Πρώτα άκουσα την είδηση. «Οι Παραολυμπιακοί αγώνες αρχίζουν στο Τόκιο, έλεγε η εκφωνήτρια του ραδιοφώνου και θα διεξαχθούν κι αυτοί, χωρίς θεατές. Μόνο μαθητές σχολείων από τις κοντινές περιοχές έχουν το δικαίωμα να τους παρακολουθήσουν. Γιατί, συνέχισε η ομιλήτρια, οι αγώνες αυτοί θεωρούνται μεγάλο μάθημα ζωής που τα παιδιά πρέπει να το βιώσουν από κοντά». Αργότερα διάβασα τη δήλωση ενός αξιωματούχου της Ιαπωνίας: «Είμαστε απολύτως πρόθυμοι να μάθουμε τις αξίες των Παραολυμπιακών Αγώνων σε αυτές τις γενιές που θα διατηρήσουν την κοινωνία μας στο μέλλον. Είμαστε παθιασμένοι με την υλοποίηση μιας κοινωνίας, χωρίς αποκλεισμούς στο μέλλον», διακήρυττε.
Μπράβο στους Ιάπωνες, αναλογίστηκα. Να ένας κόσμος που σκέφτεται την οικοδόμηση μελλοντικών γενεών και θέλει να εμφυσήσει στα παιδιά του, αρχές και αξίες. Να το μάθουν, να το δουν, να το βιώσουν ότι όλοι οι άνθρωποι παρά την όποια διαφορετικότητά μας έχουμε τα ίδια δικαιώματα. Επίσης ότι, παρά τις δυσκολίες που μπορεί να τύχουν στον δρόμο του κάθε ενός μας, η ζωή δεν σταματά. Και ότι άσχετα με την σωματική ή την πνευματική σου κατάσταση, μπορείς να έχεις όνειρα, όσο μεγάλα τα ορίσεις εσύ. Να τα κυνηγάς και να τα πετυχαίνεις. Ακόμα κι αν αυτό φαίνεται ακατόρθωτο.
Τις επόμενες μέρες οι Παραολυμπιακοί ξεκίνησαν. Πού είναι όμως η λάμψη, η γκλαμουριά και η σημασία που έδωσαν όλα τα μέσα στους πρώτους Ολυμπιακούς, αυτούς των αρτιμελών αθλητών; Τους Παραολυμπιακούς τους μεταδίδει μόνο το κρατικό κανάλι. Με το που άρχισαν όμως να έρχονται μετάλλια και διακρίσεις σαν να τους θυμήθηκαν και τα υπόλοιπα.
Με λίγα ξερά λόγια και κάποια φωτογραφία ή ένα ολιγόλεπτο βίντεο. Πού οι μεγάλες συνεντεύξεις! Πού η τηλεοπτική αποθέωση! Δεν παραγνωρίζω την αξία όλων. Όλοι όσοι συμμετέχουν σε αγώνες ξέρουν καλά τις προσπάθειες, τις δυσκολίες, τις θυσίες. Όμως θαρρώ πως τούτοι δω οι αθλητές των Παραολυμπιακών έχουν να δώσουν κάτι παραπάνω.
Γιατί έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν αυτό που οι περισσότεροι θεωρούν ατυχία και μειονέκτημα. Το κάνουν να μοιάζει ασήμαντο και αμελητέο. Και δίνουν μεγάλα μαθήματα ζωής.
Βλέπω εικόνες από τους αγώνες. Κορμιά χτυπημένα από αρρώστιες, από ατυχήματα. Κάποια χωρίς μέλη. Κάποια άλλα σε καροτσάκι. Κάποιοι αθλητές που έχουν προβλήματα όρασης αγωνίζονται με συνοδό. Σκέφτομαι τους ήρωες αυτούς. Στη συνηθισμένη μας ζωή οι περισσότεροι ντρεπόμαστε να δείξουμε τα μειονεκτήματά μας. Πόσες φορές δεν προσπαθήσαμε να κρύψουμε κάποια παραπανίσια κιλά, κάποια ενοχλητικά σημάδια. Θυμάμαι ανθρώπους να θρηνούν για ένα σπυράκι ακμής ή για ένα σπασμένο νύχι που έκανε το κατά τα άλλα τέλειο σώμα τους, να ξεφεύγει από το μέτρο του αψεγάδιαστου που επιβάλλει η ανόητη, σημερινή καθημερινότητα μας. Πόσες φορές δεν γκρινιάξαμε για τις ατέλειες, πραγματικές ή φανταστικές, που νομίζουμε ότι κουβαλάμε. Κι αυτοί οι υπέρ-άνθρωποι έχουν καταφέρει να βγαίνουν ενώπιόν μας, να εκθέτουν ατάραχοι τον λαβωμένο τους εαυτό στο παγκόσμιο κοινό και μετά να προχωρούν πέρα από αυτό.
Διαβάζω για έναν αθλητή από την Αίγυπτο που παίζει πιγκ πογκ με τη ρακέτα στο στόμα, γιατί δεν έχει χέρια. «Θέλω να πω σε όλους πως τίποτα δεν είναι αδύνατον και πως όλοι μπορούν να κάνουν αυτό που αγαπούν, κόντρα σε όλες τις αντιξοότητες. Η αναπηρία δεν είναι στα χέρια ή στα πόδια, αλλά το να αποδέχεσαι ότι δεν μπορείς να κάνεις αυτό που σου αρέσει» τονίζει, δίνοντας ένα μάθημα ζωής.
Εχω ακούσει κατ’ επανάληψη τον δικό μας Χανιώτη Παραολυμπιονίκη, Αντώνη Τσαπατάκη να λέει πως είναι ευγνώμων, γιατί το ατύχημα που τον καθήλωσε στο αμαξίδιο τον έκανε καλύτερο άνθρωπο. Ότι κανείς δεν μπορεί να τον αποτρέψει από το να κυνηγήσει τα όνειρά του. Γιατί ακόμα κι αν το σώμα είναι εγκλωβισμένο, η ψυχή είναι ελεύθερη και παντοδύναμη.
Ο άλλος Παραολυμπιονίκης μας, ο Πάνος Τριανταφύλλου λέει το ίδιο: «Προσωπικά το θεωρώ (το ατύχημα) σαν θείο δώρο. Από εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή… είπα πως ό,τι και να γίνει, εγώ θα τα καταφέρω…».
Και ο ένας από τους σημαιοφόρους της Ελληνικής αποστολής ο πενηντάχρονος Θανάσης Κωνσταντινίδης δηλώνει: «Εάν το λέει η ψυχή σου, τότε ποτέ δεν είναι αργά».
Διαβάζω με προσοχή αυτά που είπαν τούτοι οι φωτεινοί άνθρωποι. Τους παρατηρώ κιόλας, στα βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Δεν είναι ψέματα, όσα λένε. Τα πιστεύουν. Τα υποστηρίζουν. Το βλέπουμε εμφανώς ότι όλα αυτά είναι η θεωρία ζωής τους. Εξάλλου δεν μένουν μόνο στα λόγια. Τα κάνουν συνεχώς έργα και πράξεις.
Σκέφτομαι πόσα μαθήματα μεγαλοσύνης, αξιοπρέπειας, θάρρους και δυναμισμού δίνουν σε όλους μας. Πόση θέληση, δύναμη ψυχής, μαζί με δυσκολίες και πόνο, κρύβουν όλα τούτα.
Διερωτώμαι όμως αν εμείς είμαστε διατεθειμένοι να ακούσουμε, να δούμε. Αν έχουμε ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά του σώματος και της καρδιάς μας, για να διδαχθούμε από τα μαθήματα που μας δίνουν με τη ζωή και την καθημερινότητά τους, συνεχώς.
