Σκέψεις… από μιαν εθελόντρια

Φέτος γιορτάζoμε τα 200 χρόνια της Ελληνικής Παλιγγενεσίας.
Εμείς οι πολίτες αυτής της χώρας με την ευκαιρία των εορτασμών, φέρνομε ξανά στο μυαλό μας, παλιές γνώσεις των σχολικών μας βιβλίων και χρόνων. Μαθαίνομε όμως και νέα πράγματα. Βλέπετε με τις τόσες αναφορές και τις τόσες αντιπαραθέσεις των διαφόρων, ειδικών και μη, που διεκδικούν την αλήθεια ή έστω ένα μέρος της αλήθειας, δεν γίνεται, όλο και κάτι θα μας εντυπωθεί στο τέλος, Καί ο Σεπτέμβρης είναι συνδεδεμένος με διάφορα περιστατικά του μεγάλου αγώνα. Τα μέσα γράφουν με πηχιαίους τίτλους για την τελευταία μάχη της Ελληνικής Επανάστασης. Την μάχη της Πέτρας.
Οι περισσότεροι νομίζουμε ότι οι μάχες της εξέγερσης τελειώνουν με την ναυμαχία του Ναυαρίνου τον Οκτώβριο του 1827. Ο αγώνας συνεχίστηκε όμως, για άλλα δυό χρόνια. Με τα υπολείμματα του στρατού του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, με τον Τούρκικό στόλο και τους πειρατές στην θάλασσα αλλά και στην Κρήτη που μέχρι το τέλος του 1828 είχε ελευθερωθεί ολόκληρη, (άσχετα αν δεν κατάφερε στο τέλος να περιληφθεί μέσα στα όρια του καινούργιου κράτους).
Το 1829, παρά τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο ο Ελληνικός στρατός, ο πρώτος τακτικά οργανωμένος σύμφωνα με τις μεταρρυθμίσεις και τις προτεραιότητες του Καποδίστρια, καταφέρνει να ανασυνταχθεί και να οχυρωθεί με αρχηγό τον Δημήτριο Υψηλάντη στην Πέτρα. Μια στενή δίοδο που είχε σχηματιστεί από το βουνό Ελικώνας και την όχθη της λίμνης Κωπαϊδας (που δεν είχε αποξηρανθεί ακόμα) μεταξύ της Θήβας και της Λιβαδειάς. Εκεί θα καταφέρει να εγκλωβίσει τα τούρκικα στρατεύματα που οδηγούνταν προς βορράν. Οι διαταγές των Τούρκων ήταν να σπεύσουν προς την Αδριανούπολη και να ενισχύσουν τον εκεί ευρισκόμενο στρατό που αντιμετώπιζε δυσκολίες λόγω του Ρωσσοτουρκικού πολέμου. Γι αυτό μετά την ήττα τους και φοβούμενοι μήπως εγκλωβιστούν στην Βοιωτία, οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να έλθουν σε διαπραγματεύσεις με τους νικητές και να υπογράψουν την πρώτη, σε όλη την διάρκεια του αγώνα, συνθηκολόγηση. Ο Δημήτριος Υψηλάντης απαιτεί και πετυχαίνει, εκκένωση όλων των τουρκικών θέσεων νότια από την Λιβαδειά, εκτός της Ακρόπολης των Αθηνών και του φρουρίου Καράμπαμπα απέναντι από την Χαλκίδα.. Σε αντάλλαγμα εξασφαλίζει στους ηττημένους την ασφαλή αποχώρηση τους, μάλιστα με ελληνική ένοπλη συνοδεία. Στην υπόθεση αυτή ο Υψηλάντης ανέδειξε ικανότητες που μέχρι τότε ήταν αφανείς αφού κατάφερε να συνδιαλλαγεί με τους αντιπάλους και να επιβάλλει τους δικούς του όρους
Τεράστια είναι η σημασία της μάχης αυτής για τα Ελληνικά πράγματα.
Γιατί το ηθικό των εμπολέμων Ελλήνων ανέβηκε στα ύψη, εν αντιθέσει με αυτό των Τούρκων που καταβαραθρώθηκε.
Γιατί για πρώτη φορά στα εννέα χρόνια της Επανάστασης μια επίλεκτη τουρκική στρατιά συνθηκολογεί γραπτώς πάνω στο πεδίο της μάχης.
Γιατί οι Μεγάλες Δυνάμεις υποστήριζαν ότι το καινούργιο κράτος που ήθελαν να δημιουργήσουν έπρεπε να έχει περιοχές ελευθερωμένες από ίδιες δυνάμεις. Με την νίκη στην Πέτρα αποκαθίσταται η Ελληνική κυριαρχία σε όλη την ανατολική Στερεά Ελλάδα (εκτός Αθηνών, Εύβοιας και Λαμίας) κι έτσι ο Καποδίστριας έχει ένα επιπλέον ισχυρότατο στρατιωτικό χαρτί, στις σκληρές του διαπραγματεύσεις για το μέγεθος του νέου κράτους και τα κοινά του σύνορα με την Τουρκία.
Τον ίδιο καιρό ο σουλτάνος που μέχρι τότε απέρριπτε υπεροπτικά «την φιλικήν μεσιτείαν των ξένων Αυλών και δεν δεχόταν μηδέ και την υποτελήν αυτονομίαν των εν Πελοποννήσω Ελλήνων», αναγκάστηκε εξ αιτίας της ήττας του στον ρωσοτουρκικό πόλεμο να δεχθεί να δηλώσει με την συνθήκη της Αδριανουπόλεως «ότι ορμώμενος υπό αισθημάτων καλοκαγαθίας συγκατατίθεται εις την συνθήκην του Λονδίνου και δέχεται τας προτάσεις των πρεσβευτών αλλά υπό όρους». Δέχεται δηλ. την ανεξαρτησία της Ελλάδας και το πρωτόκολλο που καθόριζε τα σύνορα της καινούργιας χώρας στην γραμμή Αμβρακικού-Παγασητικού.
Κοιτάξτε και μια σύμπτωση: Η Επανάσταση άρχισε και τέλειωσε με έναν Υψηλάντη. Γιατί ήταν ο Αλέξανδρος που την ξεκίνησε στην Μολδοβλαχία, τον Φεβρουάριο του 1821 και ήταν ο αδελφός του ο Δημήτριος Υψηλάντης που έδωσε την τελευταία της μάχη στην Πέτρα της Βοιωτίας τον Σεπτέμβρη του 1829.