Το ξέρουμε το πράγμα πλέον. Το βιώνουμε καθημερινά. Πεζοί κι οδηγοί, έχουμε σαλτάρει, κατά πως φαίνεται. Ο καθένας πάει σαν να είναι μόνος του στον δρόμο, χαμένος στις σκέψεις του και στους συλλογισμούς του. Δεν κοιτάει γύρω του, δεν προσέχει φανάρια, σήματα, τους άλλους, τίποτα. Κυκλοφορώ καθημερινά με αυτοκίνητο, νωρίς το πρωί, που οι δρόμοι είναι σχετικά άδειοι. Τη μια μέρα είδα να περνάει το κόκκινο φανάρι σε πολυσύχναστη διάβαση ένα υπεραστικό λεωφορείο. Την επόμενη στον ίδιο δρόμο, στο ίδιο φανάρι πέρασε, πάλι με κόκκινο, ένα σχολικό λεωφορειάκι. Κι όσο προχωρούσε ο Αύγουστος και γέμιζε η πόλη κόσμο τόσο αύξαιναν τα φαινόμενα παραβατικότητας και παραλογισμού.
Χρειάστηκε να κυκλοφορήσω με αυτοκίνητο παραμονή της Παναγιάς μέσα στην πόλη, εκεί κατά το μεσημεράκι. Αναρωτήθηκα πώς καταφέρνουμε να μένουμε ζωντανοί με τέτοια συμπεριφορά. Η πόλη τίγκα, ανθρώπους και οχήματα. Θάλεγες πως αυτός είναι ένας καλός λόγος για να είναι κανείς προσεχτικός. Κι όμως. Τι είδαν τα ματάκια μου! Κάποιους στις διαβάσεις να στέκονται αφηρημένοι και μόλις άναβε το κόκκινο για τους πεζούς και άρχιζε η κυκλοφορία των οχημάτων να κατεβαίνουν από το πεζοδρόμιο και να προσπαθούν να φτάσουν με διάφορους ζογκλερικούς ελιγμούς απέναντι. Μαμάδες να προτάσσουν στους πηγμένους με αυτοκίνητα δρόμους τα καροτσάκια των μωρών τους, λες και ο απέναντι οδηγός θα κοκκάλωνε μόλις έβλεπε το παιδί τους.
Αμ το άλλο; Μηχανάκια παντός είδους και κυβισμού με τον περήφανο γονιό μπροστά, απαραιτήτως με κράνος και πίσω το καμάρι του να τον κρατά σφιχτά από τη μέση. Και βέβαια το παιδί είναι ξέσκεπο. Δεν χρειάζεται αυτό να βάλει κράνος. Βλέπετε το εξάρτημα αυτό, το φοράμε γιατί θα πληρώσουμε πρόστιμο κι όχι για να προστατευτούμε. Όσο θυμάμαι μόνο έναν γονιό έχω δει που το κοριτσάκι του φορούσε με καμάρι και προσοχή ένα κοκέτικο ντιζαϊνάτο ακριβό κράνος, ακριβώς στο μέγεθος του κεφαλιού του. Αφού λοιπόν δεν προβλέπεται πρόστιμο για το κράνος του συνοδηγού, τότε δεν χρειάζεται, κατά πως βλέπουν το πράγμα οι περισσότεροι, να επιβαρυνόμαστε μ’ αυτό το έξοδο. Κι αφήνουν τα παιδιά τους ακάλυπτα κι απροστάτευτα.
Κι άλλα, κι άλλα πολλά. Ποδηλάτες να περνούν με κόκκινο. Να οδηγούν στα αντίθετο ρεύμα. Οδηγούς με το κινητό κολλημένο στο αφτί. Άλλους με το τσιγάρο και τον φραπέ στο χέρι. Οι περισσότεροι να κυκλοφορούν στους μίζερους δρόμους μας σαν να βρίσκονται σε πίστα αγώνων. Κι άλλους πάλι να οδηγούν έχοντας κατεβάσει τα ποτηράκια τους, μια κατά πως ισχυρίζονται, αυτοί το αντέχουν το ποτό.
Ενάμισι εκατομμύριο υπολογίζονται οι νεκροί παγκοσμίως από τα τροχαία. Δυόμισι εκατομμύρια οι τραυματίες, ζωντανοί νεκροί κι αυτοί, που μένουν πίσω. Το 80% από αυτούς νέοι μεταξύ 15 ως 30 χρονών. Έχουν σκοτωθεί ποτέ σε πόλεμο τόσοι άνθρωποι;
Για την Ελλάδα δε, δεν συζητούμε. Τα τελευταία χρόνια που η Ευρώπη κατάφερε με διάφορους τρόπους να μειώσει τα τροχαία κατά 50%, που η Σουηδία φτάνει στο σημείο μηδέν όπου δηλ. δεν θα έχει αυτοκινητιστικά ατυχήματα, στην πατρίδα μας τα τροχαία αυξήθηκαν κατά 60%. Φθάσαμε στο σημείο να έχουμε 10 νεκρούς και 30 τετραπληγικούς κάθε μέρα από τα συμβαίνοντα στους δρόμους μας.
Τα έμαθα όλα αυτά τα στοιχεία στο διαδίκτυο, όπου κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να μας αφυπνίσουν και να μας κάνουν να καταλάβουμε με πόση υπευθυνότητα και προσοχή πρέπει να συμπεριφερόμαστε κάνοντας αυτό το τόσο απλό καθημερινό πράγμα. Να οδηγούμε. Και θυμήθηκα την κουβέντα που μου είχε πει κάποιος αστυνομικός όταν βρέθηκα για ένα παράπτωμα στην Τροχαία.
– Εσύ, μου είπε, έχεις την ευθύνη, γιατί εσύ καβαλάς το όχημα που σκοτώνει και τραυματίζει.
Πόσοι το καταλαβαίνουμε αυτό; Ότι το αυτοκίνητο δεν είναι αυτό που θα μας κάνει σπουδαίους και δαχτυλοδειχτούμενους. Δεν είμαστε κάποιοι, γιατί έχουμε γρήγορο ή ακριβό αμάξι. Η αξία μας βρίσκεται στον άνθρωπο μέσα μας και όχι στα αντικείμενα που κατέχουμε ακόμα κι αν είναι πολύ ακριβά και πολύ γρήγορα. Η αξία μας βρίσκεται στο πως χρησιμοποιούμε τα αντικείμενα αυτά. Κι αν καταφέρουμε να μην κάνουμε ένα όχημα αναγκαίο και χρειαζούμενο, δολοφονικό όπλο.
Και το χειρότερο. Με τη λαθεμένη αυτή μας συμπεριφορά διαμορφώνουμε και την επόμενη γενιά οδηγών που μαθαίνει, όπως κάνουν ο μπαμπάς και η μαμά, ότι δεν χρειάζεται να φοράει ζώνη ασφαλείας, ούτε κράνος, δεν χρειάζεται να οδηγεί με σύνεση, δεν χρειάζεται να υπακούει στους κανόνες οδικής κυκλοφορίας.
Αντιλαμβανόμαστε άραγε το πράγμα αυτό; Το πολυτιμότερο πράγμα μέσα στο σπίτι μας δεν είναι τα έσοδά μας, Ούτε τα υλικά αγαθά. Ούτε και τα τούβλα των σπιτιών ή τα σίδερα των πολυτελών αυτοκινήτων. Είναι οι άνθρωποι. Είμαστε πολύτιμοι για τους δικούς μας. Γονείς, παιδιά, συγγενείς, φίλους. Κι αυτοί είναι πολύτιμοι για μας. Τι να τα κάνουμε όλα τα αγαθά αν οι άνθρωποι δεν είναι καλά; Το συνειδητοποιούμε άραγε ότι το σπουδαιότερο πράγμα είναι να γυρίσει το βράδυ όλη η οικογένεια σπίτι υγιής κι αρτιμελής; Γιατί δεν είναι δεδομένο πάντα αυτό. Γιατί τα άσχημα πράγματα δεν είναι κάτι που συμβαίνουν μόνο στους άλλους. Γιατί εξαρτάται από εμάς και την οδηγική μας συμπεριφορά να σταματήσουμε αυτόν τον ακήρυχτο πόλεμο. Γιατί εξαρτάται από εμάς να γίνουμε συνειδητοί και υπεύθυνοι οδηγοί και πολίτες.
Μπεμπ. Α.
ΓΙΑΤΡΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (ΓτΚ)
σε αποστολές εσωτερικού
H Tήλος, το μικρό απόμακρο νησί, δέχεται δεκάδες μετανάστες. Η μαζική μετανάστευση μια εξελισσόμενη κρίση βρίσκεται στην πόρτα μας και οργανώσεις και εθελοντές επωμίζονται την ευθύνη της υποδοχής όλων των ανθρώπων που επέλεξαν την αναγκαστική μετανάστευση…
Διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας από τους Γιατρούς του Κόσμου στους πρόσφυγες που κατέφθασαν στην Τήλο χθες το βράδυ.
Επίσκεψη στον χώρο παραμονής των προσφύγων.
Η θερμοκρασία πάνω από 38 και οι οικογένειες αναζητούν οποιαδήποτε σκιά.
Στην πόλη μας τον Αύγουστο κυκλοφορούν εκτός από πολλά αυτοκίνητα στους δρόμους, κυκλοφορούν και τουρίστες με τον χάρτη στα χέρια που ψάχνουν για καταλύματα, μουσεία και τουριστικού ενδιαφέροντος αξιοθέατα. Την παραμονή της Παναγίας ένα ζευγάρι Ολλανδών ψάχνει μια οδό… ψάχνει την Μπουνιαλή 11 και τα γραφεία των Γιατρών του Κόσμου και όταν επιτέλους βρέθηκε στο κατώφλι μας, μας αγκάλιασε μας χαμογέλασε και μας δώρισε ένα σεβαστό ποσό χρημάτων, χρήματα που προορίζονταν για τις διακοπές του…
Γνωρίζουμε το έργο σας μας είπαν. Καταλαβαίνουμε τις δυσκολίες της ελληνικής κοινωνίας, υποστηρίζουμε τον ρόλο και το εργο σας, δεν θέλουμε να μείνουμε απλοί θεατές…
…Ευχαριστούμε θερμά τους φίλους Ολλανδούς που περιέλαβαν στο πρόγραμμά τους μια επίσκεψη ενημέρωσης από τα γραφεία μας…
Ε.Μ.
Οι Γάλλοι Γιατροί του Κόσμου στο πλευρό των Ελλήνων συναδέλφων τους σε μια από τις πιο μεγάλες ανθρωπιστικές κρίσεις… εκείνες της μαζικής μετανάστευσης..
Στη Μυτιλήνη βρίσκεται η ακούραστη καρδιολόγος Μπριζίτ και όπως γραφει ο πρόεδρος του Ελληνικού τμήματος των Γιατρών του Κόσμου Nικήτας Κανάκης, «με τη συνάδελφο Μπριζίτ μας ενώνει η ίδια αφετηρία, τον προηγούμενο αιώνα! Τα ηρωικά πρώτα εκείνα χρόνια της Διεθνούς των Γιατρών του Κόσμου, τότε που μιά δράκα ονειροπαρμένων ιδεολόγων γιατρών φύτευε τον σπόρο της ανθρωπιστικής ιατρικής στις πιο ταλαιπωρημένες γωνιές του πλανήτη.
Από τον αγώνα κατά του Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, στη γενοκτονία της Ρουάντα και σε εκατοντάδες αποστολές σε όλο τον κόσμο τριάντα χρόνια. Και τώρα εδώ μαζί μας στη Μυτιλήνη, η ακούραστη καρδιολόγος, στην εμπροσθοφυλακή των συντρόφων Γάλλων Γιατρών του Κόσμου που σπεύδουν να βοηθήσουν».
Το τμήμα Χανίων των Γιατρών του Κόσμου τροποποιεί το ωράριο λειτουργίας για τον μήνα Αύγουστο .
Εως 31 Αυγούστου θα λειτουργεί μόνο το διοικητικό και κοινωνικό τμήμα του γραφείου και το ωράριο θα είναι εως 26 Αυγούστου 9 π.μ. με 1 μ.μ.
Από 27 έως 31 Αυγούστου 9 π.μ. – 5 μ.μ.
Το τμήμα Χανίων σας εύχεται καλό καλοκαίρι.
