Σκέψεις 40 χρόνια από την Αλωση της Κύπρου (1974 – 2014)

“Αφιερωμένο στην ιερή μνήμη του συμμαθητή μου,
έφεδρου ανθυπολοχαγού Σταύρου Μπιτσάκη,
μαχητή των ημερών της εισβολής και αγνοούμενου…”
Α’. Αντί Προλόγου
…Είχε την ατυχία να αναδύουν οι ακτές της, Αφροδίτες!
Είχε την ατυχία να έχει γείτονα Ανατολίτη, που ’βαλε στόχο να πλουτίσει το χαρέμι του με μια Αφροδίτη…
Είχε την ατυχία να μην νοιάζεται κανείς για την “τιμή της Αφροδίτης”. Ετσι κι αλλιώς, η “τιμή” δεν έχει τιμή, μένει στ’ αζήτητα εις το πληθωρισμένο το Χρηματιστήριο των ηθών και αξιών του καιρού μας…
Είχε την ατυχία, οι άρπαγες – βιαστές, να είναι Τούρκοι! Δεν ήταν καν Σέρβοι για να τους χαρακτηρίσουν “εγκληματίες πολέμου”, ούτε καν Άραβες για να τους χαρακτηρίσουν “τρομοκράτες”…
Είχε την ατυχία να φυλάνε την κερκόπορτα, κάποιοι επίορκοι Ελληνες αξιωματικοί… Κι εκείνοι, με μειωμένη τους δείκτες της εθνικής συνείδησης, άφησαν ανοιχτή την κερκόπορτα και αφύλακτη την Πύλη του Αγίου Ρωμανού…               Ηταν η ευκαιρία που ανέμενε καρτερικά ο γείτονας Ανατολίτης κι εκείνη είχε την ατυχία να είναι η Κύπρος!

Β’. 40 χρόνια μετά…
Σήμερα, 40 χρόνια μετά, η Αφροδίτη παραμένει εγκλωβισμένη!                       Η Ελευθερία – δεσμώτης, αιμορραγεί… Η μεγαλόνησος διχοτομημένη, σκιάζεται σ’ ένα μεγάλο τμήμα της από την ημισέληνο με τον περίγυρό της κόκκινο, φόντος -λες- ταιριαστός με το αίμα των γιων της Αφροδίτης που χάθηκαν κείνες τις μέρες και με τους επιζήσαντες να ασφυκτιούν στη θέα της και να επιχειρούν -εις μάτην- να απαλλαγούν από την παρουσία της.  Η μοίρα έπαιξε το δικό της ειρωνικό, τραγικό όσο και οξύμωρο παιχνίδι: Να είναι πρόσφυγες μέσα στην ίδια τη Γη τους οι κάτοικοι της σκλαβωμένης Βόρειας Κύπρου! Με τις πατροπαράδοτες εστίες τους λεηλατημένες και καταπατημένες από στίφη ξενόφερτων εποίκων από τα βάθη της Ανατολής. Και οι ίδιοι να περιφέρουν την ερήμωση και τη δυστυχία της προσφυγιάς από τόπο σε τόπο, με την ανθρώπινη ελπίδα πως: “πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά τους θα ’ναι…”.  Ευχή κι ελπίδα χωρίς προοπτική κατά τα φαινόμενα βραχυπρόθεσμη, μιας και στον καλπασμό των -παράλογων- απαιτήσεων του Ανατολίτη, δεν μπορεί να “παραβγεί” ο ρυθμός των -δίκαιων- διεκδικήσεων “τύπου χελώνας” του Κύπριου και μάλιστα, στο πεδίο και μόνο, το διπλωματικό!
Ιούλιος – Αύγουστος 1974: Δίπλα στους νωπούς τάφους της θηριωδίας του αποικιοκράτη Harting, προστίθενται οι τάφοι των θυμάτων της θηριωδίας του στρατοκράτη Αττίλα! Στις νωπές μνήμες από τις βρετανικές αγχόνες, προστίθενται οι νέες εμπειρίες από την τουρκική επέλαση με εκατοντάδες νεκρούς, με εκατοντάδες – μέχρι τα σήμερα- αγνοούμενους! Αιχμάλωτοι πολέμου οι τελευταίοι, θα έπρεπε να είχαν επιστρέψει στην πατρίδα, σύμφωνα με τα οριζόμενα στις Διεθνείς σχετικές Συνθήκες. Ομως, χάθηκε τελειωτικά ο “μακρύς” δρόμος της επιστροφής ως φαίνεται, κι ας είναι διπλανή η χώρα.  Κάποιος Προκρούστης, στο διάβα του από κάποια στρατόπεδα συγκέντρωσης ή από κάποια καταναγκαστικά έργα ή από κάποια κρεματόρια, θα δοκίμαζε τις “τεχνικές” του στα ταλαιπωρημένα παλικάρια.                  Ετσι, για να ολοκληρωθεί το έργο του στρατοκράτη Αττίλα.  Ετσι, για να μην υπάρχουν μάρτυρες στις μαρτυρίες των μαρτύρων, σε μια χώρα όπου ο Ξένιος Δίας είναι κι εκείνος, ξένος! Και σίγουρα, η αφιλόξενή τους γη, δεν θα μπορεί να είναι ελαφριά σε όσους κλήθηκε για να σκεπάσει… εάν κλήθηκε καν…
Και πίσω στο πολύπαθο νησί, κάποιες μαυροντυμένες γυναικείες φιγούρες θα υπάρχουν ακόμη να αναζητούν έως τα σήμερα το γιο, το σύζυγο, τον πατέρα, τον αδερφό. Κι αν έγιναν διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια με πανό του τύπου “Δεν ξεχνώ” κι αν έγιναν διαβήματα και προσφυγές σε Διεθνείς Οργανισμούς, τα παλικάρια δεν εφάνηκαν, δεν ακούστηκαν, δεν ήρθαν, μέχρι να κλείσουν και τα τελευταία μάτια που τα κλαίνε και οι “χαμένοι” γίνουν παρελθόν, επισκιασμένο από κάποια άλλα γεγονότα…
40 χρόνια μετά: Ο Αττίλας, πανηγυρίζει! Πιστός στο δόγμα της Οθωμανικής Ιδέας και ανακουφισμένος από τη διάλυση του Ανατολικού Συνασπισμού και με τη σιγουριά της ανοχής του Δυτικού, αναθαρρεύει, αναδιπλώνεται, ξεδιπλώνει χάρτες, ξυπνά από τη νάρκη του το αρχέγονο ένστικτο του Ανατολίτη που θέλει να δώσει τις αρχές του, τη βία, την κατάκτηση, τον εξανδραποδισμό και τυφλωμένο από μανία επεκτατική, βλέπει “γκρίζο” το γαλάζιο του ελληνικού Αιγαίου και το αμφισβητεί!
Εκσυγχρονισμένος μετα-Κεμαλικός Ανατολίτης, έκλεισε το χαρέμι με τα θηλυκά κι ετοιμάζει το χαρέμι το γεωγραφικό έχοντας επιλέξει άλλα “θηλυκά”, την Κύπρο ολόκληρη, ψελλίζει για την ακριτική μας Γαύδο, τις βραχονησίδες.  Ηδη, έχει μια επιτυχία στο ενεργητικό της στα Ιμια (με “συνεργό”, τη μειωμένη εθνική συνείδηση των πολιτικάντηδων μας εκείνων των ημερών της κρίσης…Φευ!)…
Χωρίς να βιάζεται, καραδοκεί την ευκαιρία να υλοποιήσει τα σχέδιά του…
Το είχε πει εξάλλου, ο ίδιος ο Κεμάλ στον Ελευθέριο Βενιζέλο, τότε:
– «Πρόεδρε, μην μας θεωρείς γενναιόδωρους. Τα εδάφη που σας δίνουμε, θα σας τα πάρουμε ξανά, πίσω!».
– «Αυτό αποτελεί απειλή πολέμου;» απάντησε ο Βενιζέλος.
-«Όχι ακριβώς, Πρόεδρε! Αλλά, σας ξέρουμε καλά, εσάς τους Ελληνες. Συνεχώς μαλώνετε μεταξύ σας και δημιουργείτε αναταραχές. Σε κάποιες από αυτές τις αναταραχές, θα παίρνουμε και κάποια κομμάτια, πίσω…». …Είπε ο Κεμάλ, και επαληθεύτηκε επακριβώς, 50 χρόνια αργότερα!

Γ’. Επίλογος
Στους χαλεπούς καιρούς που οι διεθνείς συσχετισμοί ανασυγκροτούνται, το “ανάδελφο” Έθνος μας, θα πρέπει να διδάσκεται από την πρόσφατη αυτή πληγή που αιμορραγεί και προοιωνίζει κι άλλες, για να τονώσει την εθνική συνείδηση, και πέρα από μικροπολιτικές και κόμματα, να κρατά διπλά σφραγισμένες τις κερκόπορτες…