Σκέψεις με αφορμή την παρουσίαση τιμητικού τόμου για τον Σταμάτη Αποστολάκη

Τον είδα που βάδιζε στην απέναντι πλευρά της λεωφόρου, τη διέσχισα βιαστικά και βρέθηκα μπροστά του, με μια κάποια συστολή κι ανυπομονησία. Κοντοστάθηκε, καλημέρισε ευγενικά,  ύστερα κι ενώ προσπαθούσα κάτι να βρω να πω, τον άκουσα να λέει: «Γράφεις; Γράφεις λοιπόν!»
«Μάλιστα κ. Αποστολάκη!» απάντησα και βλέποντας το ενδιαφέρον στο βλέμμα του, πήρα θάρρος και συνέχισα: «Γράφω αλλά… αύριο, αύριο κιόλας, μπορεί να…σταματήσω! Δεν θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα…»
Τι θα μπορούσε εξάλλου να πει κανείς σ’ έναν απ’ τους βετεράνους μας «των δασκάλων» μ’ όλη τη σημασία της λέξης, σ’ έναν ήδη φτασμένο λογοτέχνη με έργο σημαντικό και προσφορά δεκαετιών στον Πολιτισμό;
Είχε ήδη γράψει καλά λόγια στη στήλη του για τα δυο βιβλία μου, θα είχε διαβάσει και κάποια απ’ τα πρώτα μου δημοσιεύματα στα «Χανιώτικα Νέα», λογικό ήταν να θέλει να δει πως θα εξελιχθεί και η δική μου παρουσία στα λογοτεχνικά πράγματα της πόλης μας.
Δεν θυμάμαι τι μου είχε απαντήσει, αλλά ίσως και να μην πρόλαβε, καθώς πήρα φόρα και βάλθηκα να του εξηγήσω πως επισκέπτομαι τακτικά το «Ιστορικό Αρχείο Κρήτης» και  μελετώ με σκοπό να γράψω…μυθιστόρημα εποχής στα…Χανιά της Κρητικής Πολιτείας!
Με κοίταξε  με καλοσύνη. «Καλή επιτυχία!» είπε απλά.
Και τα χρόνια πέρασαν, η μικρή μου πορεία συνεχίστηκε, πολλά όνειρα δικά μου κι άλλων γραφιάδων έγιναν πραγματικότητα, κι οι βετεράνοι μας των Γραμμάτων -πρότυπα ζωής πλέον- πάντα παρόντες να νουθετούν και να ενθαρρύνουν. Με τον καιρό έγιναν η δεύτερη οικογένειά μας, ενώ δεν σταμάτησαν να δημιουργούν και να προσφέρουν, ταυτόχρονα ανοίγοντας δρόμους στον κάθε καινούργιο που δειλά-δειλά προσέγγιζε  το χώρο.
Για τον  κ. Σταμάτη Αποστολάκη, το «δάσκαλο-λαογράφο», το έργο του οποίου όλοι γνωρίζουμε, θα πω μόνο πως τις προάλλες στην κατάμεστη αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου στην τιμητική παρουσίαση του  βιβλίου  «Μα ‘σα μυρίζει ο φρόνιμος, βαρσάμια δε μυρίζουν», το “εγκώμιον” για τη συνολική παρουσία του στα Γράμματα, ήταν στιγμές που με το ζόρι συγκράτησα τα δάκριά μου!
Συγκίνηση μεγάλη για το εύρος του έργου του, για το ήθος, για τις δεκαετίες προσφοράς του…
‘Όλοι εμείς που ήμασταν εκεί και τον καταχειροκροτήσαμε, το κάναμε με την καρδία μας, από βάθους ψυχής και μ’ ευγνωμοσύνη για την μεγαλοσύνη του!
Τον ευχαριστούμε!!