που την κρατούσαν έξω από το σπίτι. Τότε που ο κάθε ένας μας φρέναρε κι από κει που ήταν όλη μέρα στην πρίζα, να τρέχει σε μαθήματα, σε ιδιαίτερα, σε κολυμβητήρια και γυμναστήρια αναγκάστηκε να τα διαγράψει όλα και να μείνει μέσα να συνδιαλαγεί στενά πρώτα με τον εαυτό του και μετά με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.
Γεγονός είναι, πως όλη αυτή η δραστηριότητα και το τρέξιμο βοηθούσε να κρυφτούν, να σκεπαστούν, ένα σωρό προβλήματα. Οι άνθρωποι είμαστε τόσο κουρασμένοι και αλλοπαρμένοι μέσα στην δίνη των υποχρεώσεων που δεν μας έμενε καιρός για περίσσιες σκέψεις. Και τα προβλήματα κουκουλώνονταν από την ταχύτητα και την υπερβολική δράση. Μέσα στην καραντίνα όμως ή ταχύτητα και οι δράσεις μηδενίστηκαν. Μείναμε σπίτι, κοιταχτήκαμε στα μάτια με τους υπόλοιπους μετά από καιρό χωρίς εμπόδια χωρίς περισπασμούς. Αναγκαστήκαμε να κοιτάξωμε μέσα στον καθρέπτη και να δούμε επιτέλους τον αληθινό μας εαυτό .
Κάποιες από αυτές τις ενδοσκοπήσεις δεν πήγαν καλά. Όλο τον περασμένο καιρό ακούσαμε για πολλές περιπτώσεις οικογενειακής βίας. Για φωνές, για καυγάδες, για σπασίματα που ακούγονταν μέσα στην ησυχία, από τα διπλανά σπίτια. Για τα διαζύγια που πολλαπλασιάστηκαν με το τέλος της καραντίνας.
Από την άλλη μεριά ακούσαμε και κάποιους –λιγώτερους είναι η αλήθεια- να λένε πως η οικογένεια δέθηκε περισσότερο με αυτήν την δύσκολη κατάσταση, πως τα παιδιά γνωρίστηκαν καλύτερα, αποδέχτηκαν το ένα το άλλο και δέθηκαν πιο πολύ μεταξύ τους, πως σύντροφοι που είχαν απομακρυνθεί ήλθαν κοντύτερα.
Αυτά περάσανε από τον νου μου με το που είδα αυτό το μεγαλωπό ζευγάρι πιασμένο από το χέρι. Αυτοί σκέφτηκα είναι από εκείνους που βγήκαν αλώβητοι. Και τι ωραίο να μεγαλώνεις και να γερνάς συντροφιά με τον άνθρωπό σου, ακριβώς όπως το αναφέρουν τα ρομάντζα. Μαζί στην χαρά και στην λύπη, στα εύκολα μα και στα δύσκολα. Σεβόμενοι ο ένας τον άλλο, σεβόμενοι ο κάθε ένας τις ιδιαιτερότητες του άλλου, πιασμένοι γερά αναμεταξύ τους, βοηθώντας ο ένας τον άλλο για να διασχίσουν μαζί το ανηφόρι της ζωής,
Τι ωραίο θέαμα!
Λίγο πιο ύστερα προσπέρασε το αυτοκίνητό μου από δεξιά, ένας ντελιβεράς. Εμφανίστηκε από το πουθενά, με προσπέρασε παράνομα και εξαφανίστηκε ταχύτατα στην επόμενη στροφή.
Κάποιος πρέπει να πει σ αυτά τα παιδιά, σ αυτούς τους νέους ανθρώπους, πως το ζητούμενο δεν είναι να παραδώσεις το γρηγορότερο το φαγητό, τον καφέ ή να βγάλεις μεγάλο μεροκάματο εκτελώντας όσον το δυνατόν περισσότερες παραγγελίες. Το ζητούμενο-για μένα τουλάχιστον- είναι να γυρίσεις το βράδυ γερός και ασφαλής στο σπίτι και την οικογένειά σου.
Στην θάλασσα για πρώτη φορά φέτος το καλοκαίρι έχει τόσο πολύ κόσμο. Οι οδηγοί προσπαθούμε να βρούμε θέση για τα αυτοκίνητά μας όσον το δυνατόν κοντύτερα στην παραλία. Προκειμένου να το πετύχουμε αυτό βγάζουμε πάλι στην επιφάνεια τον καλύτερο μας εαυτό. Φωνάζουμε, καυγαδίζουμε, κλείνωμε την πρόσβαση ο ένας στον άλλο.
Μέσα σε όλα η αμμουδιά ένας απέραντος σκουπιδότοπος. Πλαστικά μπουκάλια, πλαστικά ποτηράκια, αποτσίγαρα, σακούλες και υπολείμματα τροφών.
-Θέλωμε και τουρισμό, τρομάρα μας, σκέφτομαι. Τι θα πουλήσωμε στα «πελατάκια μας τα ζουμπουρλούδικα» άραγε; Βρώμικες παραλίες και θάλασσες; Μέχρι πότε η όμορφη φύση θα σκεπάζει όλα αυτά που πρέπει να διορθωθούν και μονίμως μένουν πίσω χωρίς βελτίωση ; Το χειρότερο χωρίς να υπάρχει καν, προσπάθεια για βελτίωση;