«Τα θεµέλια µου στα βουνά
και τα βουνά σηκώνουν
οι λαοί στον ώµο τους
και πάνω τους η µνήµη καίει.
Άκαυτη βάτος…»
(Οδ. Ελύτης)
Ούτε τα βουνά δεν γλίτωσαν από τους επίδοξους νονούς των παγκόσµιων ηµερών και σήµερα γιορτάζουν! Και τούτο γιατί η 11η ∆εκεµβρίου καθιερώθηκε το 2003 από τα Ηνωµένα Έθνη ως διεθνής ηµέρα βουνού, µε στόχο να αναδείξει το ζωτικό ρόλο των ορεινών οικοσυστηµάτων στην ζωή των ανθρώπων και να υπενθυµίσει στην παγκόσµια κοινότητα την ανάγκη διατήρησης και προστασίας τους.
Ανάµεσα σε αυτά τα ορεινά οικοσυστήµατα, τα βουνά της πατρίδας µας, τα οποία συνδέονται άρρηκτα µε την ιστορία της, την ύπαρξη της, τη ζωή της, τις παραδόσεις της και τον ελληνικό πολιτισµό. Τα ηρωικά βουνά των αγώνων και της αντίστασης, τα κρησφύγετα της λευτεριάς!
Τα βουνά, ως µεγαλειώδες φυσικό τοπίο, νοσταλγικής θέασης του σύµπαντος της ελληνικής φύσης και ως αλληγορικός χώρος υψηλής ατοµικής και συλλογικής στοχοθεσίας.
«…Παρακαλώ σε, σταυραϊτέ, για χαµηλώσου ολίγο
Και δώσ’ µου τες φτερούγες σου, και πάρε µε µαζί σου,
Πάρε µε απάνου στα βουνά, τι θα µε φάει ο κάµπος»( Κ. Κρυστάλλης)
Τα βουνά που εκπέµπουν απλόχερα, φως, ήχους, εικόνες, χρώµατα, ανεµελιά, για τους οδοιπόρους της ζωής. Τα όµορφα βουνά της πατρίδας µας, εκεί που αποτυπώνεται ολάκερη η ζωή µε µια απλότητα που διδάσκει και νουθετεί.
Όπως συνέβη µε τους µικρούς ταξιδιώτες, στο αξεπέραστο για τα ελληνικά παιδαγωγικά χρονικά, λογοτεχνικό πόνηµα του Ζαχαρία Παπαντωνίου: «Τα ψηλά βουνά».
Μια οµάδα 25 παιδιών, που τελείωσαν µόλις την τελευταία τάξη του Ελληνικού σχολείου, µέσα από τις οµορφιές της φύσης των βουνών της Ευρυτανίας και τις ιστορίες των ανθρώπων που συναντούν, φτιάχνουν µια κοινότητα που εξυµνεί το οµαδικό πνεύµα, την αλληλεγγύη, τον αλληλοσεβασµό και µαθαίνουν να ξεπερνούν τις δυσκολίες αναλαµβάνοντας τις ευθύνες τους.
«…Σαν έφτασαν σε µια ράχη, τους καλωσόρισε ο κρύος αέρας. Αυτός ο αέρας είχε περάσει από κάθε κορφή και κάθε λαγκαδιά. Τον πήραν µε βαθιά αναπνοή. Πουλάκια µε άσπρη τραχηλιά κουνούσαν την ουρά τους στους θάµνους κι ύστερα έφευγαν µε γοργό λαρυγγισµό. Ένα κατσίκι κατάµαυρο έστεκε στην κόψη του βράχου. Οι βράχοι σχηµάτιζαν σχήµατα σα θεόρατα σπίτια που δεν ξέρεις ποιος τα κατοικεί. Οι γκρεµοί ήταν φυτεµένοι µε πουρνάρια και κουµαριές. Αλλού κατέβαιναν γυµνοί και απότοµα σα να τους είχες κόψει µε σπαθί. Ο βράχος απάνω στο βράχο, ο λόφος απάνω στο λόφο σχηµάτιζαν το βουνό. Πελώρια ήταν όλα. Και σ’ αυτό το ύψος ανέβαινε µε στροφές, όλο ανέβαινε ο δρόµος. Ευτυχισµένοι σε τούτο το θέαµα οι µικροί ταξιδιώτες κοίταξαν προς τις κορφές. Ένας τους φώναξε: ‘‘Γεια σας, ψηλά βουνά’’». (απόσπασµα από τα «Ψηλά βουνά» του Ζαχαρία Παπαντωνίου)
Ένας χαιρετισµός από καρδιάς από έφηβους µιας άλλης εποχής! Ένας χαιρετισµός και από όλους εµάς προς αυτά τα πολύτιµα βουνά της πατρίδας µας που τελευταία δέχονται επίθεση από µεγάλες ενεργειακές εταιρίες στο όνοµα της πράσινης ανάπτυξης. Με κερδοφόρες για τους ολίγους εγκληµατικές παρεµβάσεις που υποβαθµίζουν το τοπίο, βλάπτουν την βιοποικιλότητα, οδηγούν στην καταστροφή πολύτιµους οικότοπους.
Ένας αγωνιστικός χαιρετισµός µε τη σκέψη σήµερα πρωτίστως στα βουνά και τα αγαπηµένα χωριά της ρίζας του ηµιορεινού όγκου των Χανίων και του Αποκόρωνα που απειλούνται πολυποίκιλα από τις σχεδιαζόµενες από τον Α∆ΜΗΕ εγκαταστάσεις δικτύων υψηλής τάσης και την τοποθέτηση πυλώνων µεταφοράς ηλεκτρικού ρεύµατος και ανεµογεννητριών. Τι κρίµα!
