Και ξαφνικά έσκασε η είδηση. Όχι. ότι δεν την υποψιαζόμουν μέχρι τα σήμερα. Και σεις είμαι σίγουρη ότι κάποιες υπόνοιες θα τις είχατε. Πριν, λέει, ο τότε πρωθυπουργός, βάλει την Ελλάδα, ελαφρά τη καρδία στο ΔΝΤ, του είχε προσφερθεί από την Ευρώπη άλλη λύση χωρίς μνημόνια, τρόικες κι όλα αυτά τα προσφιλή (χα – χα) που σήμερα μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Η χώρα μας έχασε, λέει, τότε μια μοναδική ευκαιρία ν’ αποφύγει την κρίση χωρίς περιπέτειες. Και διερωτώνται όλοι δικοί και ξένοι γιατί ο κυβερνήτης μας τότε απεμπόλησε μια τέτοια δυνατότητα. Και βέβαια δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι η λύση αυτή μας προσεφέρθη όχι από καλοσύνη ή από την πολύ αγάπη που τρέφουν για μας, αλλά επειδή τα συμφέροντα των μεγαλοσχημόνων έτσι επέτασσαν. Όμως κανείς υπεύθυνος δεν ασχολήθηκε με την πρόταση αυτή η οποία έμεινε στα χαρτιά. Αντιθέτως αφού ο καθ’ ύλην αρμόδιος μας διαβεβαίωσε ότι λεφτά υπάρχουν, μετά φρόντισε να μαγειρέψει τα στατιστικά και να μας αναγγείλει ότι θα μας σώσει με την συνδρομή του ΔΝΤ.
Τα αποτελέσματα τα τελευταία χρόνια τα βλέπουμε. Τα ζούμε όλοι στο πετσί μας. Ότι ξέραμε έχει ανατραπεί. Μέρα με την ημέρα η ζωή μας εξαφανίζεται. Οι δουλειές χάνονται, τα εισοδήματα μειώνονται, η ανεργία καλπάζει. Όσα ήταν δεδομένα η σύνταξη η ασφάλιση και η υγεία τώρα πια αμφισβητούνται ή εξαφανίζονται. Στα νοσοκομεία δεν βρίσκεις γιατρούς, νοσηλευτές, αλλά ούτε και υλικά ή φάρμακα. Σχολεία καταργούνται ή συνενώνονται αλλά κι σε όσα μένουν λείπουν πάλι οι δάσκαλοι και το εκπαιδευτικό υλικό. Όσοι περιμένουν να εισπράξουν οφειλές από το δημόσιο μαθαίνουν, με τον δύσκολο τρόπο, ότι πρέπει να αναμένουν άγνωστο χρόνο για την ικανοποίησή τους. Μαγαζιά και παλιά και νέα κλείνουν και η πόλις έχει γεμίσει ενοικιαστήρια που ξασπρίζουν στον ήλιο. Η κοινωνία γέμισε νεαρούς χαμηλοσυνταξιούχους και άφραγκους ανέργους. Όταν μες στην οικογένεια υπάρχει έστω και ένας να εργάζεται θεωρείται μεγάλη τύχη. Η ανασφάλεια για το αύριο μας βασανίζει, αφού τίποτα από όσα ξέραμε μέχρι σήμερα δεν ισχύει πλέον. Τα δάνεια που στις παλιές καλές εποχές φαινόντουσαν η καλύτερη, η ευκολότερη και πιο σίγουρη λύση γίνονται θηλιά και μας καταδυναστεύουν.
Και να η κατάθλιψη! (αλήθεια, πόσους χαρούμενους ανθρώπους συναντάτε πια στον δρόμο;).
Και να η μετανάστευση ! (Του καλύτερου κομματιού, του υγιέστερου του νεώτερου του πιο μορφωμένου από το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας).
Και να οι αυτοκτονίες! (Δεν μιλάνε πια γι’ αυτές για λόγους σκοπιμότητας μα οι αριθμοί τις ανεβάζουν σε περίπου δέκα χιλιάδες-τεράστιο νούμερο για μια χώρα που ανέκαθεν είχε ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά παγκοσμίως).
Μας έκανε καλό η κρίση, λένε, γιατί γίναμε καλύτεροι άνθρωποι. Γίναμε; Κάποιοι, ναι έγιναν. Και από το άρμα του νεοπλουτισμού και του εγωισμού κατέβηκαν και τον συνάνθρωπο πλησίασαν και το υστέρημά τους μοιράστηκαν με άλλους. Μα όχι όλοι. Βλέπω γύρω μου την κοινωνία να ξυπνά και μετά να αλλάζει πλευρό και να ξανακοιμάται. Βλέπω τους συνανθρώπους, μεσούσης της κρίσης, να βρίσκουν την έπαρση και την οίηση που τα οικονομικά προβλήματα είχαν ψαλιδίσει για λίγο καιρό. Βλέπω να ξαναπέφτουμε στα ίδια λάθη. Και αυτή τη φορά δεν έχουμε τη δικαιολογία του «εγώ δεν ήξερα».
Μα πιο πολύ μας βλέπω αραγμένους σε καναπέδες, καφετέριες, ξαπλώστρες να αφήνουμε τον χρόνο να περνά ανεκμετάλλευτος και με τη δικαιολογία της κρίσης να γεμίζουμε, το εαυτό μας κυρίως, αέρα κοπανιστό και φούμαρα.
Ίδια κι απαράλλαχτα όπως το περιγράφει ο ποιητής σε καιρούς παλιότερους
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
Τόσα χρόνια και δεν το μάθαμε ακόμα πως το θάμα δεν γίνεται να μας το χαρίσει κανείς. Μόνο εμείς, μονάχοι μας, μπορούμε να το δημιουργήσουμε.
Μπεμπ. Α.
Γέμισε το πολυϊατρείο μας εφηβικά χαμόγελα, γέλια και χαρές. Με πολύ συγκίνηση υποδεχτήκαμε και φέτος τους φίλους από το μακρινό Σικάγο που στο εκπαιδευτικό τους ταξίδι στο νησί μας αφιέρωσαν το χρόνο τους να μας γνωρίσουν και να μάθουν για το έργο και τις δραστηριότητες μας. Η αναγνώριση του έργου μας από τους νοσηλευτές και φοιτητές αυτής της μακρινής Ηπείρου μας δίνουν δύναμη και κουράγιο να συνεχίσουμε. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο σύλλογο “Holy Apostoles Philoptochos Society” στη πρόεδρο Eleftheria Karapas Parafink και τις φοιτήτριες για τη πολύτιμη και σημαντική οικονομική ενίσχυση του τμήματος μας με τη δωρεά των 2500 δολαρίων, αλλά και για το συγκινητικό γράμμα που νιώθω την ανάγκη να το δημοσιεύσω γιατί αποδεικνύει πως όσο ο άνθρωπος καταπολεμά και παραγκωνίζει το εγώ, κανείς δεν είναι μόνος σε αυτή τη κρίση..
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΙΛΟΠΤΩΧΟΥ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ
Στο Πολυϊατρείο των Γιατρών του Κόσμου στα Χανιά Κρήτη:
Είμαι ευτυχής που είμαι ικανή να επισκεφτώ την κλινική ακόμη μία φορά αυτό το έτος ως μέλος του εκπαιδευτικού ταξιδιού για φοιτήτριες νοσηλεύτριες το οποίο ηγούμαι. Η δουλειά που κάνετε είναι ζωτικής σημασίας για την ευημερία της τοπικής πέραν αυτής κοινότητας. Συναντάται κάθε πρόκληση με κουράγιο και επιμονή. Δεν χάνεται την πίστη ή την ελπίδα με τις καταστάσεις που αντιμετωπίζεται κάθε μέρα. Βοηθάτε στην διατήρηση της υγείας καθώς επίσης αποκαθιστάτε την αξιοπρέπεια αυτών που εξυπηρετείτε.
Εκ μέρους του τοπικού τμήματος του Φιλόπτωχου, παρακαλούμε να δεχτείτε την 2015 (έτους) δωρεά μας των 1000 για να χρησιμοποιηθούν για φάρμακα και ιατρικές προμήθειες που χρειάζονται ώστε να παρέχετε φροντίδα σε πολλούς ασθενείς σας. Είναι τιμή μας να υποστηρίζουμε το φιλανθρωπικό σας σκοπό. Ο θεός να ευλογεί το ανθρωπιστικό σας έργο.
Σκέψεις από το πρόεδρο Νικήτα Κανάκη για τη παρουσία των Γιατρών του Κόσμου στη Τήλο γιατί τα ακριτικά νησιά δεν είναι τουριστικές καρτ-ποστάλ, προορισμοί εναλλακτικών διακοπών, αναμνήσεις από καλοκαιρινούς έρωτες. Είναι πάνω από όλα περήφανοι άνθρωποι που επέλεξαν κάτω από δύσκολες συνθήκες να παραμείνουν να αγωνιστούν και να κρατήσουν ζωντανό τον τόπο τους. Τους Ακρίτες τους συναντήσαμε έναν πρός έναν και στο τελευταίο ξεχασμένο ελληνικό νησί μέσα από τη δράση των κινητών μονάδων μας ετούτα τα χρόνια της καταχνιάς. Μοιραστήκαμε μαζί τους τις αγωνίες και τις πίκρες τους, νοιώσαμε το αίσθημα εγκατάλειψης, αλλά και αισθανθήκαμε την ευγνωμοσύνη τους, την ανυπόκριτη φιλοξενία τους δρασκελώντας το κατώφλι των σπιτιών του. Δυό φρέσκα φρούτα κομμένα από τον μπαξέ, ένα γλυκό του κουταλιού, ένα κερασμένο τσίπουρο, δυό κλωνάρια βασιλικό από την αυλή.
Εκείνα τα μικρά αλλά σπουδαία που ενώνουν πάντα στις αποστολές μας τους ανθρώπους. Το γιατρό με τον ασθενή του. Μα πάνω από όλα αισθανθήκαμε πως οφείλουμε να υπερασπιστούμε το αυτονόητο δικαίωμά τους στην περίθαλψη.
Και είπαμε να το δοκιμάσουμε. Στην πράξη.
Και ξεκινάμε εδώ στην υπέροχη απομακρυσμένη Τήλο .Εδώ που το πείσμα και το όραμα ενός νέου τότε γιατρού που ερχόταν για το αγροτικό του και που αγάπησε το νησί και έμεινε για πάντα υπηρετώντας το για τρείς δεκαετίες το μεταμόρφωσε. Και που λίγο πριν τον πρόωρο χαμό του αποφάσισε να διαθέσει τα χρήματα από την κηδεία του στους Γιατρούς του Κόσμου, ύστατη τιμή για την Οργάνωση.
Από που αλλού λοιπόν παρά από το νησί του Τάσου Αλειφέρη θα μπορούσε να ξεκινήσει ένα αλλιώτικο σχέδιο των Γιατρών του Κόσμου -ουτοπικό;ρομαντικό;- πείτε το όπως θέλετε.
Χάρη στην ανυπέρβλητη γενναιοδωρία ενός χορηγού που επιθυμεί να παραμείνει για ανώνυμος οι Γιατροί του Κόσμου αναλαμβάνουν την πρωτοβάθμια υγειονομική φροντίδα του νησιού. Με ένα πολυδύναμο περιφερειακό ιατρείο ανακαινισμένο, σύγχρονα εξοπλισμένο και με μόνιμα ειδικευμένο γιατρό και νοσηλευτή. Και υποστηριζόμενο από εθελοντές διαφορετικών ειδικοτήτων. Όλο το χρόνο, όλες τις μέρες. Για όλους. Δωρεάν, χωρίς καμία εξαίρεση.
Η Τήλος γίνεται το νησί των Γιατρών του Κόσμου.
Ένα ιατρείο πλήρως ενταγμένο στο σχεδιασμό και τη λειτουργία του ΕΣΥ. Γιατί στηρίζουμε στην πράξη και στην ουσία ένα δημόσιο, καθολικό σύστημα υγείας.
Και έτσι όπως σήμερα το πρωί χάζευα το ιατρείο, πρώτη μέρες λειτουργίας του σαν μόνιμη αποστολή πιά των Γιατρών του Κόσμου θυμήθηκα άθελά μου τα λόγια που διάλεξε ο Θερβάντες να λέει ο Δον Κιχώτη στον Σάντσο Πάντσα όταν ξεκινούσαν από τη Μάντσα.
«…Είμαστε οι γιοι των πράξεών μας…».
Tα στατιστικά ιατρείου από 2/6/2015
έως και 5/6/2015
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΣΥΝΟΛΟ
ΕΛΛΑΔΑ 26
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 8
ΑΛΒΑΝΙΑ 6
ΜΑΡΟΚΟ 4
ΣΥΡΙΑ 3
ΣΕΡΒΙΑ 2
ΑΛΓΕΡΙΑ 2
ΓΕΩΡΓΙΑ 1
ΑΙΓΥΠΤΟΣ 1
ΣΥΝΟΛΟ 53
