Πέρασε λοιπόν και ο πρώτος μήνας του 2021. Με κορωνογιό, καραντίνα και όλα αυτά που τους ακολουθούν. Μπήκαμε στον κουτσοφλέβαρο. Πέρυσι, είπαμε πως όλη αυτή η χρονιά ήταν άτυχη και γρουσούζικη γιατί ο χρόνος ήταν δίσεκτος. Για να δούμε φέτος που ο Φεβρουάριος είναι ένας «καθώς πρέπει» μήνας είκοσι οκτώ ημερών αν θα βελτιωθεί η ζωή μας. Το διαδίκτυο βρίθει πληροφοριών του γιατί και το πώς κατάντησε ο μήνας αυτός κουτσός και κούντουρος. Βεβαίως υπάρχουν οι επιστημονικές εξηγήσεις που έχουν να κάνουν με την αστρονομία, την φυσική και τις περιστροφές της γης γύρω από τον ήλιο.
Καθώς και με τις αποφάσεις των ισχυρών του τότε κόσμου που έδωσαν το όνομά τους στους μήνες. Κι αφού ο Ιούλιος που ονομάστηκε έτσι χάριν του Ιουλίου Καίσαρος είχε 31 ημέρες, δεν θα μπορούσε ο Αύγουστος που ονοματίστηκε από τον Οκταβιανό Αύγουστο να έχει λιγώτερες. Ήταν και τότε όπως και σήμερα, θέμα πρεστιζ. Γι αυτό, λένε, κόψανε από τον Φεβρουάριο που τότε είχε 29 ημέρες και στα δίσεκτα έτη 30, μια μέρα και τον φέρανε στα δικά μας μέτρα. 28 ημέρες ετησίως και κάθε τέσσερα χρόνια 29. Εμένα όμως μου αρέσουν πιο πολύ οι εξηγήσεις που βρίσκομε μέσα στην λαογραφία και τις παραδόσεις του λαού. Που με τρόπους απλούς και καθόλου απλοϊκούς περιγράφουν και κάποτε εξηγούν αυτά που συμβαίνουν στην ζωή και στην φύση. Στα έμψυχα μα και τα άψυχα.
Μια φορά, λένε οι παλιές ιστορίες τότε που ο Φλεβάρης είχε τριάντα μία ημέρες και ο Μάρτης είκοσι εννιά, ήτανε κάπου στα ψηλά βουνά, μια γιαγιά που είχε κάμποσα προβατάκια και κατσικάκια. Κάθε χρόνο είχε μεγάλη έγνοια να περάσει ο χειμώνας και να μην ψοφήσουνε από τα κρύο τα ζωντανά της. Ειδικά φοβότανε τον Μάρτη που ήτανε απρόβλεπτος. Μια χρονιά που λέτε δεν έκανε βαρυχειμωνιά και χιόνια και χαρούμενη η γιαγιά που ζήσανε τα ζωάκια της γύρισε στον Μάρτη και τούπε περιπαιχτικά.
– Στην υγειά σου Μάρτη μου. Φέτος ήρθες κι έφυγες και τίποτα δεν μούκανες.
Ξεχειμωνιάσαμε ωραία.
Τότε, λένε, ο Μάρτης τόσο πολύ θύμωσε που ζήτησε δανεικές τρείς μέρες από τον Φεβρουάριο. Κι έριξε χιόνια κι έκανε τόσο κακό καιρό που η γιαγιά και τα κατσικάκια της πετρώσανε από το κρύο.
Βέβαια από τότε ο Μάρτης δεν επέστρεψε ποτέ τις δανεικές μέρες στον Φεβρουάριο που τον είπαμε γι αυτό και κουτσοφλέβαρο.
Οι επιστήμονες λένε, πως η λέξη Φεβρουάριος παράγεται από το λατινικό ρήμα februare που σημαίνει καθαρίζω, αγνίζω γιατί ο μήνας αυτός ήταν για τους Ρωμαίους μήνας καθαρμών και εξαγνισμών. Στην Ελληνική λαϊκή παράδοση όμως ο Φλεβάρης είναι ο μήνας που ανοίγουν οι φλέβες της γης και γεμίζουν νερά. Συμπτωματικά λένε οι ειδικοί οι δυό λέξεις μοιάζουν γιατί στην πραγματικότητα καμία σχέση δεν έχουν. Ο μήνας αυτός θεωρείται και ο μήνας των αμπελιών γιατί τότε γίνεται το κλάδεμα, το καθάρισμα και το τσάπισμα των αμπελώνων-εκτός αν ο χρόνος είναι δίσεχτος.
Διαβάζω για τον μήνα αυτό, διάφορα. Φέτος, λένε, είναι τέλεια αρμονικός. Γιατί μπήκε ημέρα Δευτέρα, εκτείνεται ακριβώς σε τέσσερεις εβδομάδες και τελειώνει ημέρα Κυριακή.
Δεν ξέρω τι σημασία έχει αυτή η επισήμανση. Έχει άραγε κάποια ουσία; Ή απλώς λέμε για να λέμε. Εμένα προσωπικά μου κάνει περισσότερο εντύπωση πόσο μοιάζουν να έρχονται οι γιορτές του μήνα αυτού από πολύ παλιά, από αρχαίους εορτασμούς και συνήθειες. Οι Απόκριες, το Καρναβάλι, το ψυχοσάββατο. Όλα τούτα έχουν ρίζες αιώνων. Και όσο κι αν τον λένε κουτσό και μισερό ο Φλεβάρης μας μοιάζει χαρούμενος, ερωτιάρης και σκανταλιάρης.
Διαβάζω στο διαδίκτυο για μια ακόμα γιορτή του Φεβρουαρίου. Αυτή του Αγίου Χαραλάμπους, στις 10 του μηνός. Ο Άγιος αυτός γράφουν είναι ο προστάτης και θεραπευτής των λοιμωδών νόσων. Έναν τέτοιον Άγιο θα θέλαμε, σκέφτομαι, για να μας γλυτώσει από την κατάρα που μας έλαχε τούτη δω την τελευταία χρονιά και που δεν φαίνεται να έχει τέλος. Μόνο που σήμερα οι άνθρωποι δυσκολεύονται να πιστέψουν σε θαύματα και σε πράγματα που δεν βρίσκουν εξήγηση μέσα από την επιστήμη.
Ωστόσο όσο και να μας πλακώνει ο χειμώνας και η αρρώστια ας έχωμε κάπου στο βάθος του μυαλού μας κι ας μην ξεχνάμε πως «ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει».
