Αυτές τις μέρες έκανα ένα μικρό ταξίδι μέσα στα όρια της πατρίδας μας. Μια πολύ ενδιαφέρουσα διαδρομή με έφερε μέχρι την πρωτεύουσα της Μεσσηνίας στην Πελοπόννησο, την Καλαμάτα. Σαν ένα μικρό οδοιπορικό ημερολόγιο σας μεταφέρω κάποιες σκέψεις και κάποιες εντυπώσεις της εκδρομής μου.
-Πω, πω κόσμος! αναφώνησα με το που έφτασα στο αεροδρόμιο «Γιάννης Δασκαλογιάννης» των Χανίων.
-Μπα αυτός δεν είναι τίποτα, σντέκρουσε ο φίλος που με συνόδευε και που δουλεύει καθημερινά σ αυτόν τον χώρο. Πού να δεις το καλοκαίρι!
Ξάφνου το πλήθος των καλοκαιρινών επισκεπτών στην πόλη μας, πήρε άλλο μέγεθος. Το ξέρω, το καταλαβαίνω πόσοι πολλοί ξένοι γέμισαν φέτος τον τόπο μας. Άλλωστε κι εγώ εδώ ζω. Μερικές-λίγες- βόλτες στο λιμάνι εν μέσω θέρους, μού είχαν ήδη δείξει τα μεγέθη. Όμως στο αεροδρόμιο προχθές που ήταν γεμάτο από ανθρώπους, που το πλήθος περίσσευε σε κάθε γκισέ και όπου παντού υπήρχαν ουρές αναμονής μου έδωσε μια άλλη διάσταση του γεγονότος ότι «τα Χανιά βούλιαξαν φέτος από τον κόσμο»
Επόμενη δυσάρεστη διαπίστωση. Οι αναγγελίες των πτήσεων δεν γίνονταν στα Ελληνικά. Από όσο άκουσα, μόνο η πτήση που θα έπαιρνα για την Αθήνα ανακοινώθηκε σε δύο γλώσσες. Τι γίνεται εδώ; συλλογίστηκα. Είμαστε μήπως κάπου αλλού, σε άλλη χώρα; Όχι στην Ελλάδα βρισκόμασταν. Όμως μόνον εμένα φάνηκε να εκπλήττουν αυτές οι παράφωνες ανακοινώσεις. Που χτύπησαν ένα καμπανάκι μέσα στο κεφάλι μου και έγραψαν μια σημείωση με κόκκινο, στο νοερό σημειωματάριο που κρατάω.
Εκεί στην αίθουσα αναμονής πληροφορήθηκα και τον θάνατο της Ειρήνης Παππά. Την θυμήθηκα όπως την είχα συναντήσει πριν αρκετά χρόνια στο Ρέθυμνο όμορφη-αν και σε προχωρημένη ηλικία-, απαστράπτουσα, φορώντας ένα καρνάδο κόκκινο φόρεμα. Πόσες γυναίκες θα μπορούσαν να βάλουν ένα τέτοιο χρώμα και να μην φαίνονται γελοίες και παράταιρες, αναρωτήθηκα όταν την είδα. Αυτή όμως το φορούσε κι έλαμπε. Το κόκκινο αναδείκνυε το μελαχροινό της πρόσωπο. Την κοίταζες κι έβλεπες πράγματι μια Ελληνίδα καλλονή. Ακόμα φέρνω στο νου μου την κουβέντα που μας είπε ότι έμαθε από τον πατέρα της: Από το να χαρίσεις, λέει δέκα κιλά ψάρια σε έναν φτωχό είναι προτιμότερο να τον μάθεις να ψαρεύει ο ίδιος- πράγμα που θα δώσει λύση στο πρόβλημά του δια παντός. Παρ όλο που η είδηση αυτή δεν έχει καμμία σχέση με το ταξίδι μου σας την μεταφέρω σαν μέρος του εκδρομικού οδοιπορικού γιατί είναι κι αυτή κομμάτι των συλλογισμών μου αυτών των ημερών.
Στην Αθήνα η ίδια πολυκοσμία. Την τελευταία φορά που είχα περάσει από εδώ σε ένα υποχρεωτικό ταξίδι εν μέσω κορωνοϊού, το Ελευθέριος Βενιζέλος «σφάντασε» όπως λέγανε παλιά, άδειο και μελαγχολικό. Ευχήθηκα νοερά, να μην ξαναζήσουμε άλλες τέτοιες μέρες αρρώστιας και ψυχοπλάκωσης, αν και τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Η επόμενη ατάκα ήρθε μέσα στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ με το οποίο κατευθυνόμαστε προς την Καλαμάτα, από την φίλη με την οποία ταξιδεύαμε μαζί.
-Κοίτα καλά αυτόν τον δρόμο που πηγαίνομε, μου είπε. Για να τον συγκρίνομε με τον ΒΟΑΚ, όταν επιστρέψομε.
Ωχ την μαχαιριά ήταν αυτή για ένα θέμα χρόνων που πληγώνει και που όσο περνά ο καιρός, κακοφορμίζει. Ας μας τάζουν κάθε τρείς και λίγο. Ο ΒΟΑΚ είναι ένα πρόβλημα για τον τόπο μας. Επιπλέον είναι αυτός που αναιρεί και ακυρώνει την πρόοδο που έχομε επιτελέσει σε όλους τους υπόλοιπους τομείς.
Στην Πελοπόννησο, η Ολυμπία οδός στον βορρά και ο δρόμος Μορέας εδώ, ενώνουν με σύγχρονο και το σπουδαιότερο με ασφαλή τρόπο την Αθήνα με την Πάτρα και την Καλαμάτα. Τι λωρίδες με νησίδες, τι τούνελ! Ακριβώς σαν και τον δικό μας- σκέφτομαι ειρωνικά. Δεν ξέρω αν αξιωθούμε ποτέ εμείς οι μεγαλύτεροι να απολαύσωμε μια σύγχρονη Μινώα οδό από Ανατολή σε Δύση της Κρήτης. Έναν δρόμο που θα ασφαλίζει εμάς και τους επισκέπτες μας. Είθε να γίνει και όσον το δυνατόν πιο σύντομα.
Ωστόσο το ταξίδι μου βρίσκεται ακόμα, στην αρχή του. Θα συνεχίσομε με την πόλη της Καλαμάτας και τις ομορφιές της στο επόμενο κείμενο.
