Κοιτάζω το τοπίο και εκστασιάζομαι με τα χρώματα που το έχει προικίσει η φύση. Πρασινογάλαζα νερά, κοκκινωπή άμμος, ξανθές αμμοθίνες σπαρμένες με τα μοναδικά λευκά κρινάκια της άμμου.
Eυαίσθητοι θαλάσσιοι κέδροι συμπληρώνουν το ονειρικό τοπίο του Λαφονησιού. Ο Θεός είχε μεγάλα κέφια όταν το δημιούργησε, σκέφτομαι. Εμείς βέβαια οι άνθρωποι, άπαξ και το ανακαλύψαμε, θελήσαμε να το απολαμβάνωμε χωρίς στερήσεις και συμβιβασμούς. Ξεχνάμε όμως ότι η συνεχής γειτνίαση ανθρώπων και φύσης και η υπερβολική εκμετάλλευσή της, δημιουργεί προβλήματα σε βάρος της, πολλά και ποικίλα. Μήπως έχει έρθει ο καιρός να μπουν κάποιοι κανόνες και κάποιοι περιορισμοί στις επισκέψεις όλων αυτών των πανέμορφων τόπων, που μας έχουν χαριστεί; Μήπως πρέπει να τους προσέχωμε περισσότερο για να τους χαιρόμαστε για μακρύτερο χρόνο;
Σκέψεις «ατάκτως ερριμμένες», που ήρθαν στο μυαλό μου καθώς αναλογιζόμουν την δεύτερη ιστορία που θέλω να σας πω για το νεραϊδοπαρμένον αυτόν τόπο. Μια ακόμα ιστορία αγώνα και πολέμου με τους παλιούς μας δυνάστες τους Τούρκους, Έλαβε χώρα στα νερά της περιοχής την εποχή μιας μεγάλης Κρητικής επανάστασης, πριν από την ένωση του νησιού με την μητέρα Ελλάδα.
Παρ όλο τον γενναίο αγώνα των Κρητών και τις πάμπολλες θυσίες τους την10ετία 1821-1831, οι διεθνείς συγκυρίες και τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων, δεν επέτρεψαν να συμπεριληφθεί και το νησί μας στο καινούργιο κράτος που δημιουργήθηκε. Οι Κρητικοί όμως συνέχισαν με αδάμαστο θάρρος και αξιοθαύμαστη επιμονή να προσπαθούν να πετύχουν την ένωσή τους με την μητέρα πατρίδα. Μια από τις μεγαλύτερες επαναστάσεις αυτής της εποχής έγινε το 1866. Είναι τότε που ανατινάχτηκε το Αρκάδι. Όμως ακόμα κι όταν το δοξασμένο μοναστήρι λαβώθηκε, η επανάσταση δεν έσβησε. Οι αγώνες συνεχίστηκαν.
Ο Τούρκικος στόλος περιπολεί τα παράλια του νησιού για να εμποδίσει τις αποστολές βοήθειας από την ηπειρωτική Ελλάδα. Οι Έλληνες του Λονδίνου αγοράζουν κάποια πλοία για να βοηθήσουν την Κρητική υπόθεση. Μέσα σ αυτά και ένα ελαφρύ ταχύπλοο, καταδρομικό, με δύο τροχούς. Έχει πλήρωμα αξιωματικούς και ναύτες του Πολεμικού ναυτικού. Με το που φτάνει στην Σύρο και πριν προλάβουν να του δώσουν όνομα επισήμως, ο λαός της Σύρου το ονοματίζει: «Αρκάδι».
Αποστολή του η μεταφορά εθελοντών πυρομαχικών και τροφίμων από την Ελλάδα στην Κρήτη. Στην επιστροφή φορτώνει κυνηγημένους αμάχους που ψάχνουν ένα τόπο χωρίς πόλεμο. Με τα πρώτα του ταξίδια το «Αρκάδι» δίνει το στίγμα του. Οι Τούρκοι γρήγορα το αποκαλούν «σεϊτάν βαπόρ» διαβολοκάραβο δηλ. και οι Έλληνες το θεωρούν άτρωτο.
Τον Μάη του 1867, στο 13ο του ταξίδι, συναντιέται με τουρκικά πολεμικά πλοία που το καταδιώκουν μέχρι τα Αντικύθηρα, όπου και το αποκλείουν. Ο καπετάνιος Αγγελικάρας καταφέρνει με επιδέξιους χειρισμούς να διασπάσει τον αποκλεισμό και να πλεύσει προς την Σύρο.
Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου με κυβερνήτη τον Κουρεντή βρίσκεται στην Αγιά Ρουμέλη. Ξεφορτώνει εφόδια και φορτώνει γυναικόπαιδα. Τα Τούρκικα πολεμικά το εντοπίζουν. Μετακινείται στου Πρέβελη και μετά στην Γαύδο. Προσπαθεί να ξαναπιάσει Αγιά Ρουμέλη για να ολοκληρώσει την εκφόρτωση. Όμως δεν μπορεί να αποφύγει τους αντιπάλους. Ο Κουρεντής αποφασίζει να δώσει μάχη. Για αρκετή ώρα το «Αρκάδι» παραμένει άτρωτο. Ώσπου ένα βλήμα πλήττει τον δεξιό τροχό και τον καταστρέφει. Το πλοίο με ένα τροχό δεν μπορεί πλέον να πλέει ευθεία. Είναι αναγκασμένο να διαγράφει κύκλους. Παρ όλα αυτά ο κυβερνήτης προσπαθεί να εμβολίσει ένα από τα Τούρκικα πλοία και να κάνουν οι ναύτες ρεσάλτο εναντίον του. Τα αντίπαλα πλεούμενα όμως, είναι ψηλότερα και τα κανόνια τους έχουν μεγαλύτερο βεληνεκές. Οπότε όλες οι προσπάθειες είναι καταδικασμένες. Ο καπετάνιος ξέρει ότι τα εφόδια που δεν έχουν ακόμα ξεφορτωθεί είναι πολύτιμα και απολύτως χρειαζούμενα για τον αγώνα. Ξέρει επίσης ότι το πλοίο του είναι γεμάτο πρόσφυγες που πρέπει να διασωθούν. Διατάζει αναγκαστική προσάραξη και ρίχνει το πλοίο στα αβαθή, εδώ κοντά στο Λαφονήσι, λίγο μετά το ακρωτήριο Κριός. Οι Τούρκοι δεν πλησιάζουν φοβούμενοι μήπως κολλήσουν στον βυθό. Οι ντόπιοι που παρακολουθούν από την ακτή σπεύδουν να το ξεφορτώσουν και μετά ο Κουρεντής διατάζει την πυρπόληση του. Οι διασωθέντες από το ναυάγιο καταφεύγουν σε σπηλιές, παίρνουν μονοπάτια και στράτες ώσπου μετά από πολύ ταλαιπωρία, φτάνουν στον Ομαλό, όπου και διασώζονται.
Λέγεται ότι οι Τούρκοι όταν έφυγαν οι Έλληνες κατέβασαν βάρκες, πλησίασαν το πλοίο και έσβησαν την φωτιά. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι πήραν ένα κατάρτι από το διαβολοκάραβο και άλλοι λένε πως το ρυμούλκησαν ολόκληρο μέχρι τον Κεράτιο, όπου το επεδείκνυαν σαν λάφυρο ενός μεγάλου κατορθώματος. Το «Αρκάδι» πραγματοποίησε 26 αποστολές μέσα στους 7 μήνες που ταξίδευσε.
Ωστόσο, ενώ όσο ταξίδευε το σεϊταν βαπορι ήταν ξακουσμένο με το που ατύχησε, σιγά σιγά ο θρύλος που το συνόδευε ξέφτισε και ξεχάστηκε.
Σήμερα, ελεύθεροι πια, έχομε λησμονήσει τις πράξεις που έγιναν αιτία γι αυτήν μας την ελευθερία. Μόνο ο αέρας που φυσά και αναδεύει την άμμο, φέρνει πότε πότε στην επιφάνεια, μνήμες παλιών γεγονότων που έγιναν θρύλοι και παραμύθια για τους νεώτερους.
