Τούτες τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη. μετά την αναγγελία του θανάτου του Θεοδωράκη, άκουσα και είδα, μετά μανίας θα έλεγα, θέματα στα μέσα που τον αφορούσαν.
Όχι, δεν ασχολήθηκα μετά του θανάτου και της κηδείας του. Στην αρχή ανέτρεξα σε παλιές συναυλίες και τραγούδια. Θυμήθηκα και ξαναέζησα μαζί με τα φιλμάκια του διαδικτύου, τα δικά μου χρόνια της νιότης. Γιατί ήμουν φοιτήτρια εκείνα τα ταραγμένα χρόνια της χούντας, του Πολυτεχνείου, της μεταπολίτευσης και όλοι αυτοί οι αγώνες συνοδεία μουσικής και ασμάτων μιλούσαν μέσα μου. Μετά αναζήτησα τον λόγο του δημιουργού και άρχισα να παρακολουθώ συνεντεύξεις του Μίκη κατά την διάρκεια όλων αυτών των τελευταίων πενήντα χρόνων, Τον είδα και τον άκουσα να απαντά σε δύσκολες ερωτήσεις, σε προσωπικές ερωτήσεις, σε πονετικές, τον είδα να μονολογεί και να συναρπάζει με τις ιστορίες της ζωής, των φίλων, των αγώνων και της δημιουργίας του. Τον άκουσα επανειλημμένως να επιστρέφει στις φράσεις:
-Εγώ ότι έκανα το έκανα για τον Ελληνικό λαό. Εμένα αυτός ήταν πάντοτε ο συνομιλητής μου και αυτόν θέλησα να ανεβάσω πιο ψηλά.
-Εμείς όταν μεγαλώναμε είχαμε πρότυπα τους ήρωες του 1821. Γι αυτούς μαθαίναμε και αυτούς θέλαμε να μιμηθούμε.
Μου κάνανε εντύπωση τούτες οι φράσεις. Συνέκρινα την εποχή του με την δική μας, όπου τους αγωνιστές του 21, μάλλον γραφικούς παππούδες τους μαθαίνουν τα παιδιά μας, και όχι ήρωες. Ακόμα και φέτος που τους ξαναθυμηθήκαμε λόγω της επετείου των 200 χρόνων, νομίζω ανόρεχτα τους φέραμε στο προσκήνιο. Δεν τους ακουμπήσαμε με πάθος έτσι ώστε να τους κάνουμε υπόδειγμα και φωτεινό παράδειγμα. Μόνο απέξω και επιδερμικά τους αγγίζουμε. Τους αξίζει όμως κάτι παραπάνω. Θα έπρεπε να μαθαίνωμε γι αυτούς ώστε να μπορέσουν να μας εμπνεύσουν και να γίνουν οι δικοί μας φωτεινοί οδηγοί. Για τα ιδανικά, που πίστευαν και πολέμησαν. Για το ήθος που αν και αγράμματοι, είχαν και υπερασπίστηκαν.
Για την επιμονή με την οποία αναζήτησαν την πραγμάτωση των πόθων τους. Σίγουρα δεν ήταν όλοι αγνοί πατριώτες. Σίγουρα, κάποιοι εξυπηρετούσαν συμφέροντα ξένα από τον αγώνα. Μα υπήρξαν πολλοί που θυσίασαν τα πάντα για την λευτεριά της πατρίδας. Που δεν εξαργύρωσαν τους αγώνες τους με μιστούς και θέσεις. Ένας τέτοιος ανιδιοτελής ήρωας υπήρξε ο ανιψιός του Κολοκοτρώνη, ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ο επονομαζόμενος και Νικηταράς. Πολεμιστής από τους λίγους του δώσανε το παρατσούκλι Τουρκοφάγος γιατί στα Δερβενάκια πολέμησε με τόσο πάθος που λένε πως έσπασε στην μάχη τρία σπαθιά. Στο τέλος του αγώνα το χέρι του είχε τόσο πρηστεί που το τέταρτο σπαθί είχε φρακάρει και δεν έβγαινε. Ποτέ δεν πήρε λάφυρα από τις μάχες, μόνο ένα σπαθί, μαρτυρείται, που και αυτό το έδωσε για την ενίσχυση του αγώνα. Με το τέλος της επανάστασης, δεν καταδέχτηκε να εξαργυρώσει τις υπηρεσίες του προς την πατρίδα με «οφίτσια», αν και ήταν πάμπτωχος. Φυλακίστηκε και βασανίστηκε παραπάνω από μία φορά. Επί Όθωνος του απενεμήθη μια τιμητική σύνταξη και επειδή ήταν πολύ μικρή του δόθηκε και η «τεράστια» χάρη να ζητιανεύει κάθε Παρασκευή (όχι κάθε μέρα) έξω από τον Ναό της Ευαγγελίστριας στον Πειραιά.
Τομάθανε αυτό στην Ρώσικη πρεσβεία και στείλανε κάποιον αξιωματούχο να τον συναντήσει.
Ο Νικηταράς καθισμένος κατάχαμα, μισοτυφλωμένος από το ζάχαρο, αντιλαμβάνεται τον ξένο και μαζεύει το απλωμένο χέρι.
-Τι κάνεις εδώ στρατηγέ; ρωτά ο Ρώσος.
-Απολαμβάνω την ελεύθερη πατρίδα μου, απαντά ο αγωνιστής.
-Μα εδώ κάτω;
-Ναι, εδώ κάτω. Η πατρίδα μού έχει δώσει σύνταξη και μ’ αυτήν περνώ καλά, αλλά έρχομαι και κάθομαι εδώ για να βλέπω πως περνά ο κοσμάκης.
Κι όταν ο ξένος φεύγοντας, άφησε διακριτικά να του πέσει ένα σακούλι με νομίσματα, ο αγωνιστής από τον ήχο το κατάλαβε και του φώναξε:
-Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρε το μην το βρει κανένας και το χάσεις!.
Μαθήματα ήθους και μεγαλοσύνης.
Δεν θα μπορούσε άραγε ένας τέτοιος άνθρωπος να σταθεί παράδειγμα και φωτεινός οδηγός των σημερινών νέων; Ή μήπως στην εποχή μας τέτοιοι ήρωες θεωρούνται ξεπερασμένοι και ντεμοντέ;
