Πώς γίνεται να έχεις ήδη διανύσει την 7η δεκαετία της ζωής σου και το βλέμμα σου να είναι εκτυφλωτικά φωτεινό;… να έχεις ακόμη τη δίψα να μάθεις καινούρια πράγματα…να ζεις, να απολαμβάνεις, να αποζητάς ευκαιρίες για νέες εμπειρίες σαν να μην είσαι στη δύση της ζωής σου… ένα, μονάχα, σκαλοπάτι πιο πάνω…
ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ…
Από ανθρώπους που μεγαλώνουν, αλλά δε γερνούν. Συνεχίζουν να μαθαίνουν, να χαμογελούν, να αγαπούν. Ξέρουν πως τίποτα δεν τους χαρίζεται αν δεν το διεκδικήσουν οι ίδιοι. Ξυπνούν, παίρνουν μια βαθιά ανάσα και δράττουν τη μέρα.
Λένε, πως αν ξεκινούσαν από την αρχή, πολλά θα τα έκαναν αλλιώς… θα «ζούσαν» περισσότερο… θα φοβόντουσαν λιγότερο… θα τολμούσαν πιο πολύ… θα μάλωναν λίγο… θα αγαπούσαν δυνατά… κάθε μέρα θα έκαναν καινούρια πράγματα.
Παραδέχονται πως, όσο προλαβαίνουν, δε θέλουν να παραιτηθούν, γι’ αυτό χαμογελούν, κλείνουν το μάτι στη ζωή, ρουφάνε εικόνες, στιγμές, εμπειρίες.
Τους βλέπω να παίζουν, χωρίς πολλή πολλή παραίνεση. Γιαγιάδες με το τσεμπέρι και τη φούστα μπαίνουν στο γήπεδο με μια μπάλα και βάζουν καλάθια.
Παππούδες δείχνουν σε μαθητές τα δικά τους σχολικά παιχνίδια και ξαναγίνονται παιδιά στις αυλές των σχολείων.
Φουσκώνουμε μπαλόνια και χαίρονται σα μαθητούδια να τα πετάμε στον αέρα.
Παίζουμε survivor και ζητωκραυγάζουν ευτυχισμένοι.
Πλάθουμε κουλουράκια και η μια νοικοκυρά όλο διορθώνει την άλλη…όπως παλιά.
Γράφουν, διαβάζουν, κατασκευάζουν, γυμνάζονται.
Πετάνε τη σκούφια τους για εκδρομές, καλή παρέα, κρασάκι ή γλυκές λιχουδιές.
Πιο πολύ απ’ όλα τρελαίνονται να συναντούν τους μικρούς τους φίλους, κάθε ηλικίας. Τα νήπια τα κανακεύουν, τους μαθητές και τους εφήβους τους νουθετούν.
Έχουν μέσα τους ατέλειωτη αγάπη. Αγάπη και τεράστια ανάγκη από όλους μας. Δεν αντέχεται η μοναξιά, όταν δεν είναι επιλογή. Ωστόσο, είναι εκείνοι που ζητούν τα πιο λίγα… ελάχιστο από το χρόνο μας, λίγη συντροφιά, μια κουβέντα ζεστή κι αληθινή, γιατί τα φτιασιδωμένα δεν τα θέλουν. Συνήθως συμβιβάζονται με όσα τους δίνουμε και πάντα δικαιολογούν, την απουσία ή το λιγοστό μας ενδιαφέρον. Ακόμη κι όταν το τηλέφωνο δε χτυπά, κάτι θα σκεφτούν για να γαληνέψουν το νου… «θα έχουν δουλειές τα παιδιά»…
Έχω δει ηλικιωμένους να κλαίνε από χαρά! Όταν νιώσουν γεμάτη την ψυχή τους. Όταν νιώθουν πως είναι αποδεκτοί, γιατί τους ανησυχεί πολύ η απόρριψη. Όταν ακούν μουσική που μερεύει τον πόνο τους. Όταν τους αγγίξεις με αγάπη και τρυφεράδα, τους υπολογίσεις, καταλάβουν πως είναι ακόμη κομμάτι της ζωής σου. Και πώς το επιστρέφουν πίσω αυτό! Πολλαπλάσια! Σαν κάτι μαγικό να γίνεται. Η αγάπη που παίρνουν ξαναγυρνά…δυνατή, αφοπλιστική και ανιδιοτελής…η αγάπη του παππού και της γιαγιάς!!!
