Το προηγούμενο σαββατοκύριακο ενημερωθήκαμε για τα ιδιαίτερα αυξημένα κρούσματα Covid-19 στη χώρα μας και για την απόφαση της κυβέρνησης να αναστείλει σχεδόν όλες τις δραστηριότητες αθλητισμού της χώρας. Μία απόφαση που έρχεται σε αντιδιαστολή με όσα μας ενημέρωνε λίγο καιρό νωρίτερα.
Βέβαια, διοργανώσεις όπως η Super League και η Basket league συνεχίζουν κανονικά τις δραστηριότητες τους μιας και έχουν την δυνατότητα να διενεργούν τεστ Covid-19 στους αθλητές όποτε αυτό είναι αναγκαίο. Με την εξέλιξη αυτή αυτόματα ξεδιπλώνεται μπροστά μας ένα αβέβαιο εργασιακό σκηνικό, το οποίο δεν είναι πολύ άγνωστο στους προπονητές που ασχολούνται με τον ερασιτεχνικό ή τον παιδικό αθλητισμό.
Πιο συγκεκριμένα, ο κλάδος των απόφοιτων της Γυμναστικής Ακαδημίας χρόνια τώρα είναι άκρως ανασφαλής. Η εργασιακή αβεβαιότητα και ανασφάλεια, η απουσία ευκαιριών ουσιαστικής εξέλιξης και φυσικά η εξισορρόπηση του πτυχίου μας με σεμινάρια τρίμηνης ή εξάμηνης αθλητικής εκπαίδευσης συνθέτουν ένα αμήχανο εργασιακό περιβάλλον. Κόντρα στα παραπάνω, οι προπονητές και οι προπονήτριες βρίσκονταν καθημερινά στο γήπεδο, ήδη από τις αρχές του φετινού Σεπτέμβρη προσπαθώντας να σχεδιάσουν την νέα χρονιά με αισιοδοξία, με νέα υγειονομικά πρωτόκολλα, με νέα μεθοδολογία και με διαφορετική οργάνωση από ότι είχαν συνηθίσει. Όμως, αναρωτιέμαι πόσο μάταιο είναι να σχεδιάζεις προπονητικά προγράμματα ενός ή δύο μηνών μην γνωρίζοντας πότε είναι η τελευταία προπόνηση; Πόσο άγονο και άβολο να προπονείς χωρίς όραμα και στόχους, με τον φόβο πότε θα αναγκαστείς να περιοριστείς, πότε θα αναγκαστείς να σταματήσεις, ενώ ταυτόχρονα η διάθεση και ο ενθουσιασμός για διδασκαλία συνεχώς να αποδυναμώνονται.
Επιπρόσθετα, αξίζει να προσέξουμε με περισσότερη λεπτομέρεια και την ψυχολογία των ίδιων των παιδιών, των νέων αθλητών και των νέων αθλητριών, πως είναι δυνατόν να αντιληφθούν τα πνευματικά πλεονεκτήματα της άθλησης, το συναίσθημα ενός αγώνα, την οργάνωση για την επίτευξη ενός στόχου και όλα τα ιδανικά που διέπουν την επικοινωνία μεταξύ αθλητή και προπονητή. Για να αναπτυχθεί μια επαφή με το παιδί απαιτείται χρόνος και σκληρή προσπάθεια. Όταν ένα νέο παιδί λαμβάνει προπονητικά ερεθίσματα μερικών εβδομάδων τότε αυτό δεν είναι εφικτό. Είναι πολύ δύσκολο να συντηρηθεί η επαφή και η επικοινωνία με τα παιδία όταν τα συναντάς για ένα ή δύο μήνες και είναι σχεδόν αδύνατον να τους διατηρήσεις πνευματικά και σωματικά ενεργούς.
Τις τελευταίες μέρες φημολογείται επίσης ότι τα γήπεδα ίσως να διατηρηθούν κλειστά ακόμα και έως την άνοιξη, ίσως και αργότερα. Αναρωτιέμαι αν θα αναγκαστούμε να ζήσουμε χωρίς τα παιδιά για πολύ καιρό ακόμα, χωρίς την δημιουργικότητα και την ζωντάνια της προπονητικής διαδικασίας. Αναρωτιέμαι, πόσο ωμό είναι να εντείνεται ταυτόχρονα η ανασφάλεια για τον βιοπορισμό μας; Πως ένας προπονητής παραδομένος σε μια εργασιακή αβεβαιότητα είναι σε θέση να εμπνεύσει; Πως θα καταφέρει να επικοινωνήσει με το παιδί, την αθλήτρια ή τον ασκούμενο όντας σε μια οικονομική ή συναισθηματική εξάντληση.
Η προπονητική διαδικασία δεν είναι κάτι τόσο απλό, αντίθετα απαιτεί ενέργεια, σωματική και πνευματική ετοιμότητα, οργάνωση και συνεχή μελέτη. Στο χώρο των γηπέδων συντελείται μια αέναη προσπάθεια για μια ανθρωποκεντρική διαπαιδαγώγηση παιδιών και νέων αθλητών, η οποία δεν μπορεί να πραγματοποιείται για μικρά μόνο χρονικά διαστήματα με μεγάλες παύσεις και με εξασθενημένους προπονητές και προπονήτριες όπως προαναφέρθηκε.
Κλείνοντας, οι προβληματισμοί στο χώρο μας είναι πολλοί, η ανασφάλεια βασιλεύει μα δεν θα καταφέρει ποτέ να νικήσει την αγνότητα και τη καθαρότητα των συναισθημάτων μας, δεν θα καταφέρει ποτέ να νικήσει το πάθος για την προπόνηση. Η αισιοδοξία μιας προπονήτριας ή ενός προπονητή δεν χάνει εύκολα. Όμως, οι συνθήκες απαιτούν συλλογικές πρωτοβουλίες από την πολιτεία και όχι πυροτεχνήματα, πρωτοβουλίες συνυφασμένες με τα υγειονομικά πρωτόκολλα της εποχής αλλά και έτοιμες να θωρακίσουν την οικονομική εξαφάνιση των ανθρώπων που ασχολούνται με τον παιδικό και τον ερασιτεχνικό αθλητισμό.
