∆ιαβάζοντας το βιβλίο ‘’Το ξωτικό’’ η αλήθεια είναι πως ένιωσα χιλιάδες συναισθήµατα να µε κατακλύζουν και έκανα άπειρες σκέψεις που µε βοήθησαν να καταλάβω το µαρτύριο που περνούν τα ζώα σε καθηµερινή βάση. Αρχικά, συµπόνεσα τα καηµένα τα ζώα, προσπάθησα να µπω στη θέση τους και να καταλάβω πόσο κακό τους προκαλούµε εµείς οι άνθρωποι µε τις ενέργειές µας.
∆ηµιούργησα µε το µυαλό µου εικόνες από τη στάνη του Αντρίκου, τη θέα της φύσης που θαύµαζε κοιτώντας έξω από το παράθυρο της τάξης. Παράλληλα, έµαθα πολλές πληροφορίες για τα ζώα που δεν γνώριζα, όπως ότι τα δελφίνια δεν κοιµούνται αλλά ξεκουράζουν τα ηµισφαίρια του εγκεφάλου τους εναλλάξ, ή ότι τα ψάρια συντονίζονται µε ακρίβεια στις αλλαγές πίεσης του νερού κι ότι αντιδρούν σε ήχους που ακούγονται σε απόσταση 20 χιλιοµέτρων!
Εκτός, όµως, από όλα αυτά γνώρισα, µέσω του βιβλίου, τις αποτρόπαιες πράξεις εκµετάλλευσης των ζώων από τους ανθρώπους. Έµαθα πως υπάρχουν σφαγεία ζώων µακριά από τις πόλεις, για να µην ακούγονται τα ανατριχιαστικά ουρλιαχτά τους και πως οι κότες ζουν παγιδευµένες λειτουργώντας σαν µηχανές παραγωγής για τους ανθρώπους.
‘’Το ξωτικό’’ είναι ένα βιβλίο που, πραγµατικά, µε έκανε να διαπιστώσω πως τα ζώα έχουν γίνει αντικείµενο εκµετάλλευσης των ανθρώπων και δεν ζουν σε έναν κόσµο γαλήνης κι ευτυχίας.
Εάν, λοιπόν, θεωρούµαστε µια σύγχρονη κοινωνία πρέπει να προστατέψουµε και να µην παραβιάζουµε τα δικαιώµατα των ζώων, να αποκτήσουµε ενσυναίσθηση, παιδεία και σεβασµό σε κάθε µορφή ζωής.
*Η Μαγδαληνή Μπόρα είναι µαθήτρια της Β’ Γυµνασίου Σούδας (Β4)
