Σήμερα το πρωί διάβασα ένα παραμύθι. Ενα αλλιώτικο παραμύθι που δεν έλεγε για πριγκιπόπουλα και νεράιδες. Για ένα παιδάκι έλεγε που γεννήθηκε σ’ έναν μακρινό τόπο της Ανατολής, που είναι ξακουστός για τα ωραιότατα χαλιά του. Μωρό ακόμα είδε τον πατέρα του να τους εγκαταλείπει και τη μητέρα του να προσπαθεί με νύχια και με δόντια να αναστήσει τα παιδιά της. Τεσσάρων χρονών ήταν, όταν η οικογένεια χρειάστηκε χρήματα. Μην φανταστείτε κανένα τεράστιο ποσό. Μόνο καμιά δεκαριά ευρώ. Μα πούνα τα βρουν τόσα πολλά λεφτά έτσι φτωχοί που ήταν;
Η μόνη λύση ήταν να δανειστούν το ποσό από το ντόπιο τοκογλύφο. Τους το έδωσε ευχαρίστως, αφού παρέλαβε και το συμφωνημένο ενέχυρο: Τον μικρότερο γιο της οικογένειας. Που έπρεπε να δουλέψει στο ταπητουργείο του δανειστή μέχρι που το χρέος αποπληρωθεί. Κι έτσι ο μικρός μας από τις αλάνες του χωριού, βρέθηκε κλεισμένος σ’ ένα μικρούλικο δωματιάκι, καθισμένος σ’ ένα ξύλινο πάγκο να σκύβει για να δέσει πάνω στο απλωμένο στημόνι τους χιλιάδες κόμπους που κοσμούσαν το περίτεχνο χαλί. Κόμπους που κανένα χέρι ενήλικα δεν χωρά να τους υφάνει.
Μόνο παιδικά χεράκια κάνουν για τη δουλειά αυτή. Δούλευε ο ήρωάς μας μαζί και με άλλα παιδιά σ’ ένα δωματιάκι που ποτέ δεν άνοιγε στον αέρα και το φώς -βλέπετε τα νήματα ήταν ευαίσθητα και έπρεπε να προστατεύονται από τον ήλιο και την σκόνη- δέκα τέσσερεις ώρες την ημέρα για έξι μέρες την βδομάδα. Και το χειρότερο. Αντί το χρέος να λιγοστεύει ολοένα μεγάλωνε. Είχε πια φτάσει στα περίπου εκατό ευρώ. Βλέπετε εκτός των άλλων, χρωστούσε στον τοκογλύφο τα έξοδα μαθητείας του. Χρωστούσε για τα εργαλεία που χρησιμοποιούσε. Χρωστούσε για τα λάθη που έκανε όταν τα κουρασμένα δαχτυλάκια έσφαλαν ή όταν το μυαλό πετούσε έξω από το καμαράκι. Στα δέκα του συναντά κάποιους ανθρώπους που τον ενημερώνουν ότι ο τρόπος αυτός δανεισμού (με αντάλλαγμα τα ανθρώπινα ενέχυρα) έχει κηρυχθεί παράνομος από την κυβέρνηση και έχουν ακυρωθεί όλα τα εκκρεμή δάνεια. Είναι ελεύθερος πια.
Μα δεν τον νοιάζει μόνο ο εαυτός του. Πάει στο σχολείο. Καταφέρνει να ολοκληρώσει την ύλη τεσσάρων χρόνων σε δύο και αρχίζει να εργάζεται για την απελευθέρωση και άλλων παιδιών. Διαδηλώνει, μιλάει, αγωνίζεται. Μέχρι που πάει και σε άλλο ταπητουργείο με ψεύτικα στοιχεία. Ο αγώνας του έχει αποτέλεσμα. Πολλά τέτοια μαγαζάκια κλείνουν. Πολλά παιδιά – σκλάβοι ελευθερώνονται. Η εξάχρονη δουλεία έχει αφήσει τα σημάδια της πάνω στο κορμί του ήρωά μας: η σωματική του ανάπτυξή σταμάτησε στα πέντε, έχει προβλήματα στα νεφρά, μια παραμορφωμένη σπονδυλική στήλη, προβλήματα στα πνευμόνια και αρθρίτιδα. Μα όλα τα αγνοεί. Ξεχνά το μικροσκοπικό σώμα και στέκεται ισότιμα δίπλα στους μεγάλους και δυνατούς. Λαβαίνει απειλητικές επιστολές. Είναι φανερό πως έχει πατήσει πολλούς “κάλους”. Το σύστημα με το οποίο τα έχει βάλει είναι πολύ παλιό και πολύ προσοδοφόρο. Δεν παραδίδεται εύκολα.
Παρ’ όλα αυτά, απτόητος, συνεχίζει. Μέσα στη χώρα του. Μα και έξω. Συνδέεται με ξένους ακτιβιστές. Συνεργάζεται με διεθνείς οργανισμούς και ενώσεις. Ενας ο σκοπός και το μέλημά του: όσο το δυνατό λιγότερα παιδιά σκλαβωμένα. Μετά από μια βράβευση στην Αμερική γυρίζει στο πατρικό του για να γιορτάσει το Πάσχα με την οικογένειά του.
Μαζί με δύο ξαδέρφια παίρνουν τα ποδήλατά τους για να πάνε σ’ ένα συγγενικό σπίτι. Η ανέμελη αγορίστικη βόλτα δεν έμελε να τελειώσει. Ξαφνικά ακούγονται πυροβολισμοί κι ό ήρωάς μας πέφτει νεκρός. Ακόμα και σήμερα είκοσι ένα χρόνια μετά ο θάνατός του δεν έχει διαλευκανθεί. Ακόμα και σήμερα οι αρχές “δεν γνωρίζουν”. Αυτό είναι το παραμύθι του Ικμπάλ Μασίχ που γεννήθηκε το 1982 και δολοφονήθηκε το 1995, δέκα τριών χρονών στο Πακιστάν. Ενα παραμύθι χωρίς ευτυχισμένο τέλος. Ενα παραμύθι που δεν θριαμβεύει η αρετή και η καλοσύνη.
Ενα παραμύθι, μια ιστορία που κάνει αυτές τις μέρες τον γύρο του κόσμου με την ευκαιρία της 12ης Ιουνίου, παγκοσμίου ημέρας κατά της παιδικής εργασίας. Και προκαλεί είναι αλήθεια συγκίνηση και θλίψη. Εμένα, προσωπικά, μου προκαλεί οργή και θυμό. Για την υποκρισία που κρύβεται πίσω από όλους αυτούς τους μεγαλοσχήμονες των ιδεών με τα περίσσια λόγια και τα μηδαμινά έργα.
Για όλους αυτούς που ωρύονται υποκριτικά για τα καημένα τα παιδάκια που υποφέρουν. Την ίδια ώρα που κάνουν τα πάντα για να μειώσουν μισθούς και έσοδα των εργαζομένων γονιών τους και να μεγιστοποιήσουν τα μονοπώλια και τα κέρδη των… Εχουμε κι εμείς, οι απλοί πολίτες, τις ευθύνες μας. Στην αρχή λεγόταν ψιθυριστά μα τώρα όλο και περισσότερο ακούγεται βροντόφωνα.
Ναι, τα χαλιά μας τα υφαίνουν παιδιά. Ναι, τα αθλητικά μας παπούτσια είναι καμωμένα από παιδιά. Κι οι ποδοσφαιρικές μας μπάλες. Ναι, για τις σοκολάτες που τρώμε με τόση ευχαρίστηση, παιδιά μαζεύουν το κακάο που είναι η βασική τους ύλη. Μα εξακολουθεί να είναι όνειρο ζωής ένα καλό χειροποίητο χαλί. Εξακολουθούμε να πείθουμε τον εαυτό μας πως τα δικά μας παπούτσια δεν τα άγγιξε παιδικό χέρι.
Εξακολουθούμε να ταΐζουμε τα παιδιά μας -που μόνο από τύχη βρίσκονται στην από δώ μεριά του κόσμου, την πολιτισμένη- σοκολάτες και σοκολατοκαραμελάκια, κάνοντας πως ξεχνάμε πόσα άλλα αγωνίστηκαν αρρώστησαν ή πέθαναν για να μαζέψουν την πεντανόστιμη σκόνη που έχει χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή τους.
act4Greece · Η δύναμη των πολλών
Πρόσφερε κι εσύ ένα ζεστό γεύμα σε μαθητές δημοτικών σχολείων της Δυτικής Αττικής, εύκολα και με ασφάλεια, μέσω της πλατφόρμας του#act4Greece ή μέσω των ειδικών stands σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη! https://goo.gl/glwMwF#crowdfunding
Τα στατιστικά ιατρείου από 06/06/2016-10/06/2016
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΣΥΝΟΛΟ
ΕΛΛΑΔΑ 39
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 18
ΜΑΡΟΚΟ 4
ΣΥΡΙΑ 2
ΝΙΓΗΡΙΑ 1
ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ 1
ΠΑΚΙΣΤΑΝ 1
ΑΙΓΥΠΤΟΣ 2
ΡΟΥΜΑΝΙΑ 1
ΣΥΝΟΛΟ ΑΣΘΕΝΩΝ: 69 ΑΤΟΜΑ
Μπεμπλιδάκη Αγγελική
Οι Γιατροί του Κόσμου ευχαριστούν τη κυρία Λιονάκη Μαρία για τη χρηματική προς ενίσχυση των δράσεων του τμήματος.
