Πολλά χρόνια έχουν περάσει από τον καιρό που νεαρή έφηβη διάβαζα «την καλύβα του μπάρμπα Θωμά» και συγκρινόμουν και έφριττα με τα βάσανα που περνούσε ο καημένος ο ήρωας και οι υπόλοιποι μαύροι σκλάβοι, στα χέρια κακών αφεντικών και σκληρών δουλεμπόρων. Τότε, αρχές της δεκαετίας του ’70, σκεφτόμουν ότι ευτυχώς ο κόσμος μας έχει βελτιωθεί από την εποχή που διαδραματίζονταν αυτά τα γεγονότα και οι άνθρωποι έχουν αλλάξει. Δεν υπήρχαν πια δούλοι και το δουλεμπόριο είχε ευτυχώς καταργηθεί προ πολλού. Οι άνθρωποι μπορούσαν να διαθέτουν τον εαυτό τους ελεύθερα όπως αυτοί νόμιζαν. Και κοιμόμουν ήσυχη τον ύπνο του δικαίου ότι η ανθρωπότητα με τον καιρό βελτιώνεται και όλα αυτά τα κακά πράγματα που συνέβαιναν σε παλαιότερους χρόνους είχαν σβήσει και καταργηθεί. Και ότι η κοινωνία μας συν τω χρόνω καλυτερεύει.
Μετά, όπως συμβαίνει συνήθως, μεγάλωσα. Βγήκα έξω από την αγκαλιά της πατρικής εστίας κι άρχισα να ζω στον πραγματικό κόσμο και την αληθινή κοινωνία. Είδα πολλά. Και έμαθα πολλά. Οπως όλοι μας, όταν μεγαλώνουμε. Και διαπίστωσα πως όλοι αυτοί οι σκληροί και άδικοι που νόμιζα πως είχαν σβήσει σε προηγούμενα χρόνια υπήρχαν ακόμα και στις μέρες μας. Αντιλήφθηκα με τον καιρό ότι οι κακοί άφησαν κατά μέρος το μαστίγιο, έβαλαν μια χαμογελαστή μάσκα ευπρέπειας και καθωσπρεπισμού και βρήκαν καινούργιους τρόπους για να βασανίζουν ανήμπορους και αδύναμους συνανθρώπους. Η δικαιοσύνη, η ισότητα, ο σεβασμός του ενός προς τον άλλο εξακολουθούσαν να είναι ζητούμενο ακόμα και στις μέρες της ευημερίας. Κι ότι αυτή η τόσο πολυδιαφημισμένη ευμάρεια αφορούσε μόνο κάποιους έχοντες και κατέχοντες και δυστυχώς όχι τους περισσότερους από τους κατοίκους αυτής της γης. Οι υπόλοιποι, το μεγαλύτερο ποσοστό, εξακολουθούσε να γυρεύει τα αυτονόητα. Τροφή, εργασία, ισότητα. Που δεν ήταν δεδομένα ούτε τότε στην εποχή της μεγάλης οικονομικής ευημερίας. Πολύ δε περισσότερο δεν είναι δεδομένα σήμερα την εποχή της κρίσης που όπως φαίνεται αφορά όλον τον κόσμο. Βέβαια μη γελιόμαστε. Άλλα τα μεγέθη της κρίσης στα τριτοκοσμικά κράτη και άλλα π.χ. στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Νόμισα πως δεν υπάρχουν πια δούλοι.
Νόμισα πως δεν υπάρχουν πια δουλέμποροι.
Πως δεν υπάρχουν πια κακοί να σε αναγκάσουν να ξεπουληθείς για μιαν ελπίδα καλύτερης ζωής. Να σε βασανίσουν, να σε απαξιώσουν, να σε θανατώσουν για χρήματα ακόμα κι αν πρόκειται για κάποια εκατομμύρια. Να σε εξομοιώσουν με ένα τίποτα για το εύκολο κέρδος.
Όμως, βλέπω στις μέρες μας, γυναίκες, που χωρίς να ερωτηθούν, γεμίζουν πορνεία και οίκους ανοχής. Εργαλεία σεξουαλικής ικανοποίησης των «πολιτισμένων» και δυνατών όλου του κόσμου.
Βλέπω εργαζόμενους, ακόμα και μικρά παιδιά, σε συνθήκες σκλαβιάς. Με μόνο μισθό το φαγητό τους κι μισό μέτρο γης δίπλα από τον χώρο εργασίας για να κοιμηθούν. Σκλάβοι κι αυτοί της επιθυμίας των μονοπωλίων για τη χαμηλή τιμή του τελικού προϊόντος.
Βλέπω μετανάστες να ξεπουλιούνται και να δολοφονούνται με αγγελίες μέσω του διαδικτύου, από τους σύγχρονους δουλέμπορους που τους τάζουν όνειρα κι ελπίδες για να περάσουν τα όποια σύνορα, θαλασσινά ή στεριανά.
Βλέπω ωραία παιδάκια και εφήβους αδιακρίτως φύλλου, να απάγονται για να ομορφύνουν χαρέμια απανταχού της γης. Ναι, μην εκπλήττεστε. Τα χαρέμια υπάρχουν ακόμα και στις μέρες μας. Δεν καταργήθηκαν μαζί με τους προηγούμενους αιώνες. Βλέπετε, ο πλούτος και η δύναμη κάνουν την επιθυμία και το βίτσιο του κάθε ενός εύκολα και αποδεκτά.
Και δυστυχώς, βλέπω, παιδιά να γεμίζουν φάρμες όπου τα μεγαλώνουν με μόνο σκοπό κάποια στιγμή να τα θανατώσουν. Είτε για να γίνουν αθέλητοι δότες οργάνων, είτε το χειρότερο για να τα πουλήσουν. Γιατί όπως έμαθα κι εγώ πρόσφατα με φρίκη, το εμπόριο ανθρώπινης σάρκας ανθεί, παγκοσμίως. Σε τέτοιο σημείο που να διακινείται μέσω αγγελιών στο διαδίκτυο. Και ω της ανειλικρίνειας. Κάποια κράτη, λέει, έκαναν το μεγάλο εγχείρημα και τις απαγόρευσαν τέτοιες διαφημίσεις. Αλλά όχι όλα, βεβαίως.
Κάτι τέτοια φρικτά πράγματα που συμβαίνουν στις μέρες μας και στον υποτιθέμενο καλύτερο παγκοσμιοποιημένο μας κόσμο κάνουν τους παλιούς δουλέμπορους να ωχριούν μπροστά στους σύγχρονους.
Και με κάνουν να αναρωτιέμαι τι κόσμος είναι αυτός που ζούμε. Τι έγιναν οι αξίες της ζωής που μαθαίναμε, ο σεβασμός η ισότητα και η ελευθερία που πρέπει να τις απολαμβάνουμε όλοι οι άνθρωποι; Μόνο το κέρδος λογαριάζεται πια στις μέρες μας; Πού είναι ο άνθρωπος και η θεϊκή του πνοή μέσα στα κτήνη αυτά που διαπράττουν τέτοια ανοσιουργήματα;
Μπεμπ. Α.
Υ.Γ. Την Κυριακή 23 Αυγούστου η παγκόσμια κοινότητα και ο Ο.Η.Ε. γιόρταζαν την ημέρα για την Υπενθύμιση του Δουλεμπορίου και της κατάργησής του. Και πανηγυρίζουν, λέει, οι υποκριτές γιατί η κατάργηση του δουλεμπορίου επιτείνει την ειρήνη και τη συναδέλφωση μεταξύ των λαών.
Η Λογοτεχνία και αλληλεγγύη…
Η Λογοτεχνική Παρέα Χανίων είναι μια παρέα Χανιωτών που αγαπούν την ποίηση, τον πεζό λόγο, την παράδοση και μαντινάδα. Είναι μια παρέα φιλική, πνευματική και που έχουν τη χαρά και την ικανοποίηση να γιορτάζουν την πρώτη τους συγγραφική δουλειά.
Οι “Ανταύγειες Φωτός” αφιερώνονται στον συνάνθρωπο με την ευχή να μην του λείψει το χαμόγελο και η ελπίδα όπως αναφέρει ο κ. Πολυράκης, ένα από τα ιδρυτικά στελέχη και ο πρόεδρος της παρέας.
Στον συνάνθρωπο, λοιπόν, μέσω της στήριξης των δράσεων των “Γιατρών του Κόσμου”, αφιερώνονται και τα έσοδα από την πώληση του βιβλίου που θα παρουσιαστεί στο Πνευματικό Κέντρο την Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου, στις 7 το απόγευμα.
Οι “Γιατροί του Κόσμου” τμήματος Χανίων ευχαριστουμε τη Λογοτεχνική Παρέα που στηρίζει το έργο μας, που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε έναν αγώνα κατά της φτώχειας, της ανέχειας και της αρρώστιας.
Γιατροί του Κόσμου (ΓτΚ)·
στιγμές από αποστολές εσωτερικού…
Τήλος:
Στον χώρο παραμονής των προσφύγων δεν υπάρχει φωτισμός.
Η έγκυος πέρασε το Αιγαίο με την κορούλα της, ο πατέρας είναι ακόμα στα παράλια της Τουρκίας… Ακρόαση παλμών υπό το φως ενός φακού.
Το τμήμα Χανίων των Γιατρών του Κόσμου τροποποιεί το ωράριο λειτουργίας για τον μήνα Αύγουστο.
Εως 31 Αυγούστου θα λειτουργεί μόνο το διοικητικό και κοινωνικό τμήμα του γραφείου και το ωράριο θα είναι
Εως 26 Αυγούστου 9 π.μ. με 1 μ.μ.
Από 27 έως 31 Αυγούστου 9 π.μ. – 5 μ.μ.
Το τμήμα Χανίων σας εύχεται καλό καλοκαίρι.
