Σκέψεις… από μιαν εθελόντρια

-Τι γιορτή είναι αυτή που γιορτάζετε σήμερα; Με ρωτούσε μια αλλοδαπή φίλη την ημέρα της 28ης Οκτωβρίου. Ακόμα και μετά από αρκετά χρόνια διαμονής στην χώρα μας, δεν μπορεί να καταλάβει, γιατί γιορτάζουμε την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και όχι την λήξη του, όπως σε άλλες χώρες. Της απάντησα πως: γιορτάζουμε το ΟΧΙ που είπαμε σε μια ερώτηση που η προφανής της απάντηση, ήταν η κατάφαση. Γιορτάζουμε τον ανιδιοτελή αγώνα, την πάνδημη ομοψυχία και την αντίσταση στον κατακτητή. Ένας δικτάτορας είπε, ΟΧΙ και τον ακολούθησαν όλοι. Aνθρωποι που δεν τον πίστευαν, κι άνθρωποι που του αντιστέκονταν, όμως το ΟΧΙ του αυτό ενέπνευσε το λαό που ξεσηκώθηκε και έτρεξε στο μέτωπο να υπερασπίσει τα ιερά και τα όσια. Και δεν σκέφτηκε το κόστος και δεν σκέφτηκε τα οφέλη της εύκολης απάντησης.
Νομίζω -θέλω να πιστεύω- πως γιορτάζουμε την ημέρα αυτή για ένα θαύμα που συντελέστηκε τότε. Γιατί εμείς οι μονίμως διαφωνούντες και ερίζοντες μεταξύ μας, εκείνη την ημέρα συμφωνήσαμε και μονιάσαμε. Αυτή την ενότητα και σύμπνοια, θεωρώ, ότι γιορτάζουμε. Την απόφαση, σε πείσμα όλων των προγνωστικών και των προβλέψεων, να αγωνιστούμε για τις αρχές και τα ιδανικά μας. Με οποιοδήποτε κόστος, να πολεμήσουμε και να υπερβούμε τον εαυτό μας. Γι’ αυτό δεν λογαριάσαμε ούτε τον θάνατο ούτε τις κάθε είδους απώλειες. Μόνο το χρέος και το καθήκον σκεφτήκαμε.
Ή όπως διάβασα σε μιαν ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γιορτάζουμε την στιγμή που ορθώσαμε το ανάστημά μας, Μικροί εμείς και ανέτοιμοι μπροστά σε περισσότερους και μεγαλύτερους. Όμως δεν δειλιάσαμε, δεν σκεφτήκαμε ποιο ήταν το «πολιτικώς ορθόν».
Πόσο μοιάζουν οι καιροί μας με τους τότε συλλογίζομαι. Σε πόλεμο βρισκόμαστε και σήμερα, αν και όχι δηλωμένο. Σε πόλεμο, αν και τα όπλα τούτου δεν είναι φανερά αλλά κρυφά και ύπουλα. Δεν τον βλέπουμε, τον ψυχανεμιζόμαστε μόνο. Ζωσμένοι είμαστε τριγύρω από «φίλους» που μας αγαπάνε περίσσια και θέλουν υποτίθεται το καλό μας. Μόνο που μας σκάβουν συνεχώς λάκκους. Κάθε ένας για τα δικά του συμφέροντα. Κι εμείς;
Ψάχνω τον ηγέτη που θα υψώσει το ανάστημα να πει ένα αντίστοιχο με αυτό του Μεταξά, ΟΧΙ. Σήμερα βλέπω μόνο λογιστές καθισμένους σε υψηλούς θώκους να λογαριάζουν κέρδη και ζημίες. Βλέπω χαρτογιακάδες να κάνουν λίστες προτεραιοτήτων και σ αυτές η χώρα και ο λαός μας να βρίσκονται στην τελευταία θέση. Βλέπω πως ο γνώμονας για την λήψη αποφάσεων δεν είναι το κοινό καλό όλων μας αλλά το ατομικό δικό τους όφελος.
Αντίστοιχα ψάχνω και για τους ανθρώπους του λαού, που όπως το 1940 θα ξεσηκωθούν και θα οδεύσουν πάνδημοι προς τα σύνορα για να υπερασπιστούν βωμούς και εστίες. Όμως μας βλέπω καθισμένους σε καναπέδες αποβλακωμένους από την πλύση εγκεφάλου, των παντός είδους μέσων επικοινωνίας. Χωρίς αρχές, χωρίς ιδανικά, χωρίς πιστεύω. Με πολλές κουβέντες που εξαντλούνται στην θεωρία και σπανίως στην πράξη. Να θεωρούμε ότι όλες αυτές οι μεγάλες ιδέες απλώς δεν χρειάζονται στο σήμερα της παγκοσμιοποίησης και ότι δεν μας αφορούν.
Βεβαίως δεν θέλω και δεν επιζητώ τον πόλεμο. Αναρωτιέμαι όμως. Ποιός λόγος θα μας έβγαζε από την αποχαύνωσή μας; ποιό σκοπό και ποιά πατρίδα θα υπηρετούσαμε σήμερα; και μέχρι ποίου σημείου θα έφτανε η αυτοθυσία και η αυταπάρνησή μας;