Δεν είμαι αυτό που θα λέγαμε αθλητικός τύπος. Η μόνη αθλητική δραστηριότητα που με ικανοποιεί και μου δίνει μεγάλη ψυχική ευφορία είναι αυτό που όλοι το λένε κολύμπι μα εγώ το αποκαλώ αρμένισμα. Το γεγονός αυτό όμως, δεν με εμποδίζει να παρακολουθώ τις επιδόσεις των Ελλήνων αθλητών και την πορεία τους ειδικά στις μεγάλες ξένες διοργανώσεις. Έτσι με το που έπεσε στην αντίληψή μου μια τηλεοπτική εκπομπή που παρουσίαζε τους αθλητές που θα έπαιρναν μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο έσπευσα να την παρακολουθήσω. Με ενδιέφερε να δω τα νέα παιδιά αυτά, να τα γνωρίσω κάπως καλύτερα, να τα κατανοήσω περισσότερο.
Πραγματικά έμαθα πολλά πράγματα. Πρώτα ότι δεν είναι ακριβώς αυτονόητο ή δεδομένο ότι θα πας στους Ολυμπιακούς αγώνες, όσες μεγάλες επιδόσεις και να έχεις. Για να συμμετάσχεις πρέπει να ξεπεράσεις τα όρια που θέτει η Ολυμπιακή Επιτροπή και τα οποία ήταν φέτος, ιδιαιτέρως υψηλά. Οπότε ήταν από μόνος του, ένας μεγάλος άθλος το να πάρεις την πρόκριση. Άκουσα ιστορίες πρόκρισης θρίλερ, ιστορίες μεγάλης ατυχίας αλλά και ανέλπιστης τύχης. Ιστορίες τραυματισμών και ασθενειών. Κατάλαβα πως δεν είναι ένας περίπατος όλος αυτός ο αγώνας, ούτε μια εύκολη υπόθεση. Απαιτεί χρόνων πολλών αφοσίωση, πίστη και σκληρή δουλειά. Άκουσα όμως νέους ανθρώπους (και κάποιους όχι τόσο νέους) με όραμα, με στόχους και με θέληση να τους κατακτήσουν. Άκουσα την Χανιώτισσα Άννα Ντουντουνάκη αλλά και άλλους να μιλάνε για τις ανώτατες σπουδές τους και πώς τα καταφέρνουν να συνδυάζουν την απαιτητική μελέτη με τις πολύωρες κοπιαστικές προπονήσεις. Ο αρσιβαρίστας Θεόδωρος Ιακωβίδης τόνιζε το γεγονός ότι πρέπει συγχρόνως με τις υποχρεώσεις του αθλήματος να είναι συνεπείς με τις υποχρεώσεις της εργασίας τους, μιας και το κράτος μας δεν έχει προνοήσει γι αυτά τα παιδιά που έχουν κάνει τον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό κύρια απασχόληση. (μην μου πείτε πως καλά κάνει το κράτος και πως δεν έχει καμιά υποχρέωση να τους συντηρεί. Όλες αυτές οι επιτυχίες, εν τέλει, στην πολιτεία χρεώνονται και αυτή απολαμβάνει τα οφέλη της καλής φήμης των αθλητών της .
Για να έχεις όμως επιτυχίες πρέπει να έχεις την οικονομική άνεση να αφιερώνεσαι στο άθλημά σου, ολοκληρωτικά). Κάποιοι άλλοι μιλήσανε για εποχές και μεγάλες περιόδους που έφυγαν από το αθλητισμό. Εξηγούσαν και το γιατί επέστρεψαν και συνέχισαν με περισσότερη δύναμη. Θυμάμαι ιδιαιτέρως την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη μιαν αθλήτρια του βάδην που γύρισε στον πρωταθλητισμό μετά από 7 χρόνων απουσία. Τώρα σε μεγαλύτερη ηλικία, έχοντας αποκτήσει και παιδί, εργαζόμενη σε μια απαιτητική εργασία τα καταφέρνει να ανταγωνίζεται νεαρώτερες συναθλήτριές της, μέλη ομάδων μεγάλων αθλητικών δυνάμεων. Όλοι τόνισαν και την δύναμη που τους δίνει το γεγονός ότι οι δικοί τους άνθρωποί τούς υποστηρίζουν ανεπιφύλακτα και πόσο αυτό τους δίνει την δυνατότητα να κυνηγούν το όνειρό τους.
Τους άκουγα όλους αυτούς τους νέους ανθρώπους να μιλάνε. Για την αγάπη τους για το άθλημα που έχουν επιλέξει. Για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν και που τις πιο πολλές φορές έχει να κάνει με την έλλειψη οργάνωσης αλλά και διάθεσης της πολιτείας να τους βοηθήσει. Δεν ξεχνώ τον άλλο Χανιώτη αθλητή τον Χρήστο Φραντζεσκάκη που περιέγραφε πώς με πρωτοβουλία του ίδιου, του προπονητή του και των φίλων τους κατάφεραν να φτιάξουν μόνοι τους ένα στίβο λίγο καλύτερο από την αλάνα που μέχρι τότε αγωνιζόταν και αυτός αλλά και ο συναθλητής του Μιχάλης Αναστασάκης.
Άκουγα την αθλήτρια Φένια Τζέλη να μιλάει για την αδελφή της, που αγωνιζόταν και αυτή στο ίδιο αγώνισμα και που ουσιαστικά έκανε πίσω και της επέτρεψε να προηγηθεί και να μπει στην Εθνική ομάδα. Ένας άλλος κολυμβητής μίλησε για την καραντίνα όπου για να προπονηθεί αγόρασε μια πλαστική πισίνα, δέθηκε με ένα σχοινί και έτσι κολυμπούσε μέσα στην πισίνα των 4 μέτρων. Συνεχώς στο ίδιο σημείο. Σημασία όμως είχε πως η άσκηση γινότανε.
Μιλούσαν όλοι πολύ απλά για τις δυσκολίες, για τα εμπόδια, για τις πατέντες που έπρεπε να επινοήσουν για να ξεπεραστούν ελλείψεις και προβλήματα. Για τις υπερβάσεις που αναγκάζονται να κάνουν και να καταλήγουν πάντα με την ίδια επωδό. Στην αγάπη τους για το άθλημα που έχουν επιλέξει και για την ευθύνη που έχουν έναντι της χώρας και των συμπολιτών τους. ‘Έλεγαν πόσα πράγματα έχουν στερηθεί για να μπορούν να κάνουν αυτό που θέλουν. Ξέγνοιαστη προσωπική ζωή, φίλους, οικογένεια. Και τι διδάχτηκαν μέσα από τον πρωταθλητισμό. Όλοι μιλούσαν για το πόσο καλύτεροι και πιο πειθαρχημένοι άνθρωποι έγιναν μέσα από αυτόν.
Δεν ξεχνώ και τον Νίκο Μαυρομάτη που είπε πως στο Τόκιο ο στόχος του είναι να κερδίσει και να ξεπεράσει τον εαυτό του.
Οι Ολυμπιακοί αγώνες τώρα έχουν ήδη ξεκινήσει, καταγράφοντας πρωτιές περίεργες. Είναι του 2020 αλλά γίνονται το 2021. Είναι και οι πρώτοι αγώνες που διεξάγονται χωρίς κοινό. Ο σημαιοφόρος της ομάδας δεν είναι πλέον ένας αλλά δύο. Γυναίκα και άνδρας μαζί (αν και έμαθα ότι κάποιες χώρες την παραβίασαν αυτήν την οδηγία).
Είδα λίγα λεπτά από την τελετή έναρξης. Τις ομάδες να μπαίνουν μέσα στο Ολυμπιακό στάδιο στο Τόκιο, τους αθλητές να χαιρετούν, αλλά τα καθίσματα να είναι άδεια. Οι θεατές, οι επευφημίες, ο ενθουσιασμός, η ενέργεια του πλήθους να λείπουν. Όμως παρ όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες που έφερε ο κορωνογιός οι αγώνες διεξάγονται. Οι αθλητές είναι εκεί και προσπαθούν για το καλύτερο. Το αν θα πετύχουν πρωτιές ή μετάλλια, για μένα τουλάχιστον είναι αμελητέο. Εννοείται, ότι θα τα καλωσορίσω όταν και εάν έρθουν. Θα χαρώ όμως και θα ενθουσιαστώ με την κάθε συμμετοχή που φέρει τα Ελληνικά χρώματα. Θα καμαρώσω αυτούς τους ωραίους νέους που είναι εντέλει ένα κομμάτι της δικής μας κοινωνίας. Αυτής για την οποία συνήθως μόνο κακά έχουμε να πούμε. Μας δείχνουν όμως όλοι αυτοί και ένα άλλο της πρόσωπο. Πιο ουσιαστικό, πιο όμορφο, πιο υπεύθυνο.
Αισθάνομαι πως τους πρέπει τεράστιος σεβασμός για όλα αυτά που έχουν προσπαθήσει. Για τα πρωινά ξυπνήματα, για τις πολύωρες προπονήσεις, την σωματική καταπόνηση, για την απώλεια φίλων και ξέγνοιαστης προσωπικής ζωής. Για τις στερήσεις και την πειθαρχεία που έχουν επιβάλει στην ζωή τους. Και όχι δεν το κάνουν μόνο για τον εαυτό τους. Έχουν συναίσθηση ότι στους ώμους τους κουβαλούν όλη την Ελλάδα και όλους εμάς. Ξέρουν πως την όποια επιτυχία τους την μοιράζονται μαζί μας.
Να είναι πάντα καλά..
