Εξαπλασιάστηκε ο αριθμός θανάτων από πείνα τους τελευταίους 12 μήνες, έγραφε με πηχυαίους τίτλους ένα κείμενο που εμφανίστηκε ξαφνικά εν μέσω πολιτιστικών εκδηλώσεων, ταξιδίων και νέων για την πανδημία, στην οθόνη του υπολογιστή μου. Με ξάφνιασε το άρθρο αυτό, όχι τόσο γα το περιεχόμενό του που ήταν αναμενόμενο, όσο το ότι η διεθνής κοινότητα ασχολείται με κάτι άλλο εκτός από τον κορωνογιό.
Παλιό θέμα, η πείνα στον κόσμο. Ανέκαθεν υπήρχαν χώρες, περιοχές ολόκληρες και άνθρωποι, που πεινούσαν. Θυμώνω όταν διαβάζω για κυβερνήσεις σε όλην την υφήλιο και δη προηγμένων χωρών, που το επιτρέπουν αυτό. Να υπάρχουν δηλ. συνάνθρωποι -αδιάφορο τι χρώμα ή θρησκεία, ή πιστεύω έχουν-που πεινούν. (Καλά, δεν τις είχα ποτέ αυτές τις πλούσιες, ευνομούμενες χώρες για φιλάνθρωπες, Γνωρίζω καλά ότι πάνω από όλα μετράνε το οικονομικό τους συμφέρον και όχι την συμπόνια). Αγανακτώ όταν διαβάζω για τις μεγαλόπνοες υποσχέσεις διεθνών οργανισμών ότι θα πατάξουν την πείνα, ότι θα… θα…..
Γελώ όταν μαθαίνω ότι στόχος του ΟΗΕ ήταν, να έχει εξαλειφθεί η πείνα μέχρι το 2030, Ανέκαθεν πίστευα, ότι αν η παγκόσμια κοινότητα είχε πρωταρχικό σκοπό να μην υπάρχουν πεινασμένοι, θα τα είχε, χωρίς ιδιαίτερο κόπο, καταφέρει. Οι δυστυχείς όμως πολύ εύκολα χειραγωγούνται και γίνονται πιόνια στα χέρια των ισχυρότερων. Συμφέρει επομένως, να υπάρχουν η πείνα και η δυστυχία.
Σήμερα λοιπόν, βοηθούσης και της πανδημίας η οποία σάρωσε όλη την γη, μαθαίνωμε από την έκθεση κάποιας έγκριτης (;) ΜΚΟ ότι 11 άνθρωποι πεθαίνουν το λεπτό παγκοσμίως από πείνα (ενώ από τον κορωνογιό πεθαίνουν 7). Συγχρόνως τονίζεται το γεγονός ότι η κυριότερη αιτία για την έκρηξη των ποσοστών πείνας εξακολουθεί να είναι (ακόμα και σήμερα), οι πόλεμοι. Ωστόσο το οικονομικό πλήγμα που έχει επιφέρει η πανδημία καθώς και η κλιματική κρίση επιδεινώνει την κατάσταση και αυξάνει τα θύματα της. Υπολογίζεται, λένε, ο αριθμός των θυμάτων αυτών, ότι είναι τόσος όσος οι κάτοικοι της Γαλλίας της Γερμανίας και του Βελγίου μαζί! Η ίδια έκθεση αναφέρει, ότι σε αυτό το διάστημα αυξήθηκαν οι παγκόσμιες αμυντικές δαπάνες. Αυτές, λένε, είναι σαν ποσό 6 φορές παραπάνω από το ποσό που χρειάζεται να δαπανηθεί για να μην πεινούν οι άνθρωποι. Και συνεχίζει με το νέο, ότι η περιουσία των 10 πλουσιοτέρων ανθρώπων στον πλανήτη αυξήθηκε τόσο, που μόνο η αύξησή της θα κάλυπτε κατά 11 φορές την παροχή βοήθειας προς τους πεινασμένους.
Διαβάζω όλα αυτά τα θλιβερά, που με γεμίζουν θυμό για τους ευημερούντες που κοιτάζουν μόνο το συμφέρον τους. Αλλά και αγανάκτηση για μένα και κάποιους σαν εμένα που παθητικά διαβάζωμε τα νέα και δεν μπορούμε να κάνωμε κάτι για να αλλάξωμε την κατάσταση αυτή και ο νους τριγυρνά σε ταξίδια παλιά που έκανα στην Αφρική. Την Αφρική όχι την κυριλέ των πεντάστερων ξενοδοχείων, αλλά την άλλη, αυτή των φυλών και των ανθρώπων που ζουν, ακόμα και σήμερα, μακριά από τον πολιτισμό σε χορταρένιες καλύβες.
Που το φως εξακολουθεί να είναι υπόθεση του ήλιου και όχι του ηλεκτρικού. Που το νερό δεν το έχεις με μια βρύση μέσα στο σπίτι σου αλλά στην καλύτερη των περιπτώσεων το έχεις με μια αντλία στη μέση του χωριού. Ή στην χειρότερη πρέπει να το κουβαλήσεις από το πλησιέστερο ποτάμι ή λίμνη που μπορεί να είναι χιλιόμετρα μακριά.
Σε ένα τέτοιο χωριό συναντήσαμε μια φορά, καθισμένη στο έδαφος στην μέση του δρόμου, μια γυναίκα. Στην αρχή νομίσαμε πως είναι παιδί, γιατί είχε την κορμοστασιά ενός μικρού καχεκτικού παιδιού. Καταλάβαμε σε λίγο, ότι ήταν ενήλικη γυναίκα . Η πείνα και οι στερήσεις την είχαν καταντήσει έτσι και είχε καταρρεύσει εκεί στην μέση του δρόμου από την ασιτία. Ακόμα και σήμερα θυμάμαι την γάμπα της που ήταν τόσο αδύνατη που χωρούσε μέσα στον κύκλο που σχηματιζόταν όταν ένωνα τον δείχτη με τον αντίχειρα της παλάμης μου. Να το βλέπεις τώρα αυτό και να ξέρεις ότι θα μπορούσε να ζήσει καλά αν η πατρίδα της δεν ήταν μπλεγμένη στα παιχνίδια κεφαλαιοκρατών και αποικιοκρατών που θέλουν να εκμεταλλευτούν και να απομυζήσουν την χώρα της και τους ανθρώπους της. Αυτών που παίζουν παιχνίδια εξουσίας με τους αληθινούς ανθρώπους όπως ένα παιδί παίζει με τα στρατιωτάκια του, Αυτών που θα μπορούσαν να επέμβουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ώστε να έχουν όλοι τούτοι οι άνθρωποι του τρίτου υποανάπτυκτου κόσμου καλύτερη ζωή και τύχη.
Η εικόνα αυτή καθώς και των ρακένδυτων, ξυπόλυτων παιδιών (στην καλύτερη φορούσαν παπούτσια φτιαγμένα από ελαστικά αυτοκινήτων ή από πλαστικά μπουκάλια του νερού) με κυνηγά και με καταδιώκει μέχρι και σήμερα. Σκέφτομαι τα δικά μας παιδιά που δεν τους λείπει τίποτα (ακόμα και στους τωρινούς καιρούς της ανέχειας οι περισσότεροι φροντίζουμε τα παιδιά μας να μην στερηθούν) κι όμως ούτε και αυτά είναι καλά. Γιατί τα απομακρύναμε από την επαφή με την φύση, από την επαφή με τους άλλους ανθρώπους. Τα παιδιά στην Αφρική έχουν ελάχιστα από αυτά, που η σύγχρονη κοινωνία μας θεωρεί απαραίτητα. Κι όμως φαίνονται πιο χαρούμενα από τα δικά μας που μοιάζουν γερασμένα, ήδη από τα μικράτα τους. Όμως οι στατιστικές και οι προβλέψεις είναι αμείλικτες: «Εξαπλασιάστηκε ο αριθμός θανάτων από πείνα τους τελευταίους 12 μήνες και προβλέπεται στο μέλλον να αυξηθεί και άλλο, αναφέρουν. Δεν θα μπορέσει η διεθνής κοινότης να πιάσει με αυτές τις συνθήκες τον στόχο, και μέχρι το 2030 να έχει εξαλειφθεί η πείνα από την γη». Κι εμείς αμέτοχοι θεατές να κοιτάζωμε από μακριά, να λυπώμαστε, να περιοριζώμαστε σε ευχολόγια και να αναλογιζώμαστε αν κάποια στιγμή θα έρθει και η δική μας σειρά.
