Ετούτος ο Σεπτέμβρης με γύρισε πολλά χρόνια πίσω. Από την μια ο θάνατος του Μίκη και από την άλλη οι αφιερωματικές συναυλίες του που κατακλύζουν τα παντός είδους μέσα. Κι εγώ βρίσκομαι ξανά στα τελευταία χρόνια της χούντας και στην μεταπολίτευση, όταν φοιτήτρια ζούσα σαν όλους τους νέους της γενιάς μου τον παλμό, τον ενθουσιασμό και τις ελπίδες που έφερνε όλη τούτη η εποχή. Μέχρι να φτάσουμε όμως σ αυτά, είχαμε ζήσει τον καιρό της χούντας πολλά άλλα μαύρα περιστατικά . Παρακολουθήσεις, φακελώματα, φόβο, βασανιστήρια και φυλακίσεις . Κι ενώ όλα αυτά στριφογύριζαν στο μυαλό μου την περασμένη Κυριακή διάβασα αφιερώματα για άλλο ένα θύμα, όχι πολύ ακουστό, ήρωα του καιρού αυτού. Για τον φοιτητή Κώστα Γεωργάκη .
Γεννημένος στην Κέρκυρα το 1948 ο Κώστας, σπούδαζε γεωλογία στην Γένοβα της Ιταλίας, Το 1970 σε ανώνυμη συνέντευξή κάνει αποκαλύψεις για την χούντα. Φοβάται όμως, πως με κάποιον τρόπο θα γίνει γνωστή η ταυτότητά του. Τον ίδιο καιρό, το καθεστώς των συνταγματαρχών ασκεί πιέσεις στην οικογένειά του φοιτητή στην Κέρκυρα. Ο ίδιος δέχεται επίθεση από παρακρατικούς. Επί πλέον του δημιουργούν προβλήματα με την αναβολή στράτευσής του. Αποφασίζει λοιπόν να κάνει κάτι, ώστε να γίνει γνωστή διεθνώς η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Θέλει όμως να ενεργήσει με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορούν να τιμωρήσουν με αντίποινα, τους δικούς του στην Κέρκυρα,.
Έτσι ξημερώνοντας η 19η του Σεπτέμβρη του 1970 πήγε στην πλατεία Ματτεότι στην Γένοβα και μπροστά στο δικαστικό μέγαρο περιέλουσε τα ρούχα του με τρία μπουκάλια βενζίνη. Εκείνη την ώρα, στην πλατεία βρισκόταν μόνο οδοκαθαριστές που έσπευσαν να τον βοηθήσουν. Αυτός όμως τους απόδιωξε φωνάζοντας: «Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα . Κάτω η δικτατορία. Το έκανα για την Ελλάδα μου».
Ο πατέρας του στην Κέρκυρα παίρνει μήνυμα να μεταβεί στην Ιταλία γιατί ο γιός του έχει, τάχα, πέσει θύμα αυτοκινητιστικού ατυχήματος. Φτάνοντας στο Μπρίντεζι μαθαίνει την αλήθεια από έναν υπάλληλο και την επόμενη μέρα καλείται να αναγνωρίσει το απανθρακωμένο σώμα. Η σορός του Γεωργάκη μεταφέρεται από φίλους και συμφοιτητές σε μια παλαϊκή και συγκλονιστική πορεία στο νεκροταφείο της πόλης όπου όμως παραμένει άταφη. Η χούντα προκειμένου να αποφύγει την δημοσιότητα απαγορεύει την άμεση μεταφορά της στην Ελλάδα. Την επιτρέπει μετά τέσσερεις μήνες, με τον όρο να ταφεί μυστικά και χωρίς άλλο κόσμο, πέραν της στενής του οικογένειας.
Στο γράμμα που άφησε ο φοιτητής στον πατέρα του γράφει: «Συγχώρησε μου αυτήν την πράξη, χωρίς να κλάψεις. Ο γιός σου δεν είναι ένας ήρωας είναι ένας άνθρωπος όπως οι άλλοι, ίσως με λίγο φόβο παραπάνω ………Εγώ δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά παρά να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν ένα ελεύθερο άτομο…. Ζήτω η δημοκρατία. Κάτω οι τύραννοι. Η γη μας που γέννησε την δημοκρατία θα εκμηδενίσει την τυραννία».
Η πράξη αυτή έκανε τότε, πολύ μεγάλη αίσθηση διεθνώς. Εδώ, αποσιωπήθηκε αρχικά, αλλά με την αποκατάσταση της δημοκρατίας, αναγνωρίστηκε και ο Κώστας Γεωργάκης κατά κάποιον τρόπο αποκαταστάθηκε. Σήμερα είναι μια πράξη που την γνωρίζουν πολλοί άνθρωποι στην Κέρκυρα. Την γνωρίζουν επίσης και οι μελετητές των γεγονότων της εποχής εκείνης. Ευρέως όμως είναι ελάχιστα γνωστή μια και προβάλλεται πολύ λίγο. Λέγεται μάλιστα πως το τραγούδι του Σαββόπουλου «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη» στην πραγματικότητα είναι γραμμένο για τον Κωνσταντίνο Γεωργάκη . Ο στιχουργός εξ αιτίας της λογοκρισίας της εποχής, δεν μπορούσε να τον ονοματίσει κατ ευθείαν. Επισημαίνεται δε το γεγονός ότι τα αρχικά και των δύο ηρώων είναι τα ίδια ανεστραμμένα. Γ.Κ και Κ.Γ.
Σκέπτομαι τους ανθρώπους σαν τον Γεωργάκη που, πολύ βολικά, η κατευθυνόμενη συλλογική μνήμη βάζει στο περιθώριο. Αναλογίζομαι την πράξη του. Εκούσιος θάνατος για τα ιδανικά και ιδεώδη που πρέσβευε. Τόσο σκληρός και οδυνηρός προκειμένου να έχει τον μεγαλύτερο δυνατό αντίκτυπο. Και για να μην έχει συνέπειες η οικογένειά του.
Εμένα βέβαια, με συγκλονίζει η κουβέντα του φοιτητή. «Δεν είμαι ήρωας», γράφει. Μα αν δεν είναι ήρωας ο άνθρωπος που μάχεται έως θανάτου για τις αρχές και τις αξίες του, τότε ποιός άλλος μπορεί να είναι;
