«ειδώς δε ο Ιησούς τας ενθυμήσεις αυτών είπεν αυτοίς· πάσα βασιλεία μερισθείσα καθ’ εαυτήν ερημούται, και πάσα πόλις ή οικία μερισθείσα καθ’ εαυτήν ου σταθήσεται…»,
κεφ. Ιβ´ 25-26, Κατά Ματθαίον Αγιον Ευαγγέλιον.
Κύριε διευθυντά,
πολλοί ενορίτες της Ορθόδοξης Εκκλησίας αποφεύγουν να λάβουν Θεία Κοινωνία λόγω της χρήσης της κοινής λαβίδας. Δεν μεταλαμβάνουν λόγω της χρήσης της κοινής λαβίδας. Ορισμένοι εξ αυτών «επαναστάτησαν» εναντίον των Νόμων και των Κανόνων της Εκκλησίας. Απαίτησαν να μην κοινωνούν με τη μεταλλική λαβίδα αλλά με το πλαστικό κουταλάκι. Δηλαδή ζήτησαν να έχουν το δικαίωμα να προστατεύσουν, να διασφαλίσουν την υγεία τους ενάντια στον θανατηφόρο ιό. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν δέχεται καμιά έκπτωση ή εξαίρεση στην Πίστη Της για Το Αγιο Ποτήριο, Το οποίο περιέχει Το Σώμα και Το Αίμα Του Σωτήρα μας.
Γι’ αυτό δεν ετέθη ποτέ ερώτημα για το Μυστήριο Της Θείας Κοινωνίας κι όταν ακόμα διάφορες ασθένειες αφάνιζαν τον κόσμο. Δεν ετέθη ποτέ ερώτημα για το αν οι Ορθόδοξοι πιστοί είναι «υπεύθυνοι» ή όχι για τη μετάδοση του ιού από τη Θεία Κοινωνία. Ορισμένοι όμως από τους Ορθόδοξους πιστούς θέλησαν να διαπραγματευτούν με το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Απαίτησαν να συμμετέχουν στη Θεία Κοινωνία σύμφωνα με τους δικούς τους νόμους και κανόνες, τα πλαστικά ή ιδιωτικά κουταλάκια. Με άλλα λόγια, να διαπραγματευτούν με το αν η λογική τους, η πίστη τους στην Ιατρική Επιστήμη, μπορεί να υπερισχύσει της καρδιάς τους που είναι η πίστη, η αγάπη τους στον Χριστό.
Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί αδιέξοδο και «επανάσταση». Η λογική, ο φόβος της μετάδοσης του θανατηφόρου ιού οδήγησαν την Εκκλησία σε “Σχίσμα”, στη διάκριση των Ορθόδοξων πιστών σε «υπεύθυνους» και «ανεύθυνους», σε όσους ακολουθούν τις υποδείξεις της ιατρικής κοινότητας και σ’ όσους αποφεύγουν να τις ακολουθήσουν.
Η Εκκλησία όμως είναι απελευθερωμένη από τους τύπους του παρελθόντος, από το να βαστά παρουσιολόγιο των Ορθόδοξων πιστών στους ναούς της. Εχει καταργήσει τον ηθικισμό, το «ευσεβές» φαίνεσθαι κι είναι πάντοτε στραμμένη στο «εξανθρωπίζειν» της κοινωνίας. Ενας «εξανθρωπισμός» που γίνεται πράξη μέσα από τη διασφάλιση της ποιότητας στις σχέσεις του ανθρώπου με την οικογένειά του, την εργασία του και το περιβάλλον του. Επειδή όμως η διασφάλιση αυτή πηγάζει μόνον από την Ορθόδοξη Ασκηση και το Μυστήριο Της Θείας Ευχαριστίας, το κοινωνικό-φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας δεν είναι εύκολα αποδεκτό απ’ όλους.
Πιο συγκεκριμένα, η δικαιοσύνη στις εργασιακές σχέσεις και στις εμπορικές συναλλαγές, που βοηθούν την οικογένεια να ζει με ειρήνη και αγάπη δεν είναι κάτι το αυτονόητο για όλους… Λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να ξεφύγουν από την νοοτροπία τους να είναι δέσμιοι του πλούτου, των ηδονών και των ανέσεων, καθώς κι από την εμμονή τους για προβολή και κοινωνική καταξίωση. Οι ενθυμήσεις τους, οι πονηρές σκέψεις τους, προκαλούν λύπη, οργή και φόβο στους ίδιους και καταλήγουν να δίνουν στο Θεό μόνον ό,τι μπορεί να τους δείξει ενάρετους στα μάτια του κόσμου.
Βικαρίου Γεσθημανή,
ευρωπαιολόγος – εκπαιδεύτρια Ενηλίκων (ΜΕd).
