Σκέψεις για το Συνέδριο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Π.Σ.

Κύριε διευθυντά,

πριν συμπληρωθούν 3 χρόνια διακυβέρνησης από τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη η χώρα δεν έχει σταματήσει να μετρά πληγές, με τους πολίτες να βρίσκονται και πάλι αντιμέτωποι με μια πολυεπίπεδη κρίση, όπως και κατά την περίοδο των μνημονίων. Αυτή δεν αφορά πλέον μόνο τους πυρόπληκτους της Β. Εύβοιας που αφέθηκε να καταστραφεί ολοσχερώς, ούτε τους αποκλεισμένους στα χιόνια στις απομακρυσμένες περιοχές της Μεσογείων, της Κατεχάκη και της Αττικής Οδού. Σήμερα, ολόκληρη η κοινωνία έχει αντιληφθεί πια ότι η κυβέρνηση δεν είναι απλά ανίκανη να αντιμετωπίσει κρίσιμες καταστάσεις, αλλά και ότι έχει διαφορετική από τους πολίτες εικόνα της καθημερινότητας και των αναγκών τους, που απορρέει από τις νεοφιλελεύθερες εμμονές της.

Αδιαφόρησε για την ενίσχυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας και θεώρησε την οικονομία σπουδαιότερη από την ανθρώπινη ζωή, οδηγώντας τη χώρα στις πρώτες θέσεις θανάτων από κορωνοϊό αναλογικά με τον πληθυσμό. Εκτίμησε την ακρίβεια που μας έπληττε αρκετό καιρό πριν το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία ως ασήμαντο αναγκαίο κακό μπροστά στον στόχο της εύρυθμης λειτουργίας της αγοράς. Τον ίδιο σκοπό, άλλωστε, εξυπηρετούσε η διαδοχική ψήφιση νόμων για τις εργασιακές σχέσεις και τα δικαιώματα, τις συντάξεις, τους μισθούς, την ενέργεια (ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ) κ.ά. Ο πρωθυπουργός έκρινε ότι οι πολίτες θα αντεπεξέρχονταν με πενιχρές αυξήσεις μισθών σε δόσεις, ή με μέτρα όπως τα 13 ευρώ τον μήνα για βενζίνη, που προκαλούν δυσαρέσκεια και οργή.

Σκόπιμα η κυβέρνηση διεύρυνε τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, θεωρώντας ότι κάνοντας τους πλούσιους πλουσιότερους θα φέρει ανάπτυξη. Μειωμένοι μισθοί και συντάξεις, περικοπή δαπανών για υγεία, παιδεία και πρόνοια, αλλεπάλληλες ιδιωτικοποιήσεις, αλλά και μείωση φόρων στους έχοντες, υποτίθεται πως θα ενίσχυαν την (κρατικοδίαιτη) επιχειρηματικότητα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για επενδύσεις μηδενικού ρίσκου για τους φίλους και εκλεκτούς, αφού τις ζημιές πληρώνουν πάντα μόνο οι φορολογούμενοι, με τη σκέψη ότι περιορισμένες παροχές στον τέταρτο χρόνο της θητείας της, θα ήταν αρκετές για να εξαγοράσει ουσιαστικά την ψήφο μας.

Φαίνεται, ότι και μερίδα των πολιτών συμμεριζόταν τα κυβερνητικά σχέδια. Κάποιοι ήλπιζαν ότι η επιστροφή στην κανονικότητα σήμαινε ανάπτυξη, δουλειές, παροχές, ίσως και με λίγη βοήθεια από κάποιο μέσο. Άλλωστε και παλιότερα, «μαζί τα τρώγαμε». Αυτήν την ψευδαίσθηση, την εικόνα της ευδαιμονίας που θα ερχόταν, καλλιεργούσαν και τα κανάλια, που για πρώτη φορά διαγωνίζονταν μεταξύ τους σε προβολή της κυβερνητικής πολιτικής… με το αζημίωτο.

Σε αυτήν τη συγκυρία ο πολιτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ μετριόταν πάντα ελλιπής. Δεν έφταιγε μόνο η εχθρότητα των καναλιών, η πανδημία που εμπόδιζε την οργάνωση εκδηλώσεων με απήχηση, η καχυποψία μερίδας των πολιτών μετά την ψήφιση του τελευταίου μνημονίου και ας είχε ακολουθήσει η στήριξη των ασθενέστερων σχεδόν εξαθλιωμένων πολιτών, η έξοδος από τα μνημόνια, η δημιουργία του σωτήριου “μαξιλαριού” των 37 δισ. και η εξίσου σωτήρια στήριξη του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Έφταιγε μάλλον ο θολός, στείρος λόγος του ΣΥΡΙΖΑ, που περιοριζόταν στην καταγγελία σκανδάλων κι επιχειρούσε να μη δυσαρεστήσει κανέναν. Ταυτόχρονα, όμως, δεν ενέπνεε, δεν έδινε όραμα και προοπτική στην κοινωνία, δεν τόλμαγε να προβάλει θέσεις και αντιλήψεις.

Αυτό το όραμα της δημιουργίας ενός σύγχρονου κράτους δικαίου, με μια διακυβέρνηση με ηθική και αξιακή επάρκεια και με τη βούληση να διορθώσει τα κακώς κείμενα δεκαετιών και να διαμορφώσει μια δίκαιη, παραγωγική και αλληλέγγυα κοινωνία, φιλοδοξεί να αναδείξει πια ο ΣΥΡΙΖΑ, ξεκινώντας από το Συνέδριό του. Ένα Συνέδριο ενότητας, γόνιμης ιδεολογικής αντιπαράθεσης και σύνθεσης, διαλόγου και συνεννόησης, με επιδίωξη τη δημιουργία ενός συμπαγούς κόμματος βασισμένου στη δημοκρατική λειτουργία, ιδέες και αρχές.

Ενός κόμματος που θα έρθει αύριο κιόλας με συγκροτημένες κυβερνητικές προτάσεις και απαντήσεις στις αγωνίες των πολιτών (ιδιαίτερα της νεολαίας) και των παραγωγικών ομάδων, καλώντας την κοινωνία και τις πολιτικές δυνάμεις σε σύμπραξη και συμπαράταξη με στόχους:

α) να ξεπεραστούν ακόμα μια φορά τα προβλήματα και οι δυσκολίες στην οικονομία, με συνετή πολιτική αυξήσεων μισθών και συντάξεων, στήριξης της εργασίας, της αγροτικής παραγωγής και της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας που οδηγείται και πάλι στα λουκέτα όχι εξαιτίας των μνημονίων αλλά λόγω της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης που αφήνει την ακρίβεια να γιγαντώνεται και τα κόστη (ιδίως στην ιδιωτικοποιημένη, πια, ενέργεια) να αυξάνονται,

β) να οργανωθούν αποτελεσματικά και να εκσυγχρονιστούν η δημόσια διοίκηση, η υγεία, η παιδεία και η κοινωνική πολιτική,

γ) να δημιουργηθούν μηχανισμοί αξιοκρατικής αξιοποίησης του έμψυχου δυναμικού και ιδίως των νέων,

δ) να συγκροτηθεί ένα κράτος σύγχρονο και αποτελεσματικό, βασισμένο στη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία, που τόσο έχει ανάγκη η κοινωνία για να φτάσει στην ευημερία και την ομόνοια.
Ας είμαστε όλες και όλοι συνεπείς, έτοιμοι για αυτήν την πρό(σ)κληση.

Φώτης Καζάσης
Πέτρος Λυμπεράκης
Ναπολέων Ξιφαράς
Μανόλης Σαλεβουράκης
Γιάννης Χίνος