Όσο πλησίαζε η περιβόητη Κυριακή και τα μέσα επικοινωνίας άρχιζαν να μας βομβαρδίζουν με γλυκερές εικόνες και απαστράπτουσες ατσαλάκωτες μαμάδες, τόσο φούσκωνα. Άντε πάλι θα βγάλουμε και φέτος από το ντουλάπι όλες τις ιδανικές καταστάσεις με χαμογελαστές μανάδες μέσα σε ιδανικές οικογένειες. Και θα καμωθούμε πως όλα είναι τέλεια, πως δεν υπάρχουν προβλήματα και θα εορτάσουμε μετά φανών και τυμπανοκρουσιών τον άνθρωπο της ζωής και της προσφοράς. Τη μάνα μας. Μα και τις μανάδες όλου του κόσμου. Και την επομένη; Ε, την επομένη θα ξεχάσουμε τους εορτασμούς και θα ξαναθυμηθούμε την καθημερινότητα και τα προβλήματά της.
Πώς με θυμώνουν κάτι τέτοια κούφια πράγματα που γίνονται για το θεαθήναι, γιατί πουλάνε, γιατί η στιγμή το επιβάλλει. Που δεν αγγίζουν καθόλου την ουσία και το μέγεθος του πράγματος.
Και το πήρα απόφαση πως εγώ φέτος δεν θα ασχοληθώ με το συγκεκριμένο θέμα. Απαξιώ να προσθέσω έστω και το ελάχιστο στο νταβαντούρι που χτίζεται κάθε χρόνο γύρω από έναν σπουδαίο άξονα της ζωής μας. Τη μάνα μας. Που θάπρεπε νάναι γιορτή της καρδιάς και όχι της εικόνας, όπως ακριβώς είναι και οι ίδιες.
Αποφασισμένη, λοιπόν, έψαχνα για νέο θέμα. Μα ξάφνου, αναπήδησε μες το μυαλό μου η εικόνα ενός μικρού παιδιού με πυτζάμες και άτριχο μαδημένο από τις χημειοθεραπείες κεφαλάκι, να περπατά στον διάδρομο όπου όλοι οι ασθενείς πηγαίνανε όταν θέλανε να ξεφύγουν λίγο από τον νοσοκομειακό θάλαμο. Και δίπλα του κρατώντας το σταντ με τον ορό μια νεαρή γυναίκα. Η μαμά του. Να το φροντίζει, να το βάζει κάτω από τη φτερούγα της, να το κοιτά με μάτια γεμάτα ελπίδα.
Και θυμήθηκα την άλλη μαμά που μου έλεγε πως κοιμόταν δυο χρόνια στο κρεβάτι του εξάχρονου παιδιού της στο νοσηλευτικό ίδρυμα της διπλανής πόλης.
– Για να μην το ενοχλήσω, μου έλεγε, ξάπλωνα στα πόδια του. Και για να χωρέσω διπλωνόμουν στα δυο. Ήθελα όμως να είμαι δίπλα του, να το ακουμπώ και να το αγγίζω. Να παρακολουθώ αν ανεβαίνει ο πυρετός. Να βλέπω πως είναι καλά.
Θυμήθηκα και την εξ ανατολών φιλενάδα που η αρχική της χαρά όσο μεγάλωνε το μωρό της, μαραινόταν. Γιατί το μονάκριβό της είχε μια κάποια καθυστέρηση. Τη μικρότερη που θα μπορούσε να τύχει μ’ αυτή την αρρώστια, λέγανε οι γιατροί. Μα είναι αυτή που το κάνει διαφορετικό. Που κάνει έναν άνθρωπο τριάντα χρονών σήμερα, να μοιάζει με πεντάχρονο.
Τη φίλη που, όταν γέλασα με την παιδιάστικη, όπως μου φάνηκε, περηφάνια της για την απαγγελία του γιου της στο νηπιαγωγείο, ασυνήθιστη για δεύτερο παιδί, μου είπε με ένα πικρό μισοχαμόγελο:
– Ξεχνάς πως δεν έχω ζήσει τέτοιες στιγμές με το πρώτο μου.
Γιατί το πρώτο της ήταν κι αυτό ένα από τα διαφορετικά παιδιά και δεν πήγαινε καθόλου σχολείο.
Έφερα στον νου μου τη μαμά που οδηγεί το αναπηρικό καροτσάκι με το βλαστάρι της μέσα, στους δύσκολους δρόμους και τ’ αδιάβατα πεζοδρόμια της πόλης μας.
Γι’ αυτές τις μαμάδες αποφάσισα, θάθελα να μιλήσω. Πως τους αξίζει να μιλήσω. Αυτές που συνήθως τις ξεχνάνε τα μέσα ενημέρωσης. Μαμάδες που η μητρότητα μαζί με τη χαρά, τούς δίνει παραπάνω από το κανονικό, δυσκολίες και φαρμάκια. Που κάνουν να φαίνονται μικρά, αστεία και μηδαμινά τα παράπονα των άλλων, των συνηθισμένων μαμάδων, όταν διαμαρτύρονται γιατί, λέει, τα παιδιά τους είναι δύσκολα κι ατίθασα. Που αντιλαμβάνονται πολύ καλά τι σημαίνει να έχεις ένα υγιές παιδί. Και τι μεγάλο δώρο είναι αυτό που για μερικούς μοιάζει αυτονόητο και δεδομένο, μα που δεν είναι για όλους. Η υγεία.
Θάθελα να μιλήσω για το κουράγιο και τη δύναμή τους να στέκονται βράχοι, δίπλα στα παιδιά τους και να στηρίζουν την πληγωμένη οικογένεια, αν και είναι οι ίδιες πρώτα – πρώτα πληγωμένες.
Και μαζί μ’ αυτές θάθελα να μιλήσω και για όλες εκείνες τις γυναίκες που έχουν επιθυμήσει πολύ ένα παιδί, αλλά για κάποιους λόγους δεν καταφέρνουν να το έχουν. Τις γυναίκες που κάνουν το σώμα τους δεξαμενή φαρμάκων και πεδίο θεραπειών μπας και καταφέρουν αυτό που η φύση τους έχει αρνηθεί.
Θάθελα να μιλήσω και για γυναίκες που είναι μανάδες χωρίς ποτέ να έχουν γεννήσει. Τις ξέρουμε, τις αναγνωρίζουμε. Θείες, φίλες, νονές, γυναίκες που στέκονται δίπλα στην οικογένεια για να συμπαρασταθούν, να δώσουν φροντίδα, να βουλώσουν τρύπες έλλειψης αισθημάτων, για να γλυκάνουν βάσανα. Γυναίκες της προσφοράς που ποτέ δεν περιμένουν ανταπόδοση. Ίδιες κι αυτές με τις μάνες.
Αν η γιορτή αυτή ήταν σωστή, θα γιορτάζαμε μαζί κι όλες αυτές τις γυναίκες. Και θάθελα να ήταν μια γιορτή με νόημα. Χωρίς περίσσιες φανφάρες και κραυγές. Μόνο με περισσότερα αισθήματα.
Μα τούτη δω η τωρινή, μοιάζει της εποχής μας. Όλα μεγάλα, κραυγαλέα, με μικρό περιεχόμενο. Γιορτή εμπορίου και ύλης για ανθρώπους προσφοράς και καρδιάς.
Μένει βέβαια σε μας του ίδιους να της δώσουμε το νόημα που της αρμόζει και της πρέπει.
Για όλες τις μάνες του κόσμου που χάθηκαν πρόωρα, που θρήνησαν αιφνίδιους θανάτους, που αψήφησαν τον θάνατο για να προσφέρουν καλύτερη ζωή στα παιδιά τους, για όσες πλήγωσε ο πόλεμος, η φύση και τα ανθρώπινα λάθη, για τις μάνες που η αγάπη δεν έχει όρια, ανταλλάγματα και υποθήκες… Για τις μάνες όλων και όλου του κόσμου ναστε καλά όπου και αν βρίσκεστε.
Ε.Μ.
Αθλητισμός και αλληλεγγύη…
Την Κυριακή 10 Μαΐου στο κλειστό στάδιο του Ταυρωνίτη έγινε ο τελικός του τουρνουά μπάσκετ αλληλεγγύης.
Και φέτος η ομάδα που κέρδισε την πρώτη θέση είναι η ομάδα Hangen danze από το Ρέθυμνο.
Τη δεύτερη θέση κατέλαβε η ομάδα Kασιμάτης, την τρίτη θέση η ομάδα “κοσμήματα Μουζουράκης” και την τέταρτη η ομάδα ΙΝΚΑ.
Μπράβο σε όλους τους συμμετέχοντες που εκτός από την αθλητική τους παρουσία προσέφεραν τρόφιμα που θα δοθούν σε οικογένειες που έχουν ανάγκη από τους Γιατρούς του Κόσμου.
Ε.Μ.
Οι Γιατροί του Κόσμου επισκέπτονται τα σχολεία
Την Τετάρτη 6 Μαΐου, αποδεχόμενοι πρόσκληση της κας Σαρρή Ευαγγελίας παρουσιάσαμε ως παράρτημα των Γιατρών του Κόσμου στα Χανιά το έργο και τις παρεχόμενες υπηρεσίες μας στο Εσπερινό Γενικό Λύκειο Χανίων.
Τη Δευτέρα 11 Μαΐου η κοινωνική λειτουργός του Ανοικτού Πολυϊατρείου των Γιατρών του Κόσμου και η εθελόντρια Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας Δέσποινα Τσιγκάκη παρουσίασαν το έργο των Γιατρών του Κόσμου στο Νηπιαγωγείο Κεραμειών και στο Δημοτικό Σχολείο Κατωχωρίου – Κεραμειών. Οι μαθητές/τριες του σχολείου μάζεψαν τρόφιμα και φάρμακα προκειμένου να στηρίξουν το έργο του Ανοικτού Πολυϊατρείου των Γιατρών του Κόσμου στα Χανιά. Ευχαριστούμε τις δασκάλες των μαθητών/τριων κες Φραντζεσκάκη Ειρήνη, Χαραλαμπίδου Βασιλική και Παπακείτη Κυριακή για την πρόσκλησή τους.
Ιστορίες προσφυγιάς…
Ψυχές πιασμένες στο τσιγκέλι…
4 παιδιά, 4 προσφυγόπουλα από τη Συρία, χτύπησαν την πόρτα των Γιατρών του Κόσμου και βρήκαν κοντά μας καταφύγιο.
Ο πατέρας χάθηκε στο Χαλέπι για πάντα στη δίνη της βαρβαρότητας του εμφυλίου. Και η μάνα στη μεγάλο φευγιό ξέμεινε πίσω κάπου στα σύνορα της Τουρκίας χάνοντας τα παιδιά της.
Και εκείνα με μονάχο στήριγμά τους το ένα το άλλο και κρατώντας σφιχτά τα χέρια συνέχισαν σαν άλλοι Μύριοι αναζητώντας τη θάλασσα και τη σωτηρία. Με μιά παλιόβαρκα περάσαν στη Μυτιλήνη και από κεί εδώ στην Αθήνα στην πόρτα των Γιατρών του Κόσμου. Τρομαγμένα, ταλαιπωρημένα, με τα μάτια πια στεγνωμένα από τα δάκρυα, αλλά με εκείνη την αποφασιστικότητα που έχουν όλοι εκείνοι που η ανάγκη τους έκανε να μεγαλώσουν μέσα σε ένα βράδυ.
Πίστευα πως είχα αφήσει πίσω μου για πάντα τα όσα είχα δει στο Κομπάνι.
Λάθος. Σήμερα τέσσερα πιτσιρίκια από τη Συρία κοιτώντας με αμίλητο μου θύμισαν πόσο δίκιο είχε ο Λουντέμης: «…Γιατί ‘κείνο που μας πονά πιο πολύ δεν είναι οι καινούργιες πληγές. Είναι οι παλιές που ξαναματώνουν…».
Ν.Κ.
Τα στατιστικά ιατρείου από 4/5/2015
έως και 8/5/2015
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΣΥΝΟΛΟ
ΕΛΛΑΔΑ 31
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 13
ΣΥΡΙΑ 8
ΑΛΒΑΝΙΑ 5
ΜΑΡΟΚΟ 5
ΡΟΥΜΑΝΙΑ 4
ΑΥΣΤΡΙΑ 2
ΓΕΩΡΓΙΑ 1
ΠΟΛΩΝΙΑ 1
ΚΥΠΡΟΣ 1
ΠΑΚΙΣΤΑΝ 1
ΝΙΓΗΡΙΑ 1
ΑΙΓΥΠΤΟΣ 1
ΙΡΑΝ 1
ΣΕΡΒΙΑ 1
ΣΚΟΠΙΑ 1
ΑΛΓΕΡΙΑ 1
ΣΥΝΟΛΟ 78
