Καλή χρονιά
συμπολίτες.
Πλησιάζοντας η αλλαγή του χρόνου με τα πρώτα μπαμ, βγήκα στο μπαλκόνι. Καλέ τι ήταν αυτό. Η νύχτα φωτισμένη. Γεμάτη αστέρια, σπίθες, χρώματα και κρότους. Πυροτεχνήματα! Άλλα από την Ανατολή, άλλα από την Δύση. Άλλα από το κέντρο της πόλης. Θέαμα φαντασμαγορικό είναι αλήθεια. Κάτι που δεν άλλαξε καθόλου από τις προηγούμενες παραμονές Πρωτοχρονιάς.
Σε λίγο ένα βιντεάκι έρχεται στο κινητό. Από την εμπόλεμη ζώνη της Μαλάξας γράφει ο φίλος που το στέλνει. Απολαμβάνομε την θέα του κόλπου της Σούδας και της ευρύτερης περιοχής της πόλης μας από τα ψηλά, Μαζί βλέπωμε στιγμιαίες λάμψεις και ακούμε μπαλοθιές. Τα όπλα έχουν πάρει φωτιά, σχολιάζωμε.
Ναι, λοιπόν. Είμαστε στο 2021. Έφυγε αυτό το κακό, το άσχημο, το τραγικό 2020. Μαζί με τις συμφορές του ξεχνάμε και ρίχνωμε στον καιάδα της λησμονιάς και όλα τα καλά που μας έφερε. Γιατί σίγουρα μες στις 366 μέρες της (ναι ήταν δίσεχτη), η περασμένη χρονιά θα είχε και κάποια ευχάριστα. Δεν ήταν όλα μαύρα κι άραχνα.
Στο εορταστικό τραπέζι ανήμερα πρωτοχρονιάς, δεν έχωμε πια τις μεγάλες παρέες με τους φίλους και τα ως νιοστού βαθμού σόγια. Μαζεμένη η στενή οικογένεια , γονείς και παιδιά, προσπαθεί να φανταστεί το μέλλον που προδιαγράφεται για φέτος. Γιατί μετά τις εκπλήξεις του περυσινού χρόνου, το καταλάβαμε καλά. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Επειδή όμως η ελπίδα είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα και ως γνωστόν πεθαίνει τελευταία, ήδη αρχίσαμε να κάνωμε σχέδια για ταξίδια και συναθροίσεις. Λες και με την αλλαγή του χρόνου πατήθηκε ένα κουμπί και όλα ξανάγιναν όπως πρώτα.
Όλες αυτές τις γιορτινές ημέρες, πάρα πολλοί προσφέρουν διαδικτυακή διασκέδαση. Παντού καλλιτέχνες μόνοι τους μπροστά σε άψυχα μηχανήματα προσπαθούν να μοιραστούν σκέψεις, ιδέες, συναισθήματα και να επικοινωνήσουν με ένα κοινό που μόνο να το φανταστούν μπορούν. Αντίστοιχα κι εμείς, το κοινό, καθισμένοι- αραγμένοι- στην πολυθρόνα του σπιτιού μας, απολαμβάνωμε θεάματα και ακροάσεις εξ αποστάσεως. Όλοι το παραδέχονται. Δεν είναι το ίδιο με την ζωντανή επαφή. Αλλά μπρος στο τίποτα, αυτό είναι κάτι. Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται εκείνη η παλιά κουβέντα. Πως ο άνθρωπος δεν θέλει μόνο «άρτον» για να ζήσει. Αυτός είναι αρκετός για το σώμα του. Πρέπει όμως να τραφή και η ψυχή του. Και αυτή θέλει άλλου είδους εδέσματα.
Την ημέρα της πρωτοχρονιάς παρακολούθησα μια ομάδα φοιτητών του Καποδιστριακού μας πανεπιστημίου στα πλαίσια των μαθημάτων τους να αφηγούνται παραδοσιακά παραμύθια. Τι ωραία σκέφτομαι. Να ανατρέχουν οι νέοι μας στις λαϊκές αφηγήσεις. Να αναβιώνουν μια τέχνη ξεχασμένη, αλλά τόσο κοντά στον άνθρωπο. Είχα την τύχη παλιά να συναντήσω σε κάποιο ταξίδι μου έναν παραμυθά. Δεν καταλάβαινα τα λόγια που έλεγε μα η πανανθρώπινη γλώσσα του σώματός, μού το διηγήθηκε το παραμύθι του και με ταξίδεψε σε κόσμους μαγικούς. Θαρρώ το ίδιο έκαναν και οι νέοι αυτοί. Στον καιρό του εγκλεισμού και της καραντίνας αυτοί τα κατάφεραν να μας ταξιδέψουν . Σε τόπους με νεράιδες και ξωτικά, δράκους και μαγικά αντικείμενα που μας σώζουν και μας ελευθερώνουν. Διαβάζω πως η φαντασία, η πρωτοβουλία και η εκτέλεση, της εκδήλωσης ανήκε αποκλειστικά, στους ίδιους τους φοιτητές, πράγμα που την κάνει ακόμα πιο αξιέπαινη και θαυμαστή.
Αλλά το πιο μαγικό ταξίδι εκείνης της ημέρας ήταν ένα άλλο. Από τις προηγούμενες μέρες διαφημιζόταν παντού: ότι το απόγευμα της πρωτοχρονιάς θα είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσωμε διαδικτυακά την συναυλία που έδωσε ο Λεωνίδας Καβάκος στην Επίδαυρο. Μια πανηγυρική εκδήλωση για να γιορταστούν τα 65 χρόνια αδιάλειπτης λειτουργίας του φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου. Ο βιολονίστας, παιδί θαύμα εκεί γύρω στην δεκαετία του ’80, έχει εξελιχθεί σε έναν σπουδαίο βιρτουόζο. Η συναυλία δεν ήταν τωρινή. Είχε γίνει το καλοκαίρι που μας πέρασε, με κοινό και με μέτρα προστασίας. Η προβολή ξεκίνησε με εναέριες λήψεις που έδειχναν το εμβληματικό αυτό θέατρο από ψηλά. Πραγματικά δεν μπορείτε να φανταστείτε το δέος και την μεγαλοπρέπεια που απέπνεαν αυτές οι εικόνες. Αυτό το οικοδόμημα είναι ένα θαύμα αρχιτεκτονικής σύλληψης και εκτέλεσης. Αλλά και η συναυλία ήταν κάτι το εκπληκτικό. Φανταστείτε έναν άνθρωπο με ένα βιολί, στην μέση της ολοστρόγγυλης ορχήστρας. Να βγάζει έναν ήχο που να χαϊδεύει όλες τις αισθήσεις. Που να θεραπεύει όλα τα πάθη. Γύρω του από τις γεμάτες κερκίδες άλλοι άνθρωποι να τον κοιτούν. Νομίζω αυτός ο χώρος σε υποβάλλει; Έχεις δηλ. διαρκώς την αίσθηση πως και κάποιοι άλλοι σε παρακολουθούν. Κάποιοι από τα βάθη των αιώνων. Εγώ πάντως εκεί τους ψυχανεμιζόμουν όλους. Παλιούς και καινούργιους. Παρόντες όλοι να παρακολουθούν αυτήν την μυσταγωγία και να ευφραίνεται η ψυχή τους.
Έτσι μ αυτά και με κείνα διανύωμε ήδη, την πρώτη εβδομάδα του καινούργιου χρόνου. Με εξαγγελίες νέων αυστηρότερων μέτρων, με εμβολιασμούς και με την ελπίδα να ανοίξουν τα σχολεία.
Με την ελπίδα, στην άκρη του μυαλού μας, ότι όλα θα ξαναγίνουν σύντομα σαν και πρώτα.
Καλή χρονιά συμπολίτες. Είθε το 2021 να έχει καλύτερο πρόσωπο από τον προηγούμενο χρόνο. Μα μην ξεχνάτε. Όλα είναι στο πρόγραμμα Ας έχωμε κρίση και ηθικόν ακμαίον για να αντιληφθούμε και να χαρούμε τα θετικά. Ας έχωμε ψυχραιμία και αντοχή για να αντέξουμε τα αρνητικά.
