Κύριε διευθυντά,
τούτες τις ιδιαίτερες µέρες, ιδιαίτερες για όλους, πιστούς και µη, δυο φαινοµενικά άσχετες σκέψεις συνωστίζονται στην έξοδο του µυαλού διεκδικώντας να συνεκφραστούν.
Η πρώτη: Πριν µισό αιώνα στα φοιτητικά έδρανα της σχολής Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ αναλογίζοµαι πως µάθαµε πολλά για το µπετόν µα ελάχιστα για την πέτρα µε την οποία ήταν χτισµένα όλα τα κτήρια έως σχετικά πρόσφατα. Αποτέλεσµα αυτής της ανάπηρης γνώσης ήταν µια έφεση για κατεδάφιση και νέες οικοδοµές παλιών ενδιαφερόντων κτηρίων που επέδειξα τα πρώτα χρόνια της επαγγελµατικής µου ζωής. Το beton διδάχτηκα, το beton εφάρµοσα. Αναλογίζοµαι αυτοκριτικά και µε πόνο τα θύµατά µου, παλιά πέτρινα κτήρια. Μου πήρε χρόνο να καταλάβω πως η συντήρηση είναι προοδευτική υπόθεση. Ιδιαίτερα σήµερα µεσούντος του κλιµατικού πολέµου που η εξοικονόµηση πόρων και υλικών είναι κρίσιµο ζήτηµα.
Η δεύτερη: ∆εν είναι πολλά χρόνια που µου αποκαλύφθηκε ως ύψιστο αντιπολεµικό σύµβολο η χαροκαµένη µάνα των Χανίων που άναβε καντήλια στο γερµανικό νεκροταφείο του Μάλεµε, όπου είναι θαµµένοι οι Γερµανοί αλεξιπτωτιστές που σκοτώθηκαν στη Μάχη της Κρήτης. Στην απορία του Γερµανού επισκέπτη η µάνα εξήγησε πως το κάνει γιατί είναι σίγουρη πως µια Γερµανίδα µάνα κάνει το ίδιο στο µνήµα του παιδιού της που εξοντώθηκε σε γερµανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης. ∆ίχως να το ξέρει είχε έξοχα επικαιροποιήσει τους Πέρσες του Αισχύλου.
Οι δυο σκέψεις µόνο άσχετες δεν είναι. Με δυο πολέµους να µαίνονται στη γειτονιά µας και τις θουκυδίδειες αναλύσεις για γεωπολιτικά δόγµατα και φονικά specifications οπλικών συστηµάτων να δίνουν και να παίρνουν η Κρητικιά µάνα του Μάλεµε και η αρχέγονη πέτρα διεκδικούν το δικαίωµά τους στη ζωή και στην Ειρήνη δείχνοντας το δρόµο για µια παιδεία όπου δεν θα έχει µόνο σχολές πολέµου, αλλά και σχολές Ειρήνης, που δεν θα εστιάζει µόνο στο νέο, αλλά και στην παράταση ζωής του παλιού.
Χριστός Άνεστη φίλοι µου!
Αντώνης Ανιψητάκης
