Και ξαφνικά τα τελευταία χρόνια, τέτοιες μέρες, άρχισε να τίθεται ένα ερώτημα που μέχρι τα σήμερα δεν φαινόταν να μας έχει απασχολήσει:
– Γιατί στην Ελλάδα σε αντίθεση με άλλες χώρες εορτάζεται το τέλος και όχι η αρχή του πολέμου; (Μιλάμε βέβαια για τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και για τον δικό μας εορτασμό του ΟΧΙ και της 28ης Οκτωβρίου.) Και αναπτύσσονται πλήθος θεωρίες περίεργες, ακραίες, καινοφανείς-μέχρι και αλλαγή της ημέρας και του τρόπου εορτασμού ζητούν κάποιοι.
Κι εγώ, όταν την πρωτάκουσα αυτή την κουβέντα ξαφνιάστηκα. Γιατί δεν είχα συνειδητοποιήσει την αλήθεια του γεγονότος. Πραγματικά, τότε ξεκίνησε ο πόλεμος. Μετά, ήρθαν κι άλλες σκέψεις. Ναι, τότε έχουμε την εθνική μας επέτειο. Αλλά όχι γιατί πιστεύουμε και δοξάζουμε τον πόλεμο και τη βία. Όχι γιατί χαιρόμαστε την ένοπλη σύγκρουση και τον αγώνα.
Νομίζω -θέλω να πιστεύω- πως γιορτάζουμε την ημέρα αυτή για ένα θαύμα που συντελέστηκε τότε. Γιατί εμείς οι μονίμως διαφωνούντες και ερίζοντες μεταξύ μας, εκείνη την ημέρα συμφωνήσαμε και μονιάσαμε. Αυτή την ενότητα και σύμπνοια εορτάζουμε. Την απόφαση, σε πείσμα όλων των προγνωστικών και των προβλέψεων, να αγωνιστούμε για τις αρχές και τα ιδανικά μας. Με οποιοδήποτε κόστος, να πολεμήσουμε και να υπερβούμε τον εαυτό μας. Γι’ αυτό δεν λογαριάσαμε ούτε τον θάνατο ούτε τις κάθε είδους απώλειες. Μόνο το χρέος και το καθήκον σκεφτήκαμε. Και γι’ αυτό είχαμε και τόσο θαυμαστά και αξιοσημείωτα αποτελέσματα.
Όμοιες εποχές και οι σημερινές. Σε πόλεμο βρισκόμαστε και σήμερα, αν και όχι φανερό. Σε πόλεμο, αν και τα όπλα τούτου δω είναι κρυφά και ύπουλα. Δεν τον βλέπουμε, τον ψυχανεμιζόμαστε μόνο. Και πως να συνεννοηθούμε όλοι μαζί για το μεγάλο ΟΧΙ το σημερινό; Πώς να μονιάσουμε που έχει σαπίσει ο συνδετικός κρίκος που θα μας κρατούσε ενωμένους; Οι μεγάλες ιδέες και τα υψηλά ιδανικά για τα οποία αισθανόμαστε ότι άξιζε τον κόπο να αγωνιστούμε; Πώς να πολεμήσουμε που μάθαμε αντί του «υπέρ πάντων αγώνα» να κάνουμε λίστες με κέρδη και ζημίες; «Τόσο θα χάσουμε αν αντισταθούμε;» «Αν πούμε ναι, δεν θα τα χάσουμε όλα, θα μας μείνει κάτι. Πιο κερδισμένοι θα βγούμε έτσι».
Μικρότεροι των περιστάσεων εμφανιζόμαστε. Τότε, το λιγότερο που έμπαινε στη ζυγαριά ήταν η ζωή του καθενός και οι περισσότεροι τη χαλάλιζαν για τον μεγάλο σκοπό. Σήμερα πιο βολεμένοι και πιο προσκυνημένοι μου φαινόμαστε. Και τσιγκουνευόμαστε να δώσουμε όχι τη ζωή μας αλλά τα υλικά μας αγαθά και την περίσσια βόλεψη του καναπέ μας.
Όμως απόγονοι εκείνων των ανθρώπων είμαστε. Θέλω να πιστεύω, πως κάποια στιγμή θα ξυπνήσουμε. Πως θα τα καταφέρουμε κι εμείς με κάποιον τρόπο να υπερβούμε τον εαυτό μας. Και θα πολεμήσουμε κι εμείς για μεγάλες ιδέες. Θα πολεμήσουμε και θα υπερασπιστούμε τον ΑΝΘΡΩΠΟ. Που από μονάδα ξεχωριστή και θαυμαστή μετατρέπεται αργά και σταθερά σε σύνολο ενιαίο, αγέλη προβάτων και μάλιστα πολύ εύκολα καθοδηγούμενη.
Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι, η νίκη των Ελλήνων τότε, επηρέασε την έκβαση ολόκληρου του πολέμου.
Εμείς σήμερα θα βρούμε τη δύναμη να κάνωμε το ίδιο; Να αντισταθούμε, να υπερβούμε τον εαυτό μας και να γίνωμε τόσα αποτελεσματικοί που να επηρεάσουμε την έκβαση των πραγμάτων; Είμαστε λίγοι, θα πείτε. Κι όσο περνά ο καιρός φαινόμαστε μικροί. Αποδεικνύεται όμως από γεννέσεως κόσμου πως την διαφορά δεν την κάνουν τα νούμερα. Την κάνει η πίστη στο δίκιο του αγώνα. Η πίστη στο ακατόρθωτο και ανέφικτο. Και η ανθρώπινη ιστορία είναι μια συνεχής καταγραφή γεγονότων υπέρβασης. Και ανατροπής των κάθε είδους βεβαιοτήτων.
Μπεμπ. Α.
Άλλη μια παγκόσμια ημέρα, άλλη μια ημέρα υπενθύμισης για ένα παγκόσμιο πρόβλημα… εκείνο της φτώχειας. Διεθνή ημέρα λοιπόν για την εξάλειψη της φτώχειας που από το 1993 ο OHE προσπαθεί, έτσι τουλάχιστον ισχυρίζεται για την εξάλειψή της… Μέσα σε αυτό το κλίμα της υποκρισίας θα έλεγα μας μένει μόνο η ημέρα να θυμόμαστε και να προβληματιζόμαστε… Αν και στο πλάνο τους ήταν η μείωσής της στο μισό μέχρι το 2015, τα τελευταία χρόνια χώρες που δεν άγγιζαν αυτά τα επίπεδα μπαίνουν στον χάρτη της φτωχοποίησης, όπως η χώρα μας… γίναμε και εμείς ένα στατιστικό σημείο στον χάρτη της φτώχειας…
Υπάρχει όρος για τη φτώχεια; Όρος που έχει καθοριστεί να μας εξηγεί τι είναι φτώχεια, τα όριά της, πώς φτάνεις εκεί, τι μπορεί να την αποτρέψει, με ποιους τρόπους μπορεί να ξεφύγει κανείς από τα δίχτυα της; Φυσικά και ναι. Μας έμαθαν λοιπόν πως η φτώχεια είναι η έλλειψη επαρκών πόρων για τη ικανοποίηση βασικών αναγκών και την εχουν επίσης χωρίσει σε βαθμίδες με πρώτη και καλύτερη την πρώτη βαθμίδα που αντιστοιχεί στην απόλυτη φτώχεια, δηλαδή του να ζει κανείς με λιγότερο από ένα δολάριο ημερησίως όπως αναφέρει η παγκόσμια τράπεζα και στη δεύτερη βαθμίδα έχουμε τη σχετική φτώχεια που είναι το ποσοστό των πολιτών μιας χώρας που ζει με εισόδημα κατώτερο ενός συγκεκριμένου ποσοστού του διάμεσου εισοδήματος (50%) στη χώρα… Ακαταλαβίστικα πράγματα θα μου πείτε, πράγματα που τα διαχειρίζονται ευκολότερα οικονομολόγοι, τραπεζίτες, πολιτικοί….
Δεν θα σας κουράσω με αναλύσεις, βαρύγδουπα λόγια και εκτιμήσεις, αν και ορισμένα στοιχεία είναι σημαντικά.
Τι μας λένε λοιπόν όλοι αυτοί που κόπτονται για τους φτωχούς, αλλά παράγουν φτωχούς;
Να λοιπόν η έκθεση του ΟΗΕ…
Με βάση έκθεση του ΟΗΕ, ένα παιδί πεθαίνει κάθε τρία δευτερόλεπτα από τη φτώχεια, ενώ 1,2 δισεκατομμύριο άνθρωποι ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα
Στη χώρα μας, το 20% του πληθυσμού απειλείται σήμερα από τον κίνδυνο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, έναντι 15% που είναι ο μέσος κοινοτικός όρος. Σύμφωνα με υπολογισμούς της Ε.Ε., το όριο της φτώχειας ενός μονομελούς νοικοκυριού αντιστοιχεί σε ετήσιο εισόδημα 4.800 ευρώ, ενώ για ένα 4μελές νοικοκυριό ανέρχεται στα 10.800 ευρώ (τιμές 2002).
Έχουμε ανάγκη όλα αυτά τα στοιχεία και τον ΟΗΕ για να καταλάβουμε τη φτώχεια; ΟΧΙ.. γιατί…
…Τη φτώχεια τη βλέπουμε, την καταλαβαίνουμε όλοι μας κάθε μέρα, αρκεί να δούμε στις πλατείες τους τόσους άστεγους, στα συσσίτια τους τόσους πεινασμένους, στις εθελοντικές δομές τους τόσους ανασφάλιστους, στα γραφεία εύρεσης εργασίας τόσους άνεργους.
Τη φτώχεια την αναγνωρίζουμε όταν βλέπουμε το πόνο την απόγνωση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των συνανθρώπων μας και μένουμε με τον θυμό για όλους αυτούς που μας υποδεικνύουν με τεντωμένο δάχτυλο νόμους, κανόνες και όρους εφαρμογής και διαχείρισης μιας φτώχειας που δεν τους αγγίζει, δεν τους αφορά… νομοθετούν για εμάς την πιο θανατηφόρα μορφή βίας, εκείνη της φτώχειας όπως λέει και Μ. Γκάντι…
Η πιο θανατηφόρα μορφή βίας είναι η φτώχεια.
Μαχάτμα Γκάντι
Ε.Μ.
Την Τετάρτη 21 Οκτωβρίoυ εθελοντές των ΓτΚ επισκέφτηκαν το Πολυτεχνείο Κρήτης και ενημέρωσαν τους φοιτητές/τριες για το έργο των Γιατρών του Κόσμου, τις παρεχόμενες υπηρεσίες, τον εθελοντισμό και το πρόγραμμα “Δημόσια Υγεία: Πρόληψη, Εξέταση, Υποστήριξη”.
To υπνωτήριο Αστέγων των Γιατρών του Κόσμου στην Αθήνα επισκέφτηκαν οι Ολλανδοί Γιατροί του Κόσμου και ενημερώθηκαν για το έργο και τον τρόπο λειτουργίας της δομής…
Ο Ιατρικός Σύλλογος Χανίων κατέθεσε στο πολυϊατρείο μας το πόσο των 200 ευρώ εις μνήμη του Κουταλώνη Ιωάννη.
Tα στατιστικά ιατρείου από
19 έως και 23 Οκτωβρίου είναι:
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΣΥΝΟΛΟ
ΕΛΛΑΔΑ 23
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 14
ΣΥΡΙΑ 5
ΑΛΒΑΝΙΑ 4
ΡΟΥΜΑΝΙΑ 1
ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ 1
ΠΑΚΙΣΤΑΝ 1
ΣΟΥΔΑΝ 1
ΣΕΡΒΙΑ 1
ΑΓΓΛΙΑ 1
ΝΙΓΗΡΙΑ 1
ΣΥΝΟΛΟ 53
